De hamvraag van Jungle: ‘Wat doe je als je plots meer van kippensoep houdt?’

© GF Anna Victoria Best

Je zou het niet zeggen als je Jungle partyvibes hoort rondstrooien, maar al die funky fun is gestoeld op krachtige beginselen. Een peptalk over hoe te kiezen tussen hamburgers en kippensoep, de zonzijde van cynisme en vluchten naar het strand van Miami.

Hoed u voor mannen die zich kortstondig ouder voelen dan ze zijn. Bij wijze van kennismaking jeremiëren Jungle-helft Josh Lloyd-Watson (52) en uw dienaar (76) een eindweegs over kinepraktijken, de onverteerbaarheid van gluten en de onvermijdelijke covid, die Lloyd-Watson twéé keer heeft opgescharreld (‘Alles róók plots zo raar’).

Maar als de harten eenmaal gelucht zijn, kunnen we ongehinderd een boom opzetten over de huidige status van Jungle. De groep, waarvan je de echo’s tegenwoordig ook bij onze nationale trots Balthazar hoort, heeft met Loving in Stereo net een derde plaat klaar waarop je het verschil met de voorgangers met een vergrootglas moet zoeken.

Josh Lloyd-Watson: Met een vergrootglas? We vertrekken nochtans niet vanuit een formule. Mijn muzikale smaak verandert elke zes maanden en dat klinkt onvermijdelijk door in onze platen. Alleen moet je de balans vinden met wat je fans van je verlangen. Om een rare analogie te gebruiken: wat doe je als ze hamburgers van je gewend zijn en jij plots meer van kippensoep houdt? (lacht) Het rare is dat wij niet precies weten wát ons dan wel zo herkenbaar maakt. De productie en de songschrijverij, allicht, maar Jungle is altijd meer geweest dan de som der delen. Daft Punk, Justice, Belgiës grootste exportproduct Soulwax, die onlangs een remix voor ons hebben gemaakt: dat zijn de duo’s die ons altijd hebben geïnspireerd. Maar we ontleden onze muziek niet. Dat is zinloos. Toen we zeven jaar geleden Busy Earnin’ hadden gemaakt, was daar meteen die impuls: cool, dit slaat ongelofelijk aan, méér van dat! Maar het enige wat je dan zou krijgen, is een pastiche of een kopie. Iets wat niet nieuw meer is.

Er zullen altijd wel mensen zijn die je willen neerhalen. Maar die maken zelf geen platen, nietwaar?’ Josh Lloyd-Watson

De dikke rode draad doorheen jullie werk is levenslust, de intentie om mensen aan het dansen te krijgen. Voelden jullie voor het nieuwe album op dat vlak een grotere verantwoordelijkheid, door de pandemie?

Lloyd-Watson: Neen, want de plaat was daarvóór al klaar. Kijk, je evalueert jezelf constant. Onze eerste plaat hebben we in onze slaapkamer gemaakt. Heel naïef en een beetje dwaas, zonder fans, zonder label of geld, met de geruststellende gedachte dat niemand wist wie we waren. Dan maak je een tweede plaat en wil je dat naïeve en dwaze eruit ten voordele van meer emotie. We waren halverwege de twintig en onze relaties waren op de klippen gelopen. Hoe konden we ons gebroken hart met onze muziek verzoenen? Dus kreeg je meer doorleefde songs, zoals House in LA. Waarna je dát weer wat te midtempo en te onzeker vindt. We focusten zo hard op hoe we songs beter konden maken dat we de vonk waaruit ze waren ontstaan totaal uit het oog verloren. Dus hebben we nu een heel directe plaat gemaakt, alweer het tegendeel van de vorige. Je hoort de nummers nu haast in hun eerste incarnatie. Die breakbeat en baslijn in Talk about It zaten er vanaf het eerste moment al in. Afblijven dus! Dat is hoe kunst werkt, heb ik geleerd. Met name dankzij Inflo, een goeie vriend, met wie we deze keer hebben samengewerkt. ‘Don’t touch it’ is zowat zijn mantra. Hou het idee puur, begin het niet te overintellectualiseren of je raakt het kwijt.

Dat kun je aan Inflo’s groep Sault goed horen: het is alsof de songs daarvan opborrelen uit de lui die op dat moment in de studio rondhangen.

Lloyd-Watson: Honderd procent juist. Heel goeie techniek. Op dat vlak is Inflo een genie. Je kunt dat ook uitbreiden naar het gewone leven. Vertrouw op je buikgevoel. Meestal geeft dat je het antwoord dat je zoekt. Begin te piekeren en je zet de deur open voor twijfel, en dan is alles naar de vaantjes.

Jungle is heel snel van een slaapkamerproject uitgegroeid tot een alom gefêteerde liveband. Dan heb je geen reden om aan te nemen dat je iets verkeerds doet. Tenzij je ten prooi valt aan het bedriegerssyndroom.

Lloyd-Watson: Daar krijgt iedereen in zekere mate wel eens mee te maken. Maar kijk: als je met vertrouwen werkt, heb je de strijd al half gewonnen. Of je nu talent hebt of niet. Er zullen altijd wel mensen zijn die je willen neerhalen. Maar die maken zelf geen platen, nietwaar? Dat is nu eenmaal de menselijke aard. Grappig genoeg denkt er niemand zo cynisch over wat Jungle doet als ikzelf. Ik kan je zo onze meest luizige punten aanwijzen, daar heb ik niemand anders voor nodig. Onze muziekvideo’s kun je makkelijk als cheesy afdoen en dat snap ik. Maar je kunt evengoed betogen dat ze mensen samenbrengen en hoe positief en mooi dat wel niet is.

De hamvraag van Jungle: 'Wat doe je als je plots meer van kippensoep houdt?'
© GF Anna Victoria Best

Dus heb je maar gelijk voor álle veertien nummers op Loving in Stereo een filmpje gemaakt?

Lloyd-Watson: Euh, daar zijn andere redenen voor. Ten eerste weet je niet welke song dé song zal zijn, de klepper. Ten tweede kun je de productiekosten aanzienlijk beperken als je in één week tijd veertien video’s maakt, soms drie per dag. Dus hebben we het als een Netflix-serie opgevat, met een cast van dansers die in elke video figureert. Die je allemaal leert kennen, een beetje zoals West Side Story. Ik blijf in de eerste plaats een producer. Ik ben geen zanger of danser zoals Michael Jackson.

Je hebt je kompaan Tom McFarland leren kennen toen jullie negen waren.

Lloyd-Watson: Daar moest ik laatst nog aan denken, aan hoe bepalend puur toeval kan zijn voor een mensenleven. Hoeveel factoren hadden het voor mij niet totaal anders kunnen maken? Wat als mijn moeder me had verboden thuis muziek te maken? Ik besef dat de steun van mijn ouders van gigantische waarde is geweest. Alleen al het feit dat we in Londen woonden, gaf me een streepje voor. Ik heb lang thuis gewoond en daarvoor nooit huur moeten betalen. Dat maakt allemaal een enorm verschil. Ik ben de mensen die me op weg hebben geholpen veel dankbaarheid verschuldigd.

Tom en jij hadden vóór Jungle al in allerlei bandjes gezeten. Wie van jullie heeft uiteindelijk geopperd: als we nu eens als de Bee Gees zouden zingen?

Lloyd-Watson: (lacht) Allicht was ik dat. Fucking hell, wat heb ik in gang gezet? Je weet gewoon nooit hoe zoiets zal uitpakken. Als we hoog zongen, klonken we niet als onszelf. Het was ánders, en dat trok me aan. Music is all about escape. Ik vind onze muziek het best als het lijkt alsof ik ze niet gemaakt heb. Dan is het: wow, what the hell is this shit? (lacht) Ongelofelijk opwindend. (haalt denkbeeldige bas boven) Dan kan ik helemaal opgaan in het idee dat ik op een strand in Miami sta te spelen en dat dat gewoon het coolste is wat er bestaat. Puur escapisme. Als ik schilder, overkomt me dat ook. Ik weet niet wat ik doe maar ik voel iets en reageer daarop. Je doet het voor die momenten waarop je helemaal in de greep van de inspiratie bent.

Hoe reageerde Tom toen op je voorstel?

Lloyd-Watson: Hij was er meteen voor te vinden. Tom geeft me perspectief. Hij is iemand naar wie ik me op eender welk moment kan wenden: yo, wat denk je hiervan? Zonder hem was dit allemaal niet mogelijk geweest. Ik ben de energiebron, de spraakwaterval, de gek. Hij is de gids, stoïcijnser en methodischer dan ik. Een goeie balans.

In de begindagen van Jungle leken jullie bewust mysterieus te willen zijn en alle media-aandacht te ontwijken. Je vriend Inflo doet dat nog steeds. Kost hem dat veel moeite?

Lloyd-Watson: Ik kan niet voor iemand anders spreken, maar het kan slopend zijn, ja. Je moet daar helemaal voor gaan of het zal niet werken. Natuurlijk heeft dat voordelen, zo hebben we zelf ook gemerkt. Iets dat je niet kent, daar word je gek van, niet? Het jaagt je op. Ik vond het schitterend wat Jai Paul indertijd deed (het debuutalbum van de Londense cultproducer werd in 2013 zogezegd illegaal en onafgewerkt gelekt, nvdr.) Dat creëerde mysterie. Als je als muzikant te veel van jezelf prijsgeeft, schiet je er interesse bij in. Het wordt een beetje saai. Wat Inflo doet, genereert kracht. Maar wij zaten al snel tegen het plafond van onze mogelijkheden. Als je mensen wilt bereiken, moet je nu eenmaal opdraven in tv-shows. Op een podium kruipen. Wij moesten met een compromis genoegen nemen. Inflo heeft ervoor gekozen niet op te treden, dus hij heeft er geen last van.

Er staan met rapper Bas en r&b-zangeres Priya Ragu twee nieuwe stemmen op Loving in Stereo.

Lloyd-Watson: Dat we nog nooit gastvocalisten hadden gehad, was een goede reden om ze nu wél toe te laten. Dat opent weer deuren. Trouwens, Jungle is gestoeld op samenzang. Die featurings zijn daar een nieuwe uiting van. Dat euforische, dat idee dat Jungle meer is dan een verzameling individuen. Als we toevallig twaalf goede gastzangers hadden gehoord, dan hadden die allemáál de plaat gehaald. Wij leven bij genade van de muziek. Die komt eerst, wij volgen.

Heb je wel eens gedacht, wanneer je pakweg een mensenmassa in Mexico overschouwt: hoe ben ik, een gast uit Shepherd’s Bush, hier beland?

Lloyd-Watson: (grijnst) Life is a crazy motherfucker, zoals men zegt. Het komt erop neer dat wij gewoon muziek maken en als die iets losmaakt bij mensen: geweldig. Het zou heel makkelijk zijn om daar een beetje verwaand over te doen, zo van: natúúrlijk zijn we succesvol. Ik zal nooit in de waan verkeren dat we de besten van de wereld zijn. We proberen gewoon funky fun music te maken en daarvan te genieten. Serieuzer hoef ik het niet te nemen.

Loving in Stereo

Op 13/8 uit bij Caiola. Jungle speelt op 29/1 in Vorst Nationaal. Alle info: vorst-nationaal.be

Jungle

Opgericht in 2013 door de Londense jeugdvrienden Josh Lloyd-Watson (links) en Tom McFarland, kortweg J en T.

Levert een perfect geassembleerd feelgoodpakket van discosoul, elektropop en witte funk.

DebuutalbumJungle wordt in 2014 al meteen genomineerd voor de Mercury Prize.

Figureert zelf nooit in zijn videoclips (mee geregisseerd door J) maar opteert daarin steevast voor dansers.

DiscografieJungle (2014), For Ever (2018) en Loving in Stereo (2021).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content