De meest memorabele dEUS-momenten van Mauro Pawlowski (voor én na zijn komst)

‘Ik ben geen nostalgisch type,’ zegt Mauro Pawlowski, ‘maar ik vind het ronduit fantastisch dat ik twaalf jaar bij dEUS heb gespeeld.’ Knack vroeg de aftredende gitarist naar zijn meest memorabele momenten uit de geschiedenis van de groep, vóór en na zijn komst.

De beste song van dEUS 1.0

‘The Magic Hour heb ik altijd subliem gevonden, heel fijn om te spelen ook. Hij staat op The Ideal Crash, een ongelooflijk sterke classic rock-plaat. Als er zoiets als gerechtigheid bestond, zou ze wereldwijd de status van Radioheads OK Computer hebben.’

De beste song van dEUS 2.0

‘Twice (We Survive) is een van mijn favorieten. Die intro creëert al meteen een heel panoramische sfeer. Ik zat met Wim Vandekeybus in het buitenland toen Tom Barman me belde: “Hey, weet je wie hier net het refrein van Twice is komen zingen? Greg Dulli!” De Afghan Whigs-zanger was in de buurt omdat hij in Trix in Antwerpen moest optreden. Geweldig.’

De beste plaat van dEUS 1.0

‘Worst Case Scenario, het debuut van de groep en samen met Choco van TC Matic de beste Belgische plaat aller tijden. En ik mag dat zeggen, want ik heb er zelf niks mee te maken gehad. Ik heb die nummers natuurlijk wel vaak live gespeeld – Suds & Soda zelfs vaker dan alle vorige dEUS-gitaristen samen. Dat blijft een topnummer, een echt anthem.’

De beste plaat van dEUS 2.0

‘Keep You Close, toch wel The Ideal Crash van ons tijdperk. En Pocket Revolution, een zeer onderschatte plaat. Voor Tom was dat een moeilijke: hij heeft ze met twee verschillende line-ups van de groep moeten maken. Leid dat maar eens in goede banen. Maar hij is erin geslaagd.’

Het meest memorabele optreden

‘Da’s een moeilijke, want we hebben geen enkel concert níét op het scherpst van de snee gespeeld. Sta me toe om te kiezen voor het allereerste dEUS-concert met mij in de rangen, in november 2004 in de Mezz in Breda. Ik werd daar meteen geweldig goed ontvangen. Al was het ook wel een beetje wennen. Vooraan stond een melige Hollander voortdurend ‘Welkom!’ te roepen. Waarop ik: fuck you! Nieuwe gitarist, nieuwe omgangsvormen. (lacht)

De beste tournee

‘De Pocket Revolution-tournee. Toen kwam veel samen. Het was lang geleden dat dEUS nog getourd had, de verwachtingen waren hoog. Het publiek leek te applaudisseren voor verleden, heden en toekomst. Die tournee eindigde op het 0110-evenement in 2006, wat sowieso een unicum was. We zijn in die tijd ook naar de VS getrokken. Voor sommige groepsleden was dat een ontnuchtering, maar niet voor mij. Ik hou wel van de Amerikaanse ruigheid. We hebben in de Troubadour in LA gespeeld, waar Guns N’ Roses destijds begonnen is: een hoogtepunt. Het hagelde toen trouwens in LA, en dat was in geen decennia meer gebeurd. Had het feit dat dEUS in de stad was er misschien iets mee te maken?’ (lacht)

Het dieptepunt

‘De zware periode die Alan Gevaert heeft doorgemaakt (kort voor de opnames van Vantage Point uit 2008 werd de bassist opgenomen met een drugsverslaving, nvdr.). Iemand zo aan de grond zien zitten met wie je niet alleen samenwerkt en samenleeft, maar die je ook haast als familie beschouwt: dat was hard.’