De levensles van Compact Disk Dummies: ‘Neem nooit een voorbeeld aan Metallica’

Met Neon Fever Dream is Compact Disk Dummies toe aan zijn tweede langspeler, en het is een sciencefictionplaat geworden. Met dank aan Dune, Columbo, Black Mirror en Karen Damen. ‘Ken je dat gevoel dat je na een twintigjarige coma wakker wordt op Times Square?’

‘De ene keer zitten we bij mij thuis, de andere bij Janus. Kwestie van wat afwisseling te hebben.’

Jazeker, ook in een wereld in afzondering zijn de broers Lennert en Janus Coorevits onafscheidelijk. En vervelen doen ze zich voorlopig niet. Lennert werkt aan de soundtrack van de nieuwe Canvasreeks Albatros, Janus herstelt nog steeds synthesizers en samen presenteren ze Quarantine Questions, een wekelijkse Facebookshow waarin ze muzikale vragen van niet-musicerende BV’s beantwoorden.

Het is intussen alweer acht jaar geleden dat de twee toen nog puberende West-Vlamingen de eerste plaats in Humo’s Rock Rally wegkaapten. Twee ep’s, een plaat, een nevencarrière als huisband van De ideale wereld en een MIA voor beste dance later zijn ze toe aan Neon Fever Dream, een dreigende doch dansbare plaat over hologrammen, drones, drugs en koortsdromen.

Eigenlijk is de plaat de perfecte soundtrack voor deze bevreemdende tijden.

Janus Coorevits: Profetisch als we zijn!

Lennert Coorevits: Het is toch vooral vervelend. We willen natuurlijk de plaat zo snel mogelijk live aan een publiek presenteren. En eigenlijk kwamen we al uit een soort quarantaine. Vorig jaar verscheen onze ep Satellites, daarna hebben we de soundtrack van de VTM-reeks De kraak gemaakt en tussendoor waren we volle bak aan Neon Fever Dream bezig. Net nu we eindelijk ons sociale leven terugkrijgen, moet iedereen binnen blijven. (lacht) Maar goed, de hele wereld is collectief alleen. Dat maakt het toch wat minder pijnlijk.

Neon Fever Dream begon in 2017 met een tekening van een klein, neonverlicht hotel.

Lennert: Plots spookten die drie woorden door mijn hoofd, en ze bleven plakken. Stel, je ontwaakt na een twintigjarige coma op Times Square en merkt dat de wereld compleet is veranderd: dát gevoel moet de plaat oproepen. Ik werk altijd heel visueel en bij Neon Fever Dream zag ik meteen dat wegzakkende hotel voor me. Aanvankelijk wilden we dat beeld trouwens op ware grootte recreëren voor de hoes, met een nagebouwd hotel dat écht in het water zakt. Athos Burez, onze huisfotograaf, wilde zelfs naar de onderwaterstudio in Vilvoorde trekken waar de film Torpedo is gedraaid.

Janus: Tot we het prijskaartje zagen. (lacht)

Lennert: We zijn dan toch maar voor een maquette gegaan. Nu, de uiteindelijke foto vat de plaat heel goed samen. Black Mirror geregisseerd door Wes Anderson: dat was ons uitgangspunt. Onheilspellend, maar mooi. De nummers mogen dan nog zo donker zijn, ze blijven dansbaar.

Dat je Black Mirror vermeldt, is niet zo vreemd: het is ook een sciencefictionplaat geworden.

Lennert: (knikt) Ik heb altijd graag gelezen, maar verder dan wat schoolopdrachten en Harry Potter raakte ik vaak niet. Een paar jaar geleden besefte ik plots: shit, ik moet nog zoveel klassiekers lezen. In de zomer van 2018 ben ik in Dune van Frank Herbert begonnen. Ken je het gevoel dat je écht ondersteboven bent van een film of een plaat, zoals je dat op je veertiende kunt hebben? Wel, dat was bij mij wel even geleden. Sindsdien ben ik helemaal into sciencefiction: Philip K. Dick, Kurt Vonnegut, J.G. Ballard. Geen idee of de luisteraar het ook hoort, maar ik heb het gevoel dat ik beter in mijn pen zit. Mijn vocabularium is verruimd. Hier en daar staat er ook een scifireferentie op het album, maar dat is vooral om intelligent te lijken. (denkt na) Raar eigenlijk dat er maar één nummer over seks met een hologram op de plaat is beland.

Deel jij die fascinatie voor sciencefiction, Janus?

Janus: Niet echt. Hoeft ook niet. Lennert schrijft de teksten. Tenzij hij drie nummers lang over een ex zou lullen, ga ik me daar niet mee bemoeien.

Lennert: (lacht) Dat is voor alle duidelijkheid nog nooit gebeurd. We sturen elkaar wel geregeld culturele tips door. Dankzij mij is hij bijvoorbeeld fan van Columbo.

Janus: Columbo was heel bepalend voor de sound van Neon Fever Dream. Zo is de jazzy intro geïnspireerd op de begingeneriek. Fascinerende reeks, trouwens. Je weet op voorhand wat er gaat gebeuren, maar niet hoe Columbo het zal oplossen. Dat vind ik tof.

Lennert: Scifi wordt al snel geassocieerd met eighties en cyberpunk. Dat wilden we vooral vermijden. Geef ons maar het retrofuturisme van de jaren zestig en zeventig. De filmmuziek van François de Roubaix en Piero Umiliani was ook een inspiratiebron.

Columbo, Dune, Umiliani: iets zegt me dat jullie in het verkeerde tijdvak zijn opgegroeid.

Lennert: Dat denk ik niet. We kunnen ook genieten van Taylor Swift, hoor. Voor alle duidelijkheid: ondanks die oude invloeden moet onze muziek vooral hedendaags klinken. Anders wordt het louter een imitatie. Ik zou niet willen dat ons publiek uitsluitend uit vijftigjarige mannen met een T-shirt van Front 242 bestaat.

Janus: (lacht) Die zijn ook welkom, maar we hebben ons publiek liefst iets gevarieerder.

Neon Fever Dream is ook een persoonlijke plaat, over opgroeien in een wereld vol technologie.

Lennert: Klopt. En ik ben me heel bewust van alle voordelen daarvan. We zouden nooit dezelfde kansen hebben gehad zonder die technologie. Compact Disk Dummies is letterlijk begonnen met wat gepruts op een computer en Janus die cd’s loopte en samplede. We hebben er nota bene onze naam aan te danken. (lacht) Maar er is natuurlijk ook een keerzijde.

Janus: Artificiële intelligentie heeft iets heel verontrustends. Computers zijn bedoeld als compagnons voor de mens, niet als machines die denken zoals mensen. Spotify is in feite al op het randje. Dat zit heel goed in elkaar, maar het mag ook niet té algoritmisch worden.

Anderzijds spelen jullie zelf met die ietwat verontrustende technologieën. Voor de live-uitvoering van Satellites, de titelsong van jullie laatste ep, creëerden jullie een deepfake van Tom Barman.

Lennert: Tom zingt zelf mee op dat nummer, maar kon er live niet bij zijn. Aangezien Satellites over deepfake gaat, leek het ons wel grappig om zijn afwezigheid op die manier op te lossen. En dus plukten we beelden van Tom van YouTube, filmden we mij terwijl ik het nummer inzong en lieten we die twee samensmelten. Het resultaat: mijn gezichtsvorm en kapsel met Toms gelaatstrekken. We gingen ervan uit dat iedereen zou doorhebben dat dat nep was. Tot iemand uit het publiek een filmpje naar Tom stuurde om te vragen waarom hij er zo raar uitzag. (lacht) Die deepfake keerde als een boemerang in ons gezicht terug. Plots deden we er zélf aan mee.

Janus: Op zich is dat ook niet onlogisch. Als muzikant wil je experimenteren met al die nieuwe technologieën.

Jullie gebruiken vlot sociale media, in coronatijden zowat de enige manier om met fans in contact te blijven. Jullie Facebookshow Quarantine Questions is daar het beste voorbeeld van. Nog geen plannen om TikTok te veroveren?

Lennert: Grappig dat je daarover begint. Onlangs hadden we een vergadering met ons label. Op een gegeven moment zei ik om te lachen: ‘Als er iemand over TikTok begint, ben ik weg.’ Plots werd het heel stil.

Janus: Dat bleek het volgende punt op de agenda te zijn. (lacht)

Lennert: Ik heb absoluut niets tegen TikTok. Maar ik voel mij heel oud als ik die app open. Dat kan niet de bedoeling zijn. (lacht) Als het geforceerd aanvoelt, blijf je er maar beter van weg.

Janus: Als jongeren een filmpje willen maken op onze muziek, dan zullen ze die er zelf wel op zetten.

Jullie omschrijven Neon Fever Dream als jullie coming-of-ageplaat. Zijn de gebroeders Coorevits volwassen geworden?

Lennert: Coming of age klinkt achteraf een beetje debiel. Maar ik merk wel dat we zijn gegroeid, ja. Ik als songwriter en Janus als producer. Eigenlijk is het ons doel om eindelijk iets te maken dat we goed vinden. Het zou kunnen dat we dat nooit bereiken, maar ieder nummer is alleszins een poging tot.

Janus: Op het vlak van werkethiek zijn we ook een pak volwassener geworden. Neon Fever Dream is gemaakt als een nine-to-five-job. ’s Ochtends naar Desselgem, de hele dag werken en ’s avonds weer terug naar Gent pendelen.

De plaat is opgenomen in de garage annex studio van jullie ouderlijk huis in Desselgem, waar Compact Disk Dummies destijds is ontstaan. Niet de meest futuristische omgeving, kan ik me voorstellen.

Lennert: Dat hoeft ook niet. Integendeel: een coole plek zorgt alleen maar voor afleiding. Bovendien zijn we een hele week nummers gaan schrijven in een hoeve in Brakel. Dat was wel een beetje scifi: ijskoud, donker en iets te veel wijn. (lacht) En Karen Damen: als we even vastzaten met het album, keken we een aflevering van Karen maakt een plaat. Heel goed om je zelfvertrouwen op te krikken.

Jullie zijn intussen tien jaar bezig. En dat terwijl jullie elkaar vroeger niet konden luchten. De mythe wil dat jullie op jullie eerste optreden al slaande ruzie hadden.

Lennert: We hadden beiden veel fouten gespeeld en wisten niet goed hoe dat te ventileren. Dus zijn we maar meteen beginnen te discussiëren. Nog vóór het doek dichtging. (lacht) Onze ouders hebben meer dan eens gedacht: dit gaat niet lang duren.

Janus: Intussen kennen we onze sterktes en zwaktes beter. En die van elkaar.

Lennert: Ik denk niet dat ik met iemand anders een band zou kunnen vormen. Tenzij ik even hard mijn gedacht mag zeggen. Zonder een gezonde dosis dictatorschap ga je toch niet vooruit?

Janus: Wij kunnen ook ons ego aan de kant zetten. Als ik zeg dat de bas te luid staat, dan gaat Lennert niet moeilijk doen omdat hij die heeft ingespeeld. De muziek is voor ons het allerbelangrijkste.

Lennert: Anders krijg je Metallica-toestanden: puur omdat je je bassist niet kunt uitstaan de bas in de mix stil zetten. (blaast) Als je muziek daardoor zo kak moet klinken… Misschien is dat onze grote levensles: neem nooit een voorbeeld aan Metallica.