Je kan racisme, homofobie en het patriarchaat bestrijden door je te transformeren in een taart en je te laten oplikken. Zeg dat theatermaker Rebecca Chaillon het gezegd heeft.
In de eerste videoclip van Pinknoise (gestileerd als PINKNOISE) likken feestvierders in een eliteclub padden, waarna een model transformeert in een pad-menshybride en de hoogzwangere Russische activiste Tina Kunakey kust (Too Hot). In de tweede videoclip (Papa Belly) doen een hoop mensen alles waarvoor je nu misschien een virus en zeker een proces-verbaal aan je been krijgt: ze wisselen lichaamssappen uit en dansen en kussen in een club. Naakt, dan nog wel.
Pinknoise is het muziekproject van Kourtrajmé, een vernieuwend collectief opgericht door regisseurs Romain Gavras, Toumani Sangaré en Kim Chapiron. Die laatste trekt het muziekluik. De drie zaten op dezelfde middelbare school in het tiende arrondissement van Parijs. Toen ze ontdekten dat ze op dezelfde dag geboren waren, werden ze vrienden. Later sloten onder meer straatartiest JR, acteur Vincent Cassel, rapper Oxmo Puccino, regisseur Ladj Ly en producer Marco Casanova zich bij het collectief aan.
De namen zeggen je misschien weinig, maar Vincent Cassel speelde in onder meer Black Swan, Westworld en het bejubelde La Haine. Ladj Ly kreeg met Les Misérables een Oscarnominatie, een César én de juryprijs in Cannes. En voor Chapiron de videoclip voor Papa Belly regisseerde, stak hij die voor À l’Ammoniaque van Franse hiphoppioniers PNL in elkaar.
video1.0Vimeohttps://vimeo.com/Pink Noise – Papa BellyPink Noisehttps://vimeo.com/pinknoisemusic1plus
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Actors : Younes Dakiche / Sam Quealy
Rebecca Chaillon / Tehani Amant / Regina Demina / Michelle Tshibola
Cyril Atef
Produced by : Romain Gavras / Pink Noise / Quiet
Line Producers : Bachir Arfaoui / Naoufel Ben Youssef / Yacine Boucherit
Films En Tête
Casting : Lola Diane
D.O.P : Nicolas Loir
Steadicam : Rémi Quilichini
Drone Operators : Titi Puerh / Timothée Talendier / Camille Cherkesly
Art Director : Sifu
Set Designer : Rabeire Ourak
Editor : Benjamin Weill
Colorist : Mathieu Caplanne
Logo Designer : Marco Dos Santos
Post Production Supervisor : Cyril Bordesoulle
VFX : Autre Chose
VFX Producer : Mattias Weber
VFX Supervisor : Benjamin Ageorges
Flame Artist : Christophe chanvin
Huge thanks to
Sol Guy & James Walton
Eye Lite
Poster Company
Le Rouge Pigale, Emmanuel Gaston, Julien Claudé-Pénégry, la Fédération Naturiste de France, Jay Smith, Marilou Chabert, Laurent Segretier, Bastienne, Tony Jacob, Sinner Hôtel Paris.
© 2020 Pink Noisehttps://i.vimeocdn.com/video/861725832_295x166.jpg295166https://i.vimeocdn.com/filter/overlay?src0=https%3A%2F%2Fi.vimeocdn.com%2Fvideo%2F861725832_295x166.jpg&src1=http%3A%2F%2Ff.vimeocdn.com%2Fp%2Fimages%2Fcrawler_play.png2020-01-11 17:34:20384258152/videos/384258152
Eén van die naakte lichaamssappenuitwisselende dansers in de clip voor Papa Belly is actrice en theatermaker Rebecca Chaillon. Kim Chapiron heeft nog veel meer voor Pinknoise in petto, vertelt ze als we na een paar keer ‘sorry, wat?’ de telefoon voor Skype inruilen. ‘Dit wordt een lang interview’, zegt Chaillon lachend. ‘Via Skype kan ik je lippen ten minste lezen.’
Chaillon groeide op in Frankijk, waar ze theater studeerde. Ze speelde in verschillende films en solovoorstellingen, en nu ook in een videoclip van Pinknoise. ‘Toen Kim (Chapiron, nvdr) me vroeg of ik mee wou doen, fantaseerde hij als een kind over drones en naaktheid in videoclips. Ik was op mijn hoede: ik was bang dat naakte vrouwen snel geseksualiseerd zouden worden. Mijn vriendin wou meekomen, maar toen ze hoorde dat we allemaal naakt zouden zijn – ook de mannen – bedacht ze zich. (Lacht) Ik vertrouwde erop dat ik wel zou weggaan als ik de shoot maar niets vond.’
Dat deed je niet.
Inderdaad. Al voelde ik me tijdens de opnames aanvankelijk niet helemaal op mijn plaats. Er was er veel gedoe met mijn haar. Ik had lange vlechten in verschillende kleuren en Kim wou de videoclip heel natuurlijk houden, zonder al te veel make-up. Dus wou hij mijn haar knippen. Na veel gelobby kon ik mijn vlechten toch behouden. Daarnaast waren de dansers met wie ik gefilmd werd toevallig allemaal sexy, dun én professioneel. Op het podium dansten ze sensueel, zoals je in een club zou doen. Weet je wat twerken is?
Natuurlijk!
Ik besloot het dan maar op mijn eigen manier te doen en danste Krump, een Afro-Amerikaanse, best gewelddadige en energieke dansstijl. Terwijl de anderen heel smooth bewogen, I was like (maakt bruuske beweging en lacht).
Wat vond je van het eindresultaat?
Het was alsof Kim met de clip wou zeggen dat alle lichamen mooi en vrij zijn. Hij toont verschillende lichamen, huidskleuren en seksualiteiten, zonder iemand te seksualiseren. Er gingen niet meteen queer politics uit van de clip, maar iedereen kuste wie hij/zij/die wil. De relatie tussen Younes Dakiche en Sam Quealy, de acteurs die de hoofdpersonages spelen, kon snel vervallen in stereotypen: ze zien er beide uit alsof ze uit een magazine komen. Maar Sam is zo mooi dat het buitenaards aanvoelt. Younes krijgt als Arabische man niet snel een hoofdrol én is kleiner dan Sam. Geen alledaagse representatie van een heterokoppel, dus. Na de opnames organiseerde Kim een feestje voor alle acteurs. In het gebouw werden ook de foto’s van de shoot vertoond, maar die tentoonstelling moesten we naakt bezoeken. Het was leuk, grappig en simpel. Een heerlijke sfeer.
Als iemand me afwijst, stel ik me mezelf voor als een zwarte bloedworst, of als een u003cemu003esalad woman.u003c/emu003e
Je eigen werk is wel politiek. Je performances gaan vaak over emancipatie en dekolonisatie.
Ik werk momenteel aan Carte noire nommée désir, een performance over hoe je je als zwarte vrouw construeert in een nog niet gedekoloniseerd Frankrijk/Europa. De titel verwijst naar een koffiemerk. Een zwarte huid wordt steeds vergeleken met chocolade, honing of koffie. Dat om ons sweeter te maken, aangezien people of color vaak als savage worden voorgesteld. Chocolade en koffie komen voort uit kolonisatie, net zoals suiker, rum, de mineralen in smartphones en andere producten die we aanwenden voor ons plezier, voor ons verlangen. Met een groep van zes zwarte vrouwen praten we over de whitening van onze huid. We praten over verlangen, over hoe we als zwarte vrouwen erg geseksualiseerd worden – en altijd maar tijger- of panterpakjes moeten aantrekken – terwijl we in onze gemeenschap vaak net heel discreet moeten zijn. Ik spreek vooral uit eigen ervaring, maar als je als zwarte vrouw je seksualiteit ontplooit, is homoseksualiteit vaak geen optie. Mijn verlangen was gestoeld op witte blonde mannen, uit geïnternaliseerd racisme. Het duurde even voor ik dat kon deconstrueren. Ik realiseerde me dat het hebben van een zwarte huid altijd politiek is. Nu werk ik samen met zwarte vrouwen en verlang ik naar hen, zowel als date als op een podium.
Gaan verlangen en performance voor jou hand in hand?
Ja. Ik zet nooit mannen op het podium, alleen vrouwen. Vrouwen die vrouwen spelen én vrouwen die mannen spelen.
YouTubevideoPink Noise – Too Hothttps://i.ytimg.com/vi/W-hCXOUMb3I/hqdefault.jpg480270https://www.youtube.com/channel/UCyVax3AQfKeuiuOyg0DucEQPink Noise1.0
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Ook eten is in je werk gelinkt aan verlangen, in Monstres d’amour en Cannibale bijvoorbeeld. Bovendien kreeg je theatergezelschap de naam ‘Dans le ventre’.
Toen ik verdikte, realiseerde ik me dat ik love stories verving met eten. Als iemand me afwijst, stel ik me mezelf voor als een zwarte bloedworst, of als een salad woman. De shows die je opnoemt, gaan over een toxische relatie die ik had met een vrouw. Over wie wie eet in een relatie. Ik inspireerde me op een verhaal uit Japan over een man die verliefd was op een vrouw, haar vermoordde en opat. En op een verhaal over een Duitse man die op zoek was naar een andere man om op te eten, uit liefde.
We zeggen niet voor niets ‘to eat pussy’.
(Lacht) Klopt. Maar ik heb mijn grenzen. Ik eet zoveel ik kan, maar ik houd het allemaal binnen. Dat is mijn talent. Al had ik het moeilijk tijdens een performance waarin ik alle ingrediënten van een cake naar binnen werkte. Honderd gram bloem, melk en suiker. Daarna schudde ik, bedolf ik mezelf onder chocolade en slagroom en liet me oplikken. De bloem was tough.
De props van Rebecca Chaillon worden bewaard in de koelkast. Tijdens het skypegesprek is het warm voor april, even warm als Chaillon het gehad moet hebben tijdens het verorberen van honderd gram bloem. Aan de andere kant van de lijn rookt ze nonchalant een sigaret. Ze veegt zweetdruppeltjes van haar voorhoofd en het zoontje van haar vriendin de kamer uit terwijl ze vertelt hoe performance voor haar power is. Het podium is voor Chaillon een plaats van vrijheid, waar ze komaf maakt met wie macht heeft.
‘Op het podium ben ik de baas. Het is een vorm van emancipatie. Een manier om het persoonlijke politiek te maken. Op school had ik een ’territoriaal complex’. Mijn vrienden praatten over politiek, luisterden naar Franse zangers en gingen naar het theater. Ik niet, mijn ouders hadden het niet over politiek met mij. Op de theaterschool hadden ze geen black fat dyke nodig, dat paste niet in hun wereld. Maar ik zie theater als een spel en niet als een talent dat je hebt of niet. Als het een spel is, kan iedereen meespelen en wordt toneel inclusief. Op mijn zeventiende sloot ik me aan bij een inclusief theatergezelschap. Ouderen, mensen met een handicap, kinderen; iedereen kon meedoen. Het hielp me geloven dat ik een actrice kon worden. (Lacht) Ja, ik ben een actrice.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
