De huidhonger van Perfume Genius: ‘Ach, verslavingen: je kunt ze toch niet allemáál opgeven?’

Zonder het te beseffen maakte queer balladeer Mike Hadreas, alias Perfume Genius, een plaat over dat waar de halve wereldbevolking vandaag mee kampt: huidhonger en de acute behoefte aan samenzijn. Maar hij koestert ook specifiekere verlangens. ‘Ik wil mensen róndzwieren! Een hamer vastpakken! In het midden van de straat gaan liggen!’

We spreken Mike Hadreas noodgedwongen telefonisch, bij het begin van de coronacrisis. Een ingrijpende gebeurtenis die de man die jaren geleden de harddrugs heeft afgezworen meteen een zorgelijke tweet deed ontvallen: of er geen nijpend tekort aan Diet Coke dreigde?

Mike Hadreas:(lacht) Dat was wel wat ondeugend van mij, zo badinerend doen over wat duidelijk een wereldwijde ramp is. Maar het was gewoon het eerste waaraan ik dacht! Ik kan me geen leven zonder Diet Coke voorstellen – wat een gênante uitspraak is om een interview mee te beginnen. Maar zo ben ik, het hart op de tong. I deal in truth. Ach, verslavingen: je kunt ze toch niet allemáál opgeven?

Uit de titel van je nieuwe plaat, Set My Heart on Fire Immediately, spreekt eveneens een hoge nood. Ging de totstandkoming ervan gepaard met nieuwe levensopvattingen?

Hadreas: Ja. Een duidelijk thema is de hyperfocus op verbinding: met de wereld, met mijn lichaam, met de lichamen van anderen, mijn vrienden en familie. Uiteraard is dat iets waarnaar ik al veel eerder had kunnen streven. Maar ik heb nu eenmaal veel moeten uitsluiten om een artiest te kunnen worden. Optreden was in het begin angstaanjagend, interviews geven heel onbehaaglijk. Het eiste zo veel concentratie dat het me vervreemdde van mijn omgeving. Ik heb jaren met een gebogen hoofd rondgelopen. Dat was nodig om te kunnen werken, te overleven bijna. Ik neem mijn artistieke carrière bloedernstig, maar een gevolg daarvan was dat ik me afwendde van anderen. Van dierbaren zelfs. Tegenwoordig voel ik me zelfverzekerder. Waardoor ik de deur aan het openen ben voor meer leven, meer wildheid, meer mensen, zonder dat het mij overweldigt en ik moet vrezen dat het me in mijn job belemmert.

Wat heeft je die nieuwe moed geschonken?

Hadreas: Vorig jaar hebben Alan ( Wyffels, Hadreas’ partner en het enige andere vaste lid van Perfume Genius, nvdr.) en ik samen met choreografe Kate Wallich en haar gezelschap The YC de dans-en-muziekvoorstelling The Sun Still Burns Here gemaakt. Die ervaring heeft een grote stempel gedrukt op de nieuwe plaat. Nog los van de intimiteit die nodig is om zelf te dansen, laat staan samen met andere mensen, hingen we ook de hele tijd samen rond. Het is toch raar om als volwassene elke dag in het gezelschap van dezelfde lui te slijten?

Is dat niet het lot van iedereen die uit werken gaat?

Hadreas:(lacht) Ook waar. Maar voor mij was het nieuw, creatief zijn in gróép. Doorgaans schrijf ik songs in mijn eentje, in mijn kamer. Pas als ik die af heb, trek ik ermee naar de studio en wordt het een wisselwerking met andere muzikanten of de producer. Maar ik begin nooit van nul. Dat was voor die voorstelling wél zo. We zaten met z’n allen in dezelfde ruimte, zongen, dansten, rolden over de vloer… Het daagde me dat ik blijkbaar kan werken en sociaal zijn tegelijk. Mijn patroon is altijd geweest: op tournee gaan en me dan thuis verstoppen, tot de volgende tournee.

Je lijdt aan de ziekte van Crohn. Heeft die fysieke performance je relatie met je lichaam veranderd?

Hadreas: Wel, ik denk dat ik mijn lijf voor het eerst in lange tijd weer vriendelijk heb behandeld. (lachje) Bij mijn eigen optredens danste ik ook wel, maar dat was meer uit rebellie tegen mijn lichaam. Ik gooide mezelf maar wat in het rond, een gevecht van een uur. Maar die dansperformance was iets wat ik gráág heb gedaan. Het voelde ook niet als een performance, maar als een bevrijding – om niet te zeggen genezing. Plots had ik weer controle over mijn lichaam. Van kindsbeen af heb ik de ene na de andere aandoening gehad. Dat heeft me opgezadeld met een diep wantrouwen voor het vel waarin ik zit. Een hekel, zelfs. Maar dat smolt dus allemaal voor een deel weg. Alsof ik een lange vete bijlegde. (lacht)

The YC doet op zijn beurt mee in de video voor het nummer Describe.

Hadreas: Ik had het idee om een video te maken rond een afgezonderde commune met aparte ideeën over milieu en vrije liefde – een wazige, bizarre, absurde bedoening. Met wie kon ik dat concept geloofwaardiger realiseren dan met The YC, aangezien we allemaal zo sterk naar elkaar toe waren gegroeid? Want ik wilde uitdrukken hoe ik me sinds die dansperformance ben gaan voelen. Die optredens deden me geloven dat ik me in een heerlijke leegte bewoog, waarin ik zelf heel sterk aanwezig was. Dat liep op de duur over in mijn dagelijkse leven: ik moest voortdurend de aanvechting bedwingen om me midden op straat neer te vlijen. (lacht) Die fantasie wilde ik in de video tonen: wat als we gewoon onze instincten en verlangens achterna zouden kunnen lopen, hoe problematisch of eigenaardig ze ook zijn?

We zien je in de clip op een quad rijden, een sigaar roken en met veel autoriteit een sloophamer en bladblazer hanteren.

Hadreas: Mijn handen en lijf vuilmaken, fysieke toestanden, daar heb ik in deze fase van mijn leven gewoon zin in. (lacht) Ik wil een hamer in mijn handen hebben, mensen oppakken en rondzwieren!

Vrees je niet dat je fans enkel maar de drieste introspectie willen aanvaarden waarmee je naam hebt gemaakt?

Hadreas: Ik ben van nature tegendraads. Dwing me om iets te doen en ik zal het vertikken. Dat heeft zo zijn voordelen. Het maakt dat ik tegen de omstandigheden blijf knokken, in de zin van: blijven zoeken tot ik tevreden ben. Maar het is ook brutaal en onbetamelijk. Het komt er dus op aan die rebellie op de juiste manier aan te wenden. Ik sta niet afkerig tegenover wie ik als artiest ben. Maar dat weerhoudt me er niet van om me tegen vooropgezette meningen af te zetten. Wispelturig zal ik altijd zijn. Toch wil ik dat mensen me blijven volgen. Dat is altijd een rare balans. Maar bang dat het publiek mij zal afvallen, ben ik niet. Het thema van de plaat is heel herkenbaar: verlangen, grabbelen naar iets waar je net niet bij kunt. Noem het wanhopige vermetelheid die zich zowel op een droevige als blije manier manifesteert. Ineens smacht ik naar die verbondenheid, zonder goed te weten waarom.

Misschien is het een verlangen naar verlangen zélf? Je hebt een voorspoedige carrière en je bent gelukkig gesetteld met je partner. Op zich valt er dan niet veel meer te wensen.

Hadreas: Puur op praktisch niveau heb ik al mijn ambities inderdaad waargemaakt. Anderzijds wil je ook hárd leven, het merg uit het been zuigen. Nu, dat idee van een veilige thuishaven is bij ons lang in ontwikkeling geweest. Jarenlang hebben we ons moeten verstoppen, elkaar moeten beschermen. In Tacoma, Washington leefden we geïsoleerd, bang om buiten de deur onszelf te zijn. Dat kan hier in LA wel. We leven tussen mensen die veel dezelfde dingen doen als wij, en daardoor zijn we socialer geworden. Ik wil dus zeker niet minnetjes doen over wat we hebben. Het leven zoals we dat nu leiden, dit nest, heb ik altijd voor ogen gehad. Ik wilde wel degelijk met Alan samen zijn, in ons huis, met een hond en mooie lakens en wat daar nog allemaal bij komt kijken.

Als er even geen drama in je dagen woedt, zoek je het dan op, hopend dat er een song uit voortvloeit?

Hadreas: Ha! Zou je aan Alan moeten vragen. Maar het klopt dat drama mijn motor is. Ik zie het onderscheid niet tussen wat mij overkomt en wat ik zelf verzin om mijn bestaan wat interessanter te maken. Laat ik het zo zeggen: ik probeer doorgaans lachend de dag door te komen. Maar als het weer tijd is om iets te máken, dan verander ik in een klootzakje. (lacht)

In het nummer Jason beschrijf je hoe je een andere jonge kerel seksueel inwijdt. Echt gebeurd?

Hadreas: Ja. Ik heb altijd autobiografisch geschreven, maar het is van mijn vroegste songs geleden dat ik het nog eens zo letterlijk heb gedaan. Ik vond dat dat moment wel paste op de plaat. Ook al was het best vaag, omdat er verschillende dingen tegelijk gaande waren. Het was lief maar ook leeg, intiem maar ook onpersoonlijk – ik had het gevoel dat ik om het even wie had kunnen zijn. Het was therapeutisch maar ook… Ik weet het niet. Ingewikkeld. ’s Morgens was het allemaal weg. Ik heb hem nooit meer gesproken. Maar ik beschouw het nog altijd als een waardevolle ervaring waaraan ik nog genoeg terugdenk om er een song over te willen schrijven. Ik heb zowel de mooie als de lelijke aspecten daarvan erin gestopt.

Je geeft toe dat je twintig dollar van hem hebt gepikt. Dat doet denken aan wat je eens hebt gezegd: dat je alle goeie dingen die je overkomen uitwist met iets slechts.

Hadreas:(lacht) Niet dat dat ooit mijn bedoeling is. Maar om eerlijk te zijn, ik vond dat ik die twintig dollar verdíénde.

Laatste vraag. Ik weet dat, wanneer je zelf naar muziek luistert, je dat exclusief doet: weken aan een stuk dezelfde artiest, plaat of zelfs song. Wie of wat is tegenwoordig het voorwerp van je bezetenheid?

Hadreas: Townes Van Zandt. Zoals ik naar muziek luister, is het alsof ik mezelf een medicijn voorschrijf: ik stuit op iets waarvan ik voel dat het mij goed doet. Kijk, ik ben altijd maar als een dolleman bezig recht te trekken wat krom is. Ik zie zelden het grote geheel. Door die fixatie op details slaag ik er nooit in te aanvaarden wat mij op de nek valt. Townes Van Zandt kon dat in zijn songs wél. Hij is zo berustend. Zijn songs zijn enorm droevig en bijna pessimistisch, maar nooit hopeloos. Ze zeggen: het is wat het is. Dat wil ik op een dag ook kunnen.