De debuutsingle van Meskerem Mees in première: ‘Ga ik later nog zo avontuurlijk zijn?’

Nog geen jaar geleden klom Meskerem Mees voor het eerst op een podium met haar ‘minimalistische folkpop’. Ondertussen won ze muziekwedstrijd Sound Track en speelde ze in grote zalen. Maar die eerste single komt er nu pas.

Waar hing u uit als dertienjarige? De kans dat het op een talentenwedstijd van Ketnet was, is klein. De kans dat u op een zomer in de woonkamer door de volledige discografie van The Beatles ging, is misschien iets groter, maar nog steeds best beperkt. Tenzij u Meskerem Mees heet.

Meskerem Mees is twintig, woont in het Oost-Vlaamse Merendree en schrijft liedjes waarvan je een dekbed wil maken om er dan onder te gaan liggen. Ze klinkt als een Jessica Pratt zonder liefdesverdriet. Zelf noemt ze zich een verhalenverteller en doopt ze wat ze met haar celliste Febe Lazou brouwt ‘minimalistische folkpop’. Mees was een van de laureaten van de muziekwedstrijd Sound Track, schopte het al zeker tot de halve finale van de uitgestelde Humo’s Rock Rally en speelde supports voor The Bony King of Nowhere en Jan Verstraeten.

Dat allemaal terwijl ze nog maar vorige zomer voor het eerst op een podium stond. Als we haar vragen naar het favoriete moment uit haar bliksemcarrière, zegt ze doodleuk: ‘Het applaus in de Botanique’. Een paar maanden na haar podiumontgroening, speelde ze in de Orangerie – de grootste zaal – van de Botanique, als voorprogramma van de IJslandse singer-songwriter Àsgeir. ‘De Botanique wachtte ons op met “Jullie zijn van Meskerem Mees, kom maar mee. Jullie loge is klaar”‘. Ze lacht. ‘Ik dacht wat. Een éigen loge? Er hing een papier aan de deur met mijn naam op. Dat heb ik meegenomen.’

De Fab Four

‘Het gaat allemaal zo snel dat ik geen tijd heb om te beseffen wat er gebeurt. Ik doe gewoon verder en zie wel waar ik uitkom.’ Dat is vandaag bij een – allereerste – single, Joe. De videoclip werd ingeblikt door een vriendin, Narafi-student Merel Matthys, tijdens een wandeling door Gent. Het nummer gaat over levensgenieter Joe, en een voorzichtige en ingetogen tegenpartij wiens wereld opengaat als ze elkaar ontmoeten. ‘Als Joe het avontuur opnieuw opzoekt, vraagt ze zich af of hij wel voorzichtig is, of even onnozel en gevaarlijk zoals vroeger.’

Waar Meskerem Mees thuishoort op dat continuüm? ‘Ik zou niet Joe zijn.’ Ze verbetert zich snel: ‘Of misschien een beetje allebei. Ik kan heel uitbundig en heel voorzichtig tegelijk zijn. Joe gaat over die balans. Ga ik later nog altijd zo avontuurlijk zijn?’

Het ziet ernaar uit van wel. Volgend jaar brengt Meskerem Mees een debuutalbum uit, wat haar ongetwijfeld meer loges-met-haar-naam-op zal opleveren. Al is het op optredens nog even wachten tot dat rotvirus verdwijnt. Ondertussen leest ze dan maar ‘oude boeken’, Reis rond de wereld van Jules Verne en een uitgave van Jungle Book uit 1950, bijvoorbeeld. ‘Toen ik acht was, wou ik schrijver worden. Maar toen leerde ik gitaar spelen en dacht ik, nee, ik word gewoon muzikant.’

En die Fab Four? ‘Op een zomer bestelde mijn papa een box met alle muziek van The Beatles. Toen ik ernaar vroeg, zei hij dat ik daar nog veel te jong voor was. Ik was op mijn tenen getrapt en heb dan maar de hele zomer naar The Beatles geluisterd. Maar ik denk dat ik verder wel een normale dertienjarige was’. (Lacht)

1.0459https://www.youtube.com/channel/UCq5Y2Ns5Nhufu8gTXNWA-lQYouTube344360https://www.youtube.com/Meskerem Mees480https://i.ytimg.com/vi/OxMGzXGgXFg/hqdefault.jpgvideoMeskerem Mees – Joe | A film by Merel Matthys