De catchy liedjes in een vettig sausje teringherrie van postpunkgroep Tramhaus, ook dat is Holland

Streamingrecords brekende rappers en nieuwe bezielers van het levenslied, dát kennen we onderhand wel van onze noorderburen. Maar ranzige postpunk en bezwerende noiserock? Maak kennis met Tramhaus.

Het Rotterdamse kwintet, genoemd naar de plaatselijke pitazaak Tramhuis Döner Kebab, is in geen tijd vanuit de Nederlandse ondergrond uitgegroeid tot een bescheiden hype – volgens de VPRO was Tramhaus begin dit jaar zelfs een van dé sensaties op showcasefestival Eurosonic Noorderslag. En dat voor een band die nog geen jaar geleden pas zijn eerste liveshow voor een levend publiek speelde, aldus de met een indrukwekkend nektapijt gezegende frontman Lukas Jansen.

Lukas Jansen: Onze gitariste Nadya nam eind 2020, in volle lockdown, het initiatief voor de band. Uit verveling, kun je gerust zeggen. Wat altijd een goede motivatie is, toch? (grinnikt) In december van dat jaar namen we al onze eerste single op, maar voor onze eerste liveshow was het wachten tot de zomer van 2021. Op zich was dat wel cool, want toen waren we al heel erg goed op elkaar ingespeeld.

Vrijwel elk concertverslag van Tramhaus maakt melding van de imponerende frontman en diens charisma. Maar voor deze band had jij nog nooit vooraan op een podium gestaan, blijkbaar?

Jansen: Ik heb wel al gitaar gespeeld in bandjes, maar eigenlijk ben ik een drummer. Dat had Nadya ook in gedachten toen ze me vroeg, maar ik drumde al in een andere band, Pig Frenzy, en daar had ik niet nog eens zin in. Dus ga ik maar zingen, dacht ik. (lacht) Nadya speelt zelf normaal gezien ook drums, en onze bassiste Julia had voor onze eerste repetities nog nooit een basgitaar vastgenomen of zelfs maar in een band gespeeld. Onze verwachtingen lagen in het begin dus niet gigantisch hoog. Als het kut was geweest, dan had het dus niet veel uitgemaakt. Maar kijk, al vrij snel bleek dat wanneer je buiten je comfortzone treedt er soms verrassende en goede dingen ontstaan.

Profiteren jullie mee van de postpunkhype die momenteel in Engeland woedt?

Jansen: Zou best kunnen, maar zelf hebben wij geen affiniteit met die term. Noem het hoe je wilt, hoor, maar als ik aan postpunk denk, denk ik niet aan al die Britse groepjes van nu maar eerder aan Joy Division, of The Cure in hun begindagen. Ach, het is gewoon een trendwoord, niet? Iedereen die een gitaar vastneemt en een alternatief klinkende scheet laat, wordt tegenwoordig postpunk genoemd.

Waar kunnen we aan horen dat jullie een Rotterdamse band zijn?

Jansen: Moeilijke vraag. Misschien is de noisefactor wel typerend. Omdat er hier altijd zo veel herrie is op straat. (lacht) Anderzijds hou ik zelf heel erg van popmuziek. Songs met een goede opbouw en logica die je één keer hoort en een hele dag loopt te zingen. Zoals Hall & Oates, maar ook Britney Spears of Vanessa Carlton. Daar luister ik dan zogezegd ironisch naar, maar stiekem vind ik het gewoon heel erg goed. (lacht) Catchy liedjes in een vettig sausje teringherrie, zo zou je Tramhaus ook kunnen omschrijven.

Jullie bio maakt ook gewag van ‘een dosis reggaeton’. Een grapje?

Jansen: Juist, we moeten dríngend een nieuwe bio bedenken. In het begin hebben we inderdaad een tijdje gedold met een nummer waarin een reggaetonachtige beat zat, maar verder dan een probeersel is dat nooit gekomen. Weet je wat? We proberen het gewoon nog eens, want dan zouden we pas écht een Rotterdamse band zijn. Reggaeton hoor je hier namelijk altijd, overal.

Waar gaat jullie tweede single I Don’t Sweat over?

Jansen: Het is een kritiek op het lakse leven, op er iets te enthousiast met de pet naar gooien. Net iets te veel zuipen, altijd net iets te laat naar huis gaan, vaak ook nog eens aangemoedigd door je vrienden, je kent dat wel. En we laten het allemaal wel eens hangen, maar bij sommige mensen – en dan bedoel ik zeker ook in het alternatieve circuit – wordt die apathische houding haast een bewuste pose. Of een excuus om niet wat strenger voor jezelf te zijn. En dat vind ik irritant. Er is niks mis met hard je best doen voor iets, en ambitie is géén lelijk woord. Met Tramhaus zijn we dan ook best ambitieus. We zijn deze band begonnen zonder veel verwachtingen, maar nu er zo veel op ons af komt, willen we al die kansen echt wel grijpen.

Jullie zouden ook actief zijn in de queerscene, heb ik me laten vertellen.

Jansen: Echt? Zelf ben ik gay, maar dat is het zowat. (lacht) Ik weet niet hoe het in België is, maar hier is de queerscene niet per se heel alternatief. Al heb ik wel de indruk dat het wereldje van punk en noise vrouwelijker en meer queer aan het worden is. Vroeger was die scene helaas niet altijd immuun voor toxisch machogedrag, maar tegenwoordig ben ik geen buitenbeentje meer. Ik voel me hartstikke op mijn plek. We geven ook zelf het goede voorbeeld, hè, met twee vrouwen in de band. Dat zorgt meteen voor een minder stoere dynamiek. Het is fijn om met Nadya en Julia over leuke jongens te kunnen praten. (lacht)

De passage van Tramhaus vorige zomer in Gent ging niet onopgemerkt voorbij. Jullie speelden nog voor een zittend publiek, en toch liep het flink uit de hand.

Jansen: Die show was echt te gek. Het publiek was laaiend enthousiast, bij het bisnummer ging iedereen helemaal loos, maar in het gewoel liep het dus fout, ja. Onze goede vriend Timo, die meegereisd was uit Rotterdam, kreeg een monitor op zijn been en hield daar een lelijke breuk aan over. Enkele brandweermannen hebben hem op een brancard uit de kelder moeten tillen, onder luid applaus van de mensen buiten op het terras. Die jongen is trouwens nog steeds aan het revalideren. Legendarisch, maar dus ook een beetje zielig. We zijn dus blij dat we het nog eens mogen overdoen in Antwerpen, deze keer hopelijk zonder een ambulance te moeten bellen. (lacht)