De muzes van Celeste: ‘Schoonheid, klasse en overtuiging: hoe kun je dat niet verafgoden?’
Ze heeft moeten vechten om van Not Your Muse het debuutalbum te maken dat ze zelf wilde. Vijf namen die Celeste de weg hebben gewezen naar een eigen smoel.
In de Ultratop kwam Not Your Muse meteen op één binnen. Ook in de Britse albumcharts stoomde ze onmiddellijkdoor naar de hoogste positie. Wat eigenlijk alleen maar bevestigt wat u ook al was opgevallen: met Celeste is een nieuwe ster opgestaan.
Not Your Muse? Op een piëdestal sta je maar wat te staan, veel bewegingsvrijheid heb je daar niet.
‘Door de hoge verwachtingen heb ik veel twijfels moeten overwinnen’, vertelt ze ons vanuit haar Londense appartement. ‘Je bent dan al snel geneigd om je te plooien naar de ideeën en wensen van anderen, mensen voor wie het verschil tussen falen en slagen uitgedrukt wordt in verkoopcijfers, bijvoorbeeld. Maar zo zie ik het niet. Ik wil mijn eigen boodschap uitdragen, niet die van iemand anders. En ik wil al zeker geen hol vat zijn, gevuld met geprefabriceerde inhoud. Dus heb ik moeten vechten, maar het is een bevredigend gevecht gebleken.’
Wij vroegen haar naar vijf figuren die haar op haar persoonlijke en muzikale traject geïnspireerd hebben.
Josephine Baker – ‘Hoe kun je haar nu niet verafgoden?’
‘Een van de moedigste, meest baanbrekende performers en culturele iconen ooit’, zo noemt Celeste de beroemde showgirl uit St. Louis die vanaf de jaren 1920 carrière maakte in Frankrijk als danseres en zangeres. ‘Er zijn twee manieren waarop ik haar inspirerend vind. Ik zal beginnen met de meest oppervlakkige: puur het esthetische. Ik hou heel erg van de mode en de stijl van de sixties, maar ik zie daarin veel gelijkenissen met hoe Baker zich decennia eerder al presenteerde en kleedde. Uitbundig, uitdagend, op een wat afwijkende, gekke manier. Ik bedoel maar: die minirok van bananen waarmee ze in Parijs berucht werd? Hoe kom je erop? En heel gewaagd voor die tijd. Baker was een stijlicoon dat haar tijd ver vooruit was.’
Naast de spotlights hield de ‘Zwarte Venus’, zoals Baker bekendstond, er een tijdlang een dubbelleven op na, de tweede reden voor Celestes bewondering: ‘Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte ze voor het Franse verzet. Als societyfiguur was ze een graag geziene gast op feestjes en recepties van allerlei notabelen, waar ze dan zoveel mogelijk nuttige informatie verzamelde. Een van de meest herkenbare mensen van haar tijd die haar leven waagde door stiekem voor spion te spelen, dat is toch ongelooflijk? Ik vind zoiets enorm inspirerend, zeker omdat we nu in een tijd leven waarin beroemdheden hun activisme vaak gebruiken als een excuus om in the picture te staan. Daar hangt soms een narcistisch geurtje aan, vind ik. Baker kón haar engagement – actief het fascisme saboteren – niet aan de grote klok hangen. Die luxe had ze niet, ze deed het puur voor de goede zaak. Schoonheid, klasse én overtuiging: hoe kun je haar nu niet verafgoden? (lacht)‘
Romeo Castellucci – ‘The darker territories, daar voel ik me het comfortabelst’
De Italiaan Romeo Castellucci is een grote naam in het avant-gardetheater. ‘Hij is regisseur, schrijver en scenograaf. Vooral in zijn werk in die laatste hoedanigheid heb ik me het voorbije jaar verdiept. Zijn uitgepuurde, eenvoudige maar fantasierijke decors zijn waar ik mezelf in zie staan wanneer ik mijn ogen sluit en nadenk over mijn liveshows. Die naakte, minimale omkleding vind je ook terug in de dansproducties van Pina Bausch of in de performances van Marina Abramovic. Net als Castellucci gebruiken ze heel schaarse elementen om een rijkdom aan diepte en emotie kracht bij te zetten. Zowel visueel als muzikaal is die sfeer, die manier van creëren – the darker territories, zoals ik het noem – waar ik me het comfortabelst bij voel.’
Ze heeft moeten leren balanceren voor haar debuutalbum, legt Celeste uit. Tussen sobere, sombere songs genre Strange en meer uitbundige pop als Stop This Flame. ‘Het was geven en nemen tussen mij en de platenfirma. Ik heb mijn mannetje gestaan, maar heb uiteindelijk toch compromissen moeten sluiten, ja. Dat hoort erbij, vooral omdat ik met Not Your Muse nog maar voor het eerst echt kom piepen. Had ik wél op alle vlakken het been koppig stijf gehouden, dan lag mijn debuutplaat nu niet in de winkel. Zo simpel is het eigenlijk. (glimlacht)‘
Edith Piaf – ‘Maar ook Jacques Brel’
Celeste moet lachen wanneer ze onze wenkbrauwen verbaasd de hoogte in ziet gaan bij de naam van la petite grande dame van het Franse chanson. ‘Sowieso een van de mensen van wie ik het meeste opsteek wat optreden betreft’, legt ze uit. ‘Kijk, ik hou echt niet van dansen, en ik heb een nog grondiger hekel aan choreografieën. Dus moest ik een manier vinden om elegantie, nuance en kracht uit te stralen met kleine bewegingen. Zónder dat het al te getelefoneerd overkomt. En dan is Edith Piaf de ideale leermeester. Ik heb haar tot in de kleinste details bestudeerd en geanalyseerd. Er is één performance waar ik op YouTube al minstens vijftig keer naar gekeken heb: een video waarin ze Padam padam zingt op een donker podium met slechts één witte spot op haar gericht. De intensiteit waarmee Piaf dat nummer zingt, gaat almaar in stijgende lijn, zonder dat ze ook maar één moment van haar plek in die spot beweegt. Zo mooi. Zo krachtig. Ze was dan wel klein van gestalte, eenmaal op het podium steeg ze boven alles en iedereen uit.’
Piaf is niet het enige Franstalige muziekicoon aan wie Celeste zich spiegelt. Ook Jacques Brel staat in hoog aanzien. ‘ Ne me quitte pas… Wat kan ik anders zeggen dan “Wat. Een. Song.” En niet alleen omdat Nina Simone en Shirley Bassey, twee zangeressen die ik mateloos bewonder, dat nummer ooit gecoverd hebben. Ik meen het: mede dankzij het origineel kon ik met mijn producer communiceren over waar ik naartoe wilde met het ingetogen drama in mijn muziek. Ne me quitte pas is heel theatraal, maar tegelijk ingehouden, gaat nooit voluit zodat het stijlvol blijft en vooral niet over the top klinkt. Ik geef toe dat ik niet met zijn hele oeuvre vertrouwd ben, maar toch: Brel is een belangrijk referentiepunt voor mij.’
Kanye West – ‘En dan vooral My Beautiful Dark Twisted Fantasy’
Nina Simone, Aretha Franklin, Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Etta James: die grootheden brachten de jonge Celeste via de platencollectie van haar grootouders de liefde voor klassieke soul en jazz bij. Maar over die invloeden is al genoeg gezegd en geschreven, vindt ze. Minder bekend is haar liefde voor hiphop. Outkast, Kendrick Lamar en A$AP Rocky behoren tot haar favorieten, net als Kanye West. ‘Het is iemand bij wie ik als persoon mijn bedenkingen heb, maar als artiest heeft hij me wel een leidraad aangereikt. En dan vooral met zijn album My Beautiful Dark Twisted Fantasy.
Het was een tijd waarin iedereen zat te wachten op wat Kanye’s volgende zet zou zijn . Where will he go next? Hij legde de lat telkens wat hoger, pushte zichzelf telkens weer een beetje verder. Op die plaat demonstreerde hij de volledige reikwijdte van zijn creativiteit. Het is een van de geschiftste werkstukken die ooit gemaakt zijn. Ik vond de opvolgers Yeezus en The Life of Pablo ook oké, maar My Beautiful Dark Twisted Fantasy is de laatste plaat van eender welke artiest die zó een diepgaand effect op me heeft gehad. Telkens wanner ik in de studio zit en ik me een geluid probeer voor te stellen, is het iets dat op een Kanye-plaat moet kunnen staan.’
Sonny Hall – ‘Door hem durf ik nu meer van mezelf in songteksten te steken’
Oftewel het Britse model dat ‘liefje’ mag zeggen tegen Celeste. De twee zijn nu ongeveer een jaar samen. Wanneer Hall niet voor de camera staat, schrijft hij poëzie. In 2019 verscheen zijn eerste bundel, The Blues Comes with Good News. ‘Dankzij Sonny kan ik nu meer van mezelf in songteksten leggen’, vertelt ze. ‘Voordien gebruikte ik vooral ándere mensen als inspiratie, of waren mijn teksten geworteld in verlangens of dromen. Het is enorm inspirerend om te zien hoe Sonny zonder veel moeite diep in zichzelf kan graven. Hij is een bodemloze put van gevoelens en dankzij hem durf ik tegenwoordig een rauwere, oprechtere versie van mezelf zijn.’
Onder meer de single Love Is Back kreeg een nieuwe wending dankzij haar relatie met Hall. ‘Die song begon als een fantasie. De zoveelste. (giechelt) Maar toen de liefde realiteit werd kreeg ik meer zelfvertrouwen en wilde ik brutalere, grotere arrangementen, met stevige, luide blazers.’
De muze heeft dan toch haar nut. En met een dichter in huis is het slechts een kwestie van tijd voor ze er tóch zelf één wordt. ‘Die kans zit er dik in’, lacht Celeste. ‘Kijk, uiteindelijk staat het idee van een muze te zijn me nu ook niet zó gigantisch tegen. Bewonderd worden door de juiste persoon, een bron van creativiteit zijn: natuurlijk is dat aantrekkelijk. Maar daar schuilt tegelijk een beperking in, snap je? Op een piëdestal sta je maar wat te staan, veel bewegingsvrijheid heb je daar niet. Best frustrerend. En ik zal mezelf nooit in bochten wringen om te beantwoorden aan de visie van een ander op expressie. Gewoon mezelf zijn, dat lijkt me al heel wat.’
Not Your Muse
Uit bij Universal.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
CELESTE
Op 5 mei 1994 geboren als Celeste Epiphany Waite in Culver City, Californië.
Verhuist drie jaar later met haar Britse moeder naar Engeland.
Debuteert in 2016 met de single Daydreaming op het label van Lily Allen.
Door de BBC uitgeroepen tot Sound of 2020. Wint in dat jaar ook de Rising Star Award op de Brits.
Zong duetten met Paul Weller en Tom Jones, tourde met Michael Kiwanuka en werkte voor It’s All Right op de soundtrack van Pixarfilm Soul samen met Jon Batiste.
Nam ook drie songs op voor de film The Trial of the Chicago 7 (2020), waarvan Hear My Voice genomineerd is voor een Golden Globe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier