De biografie van Eric Clapton vertelt u hoe hij ‘een betrekkelijk beschaafd mens’ is geworden
Aangrijpend, deprimerend, bezopen, onvoorstelbaar. Te gek voor zowel soap als tragedie, dat is Eric Claptons leven zoals het in deze biografie leest.
Ooit zou bluesrakker Robert Johnson zijn ziel aan de duivel hebben verpatst. Het lijkt aannemelijk dat zijn apostel Eric Clapton met hetzelfde doel naar de crossroads is getrokken, en hij daarbovenop een onbeperkt aantal vrouwen, sportbolides, Armani-pakken en het geluk van een zondagskind heeft bedongen. Heroïne snuiven deed hij jarenlang met een gouden lepeltje om zijn nek. Maar ook daarvoor en tot lang daarna wist de rotverwende, van alle plichtsbewustzijn ontslagen Clapton niet waar zijn grenzen lagen.
Centrale zin: Dankzij Erics gebruikelijke mazzel werd er in de media niet over het voorval geschreven.
In de hel lachten ze het langst – ook al omdat deze gitarist in zijn dagen bij de Bluesbreakers door een Londense graffittispuiter met ‘God’ was vereenzelvigd. Talent is één, ambitie twee. Na roemruchte passages in The Yardbirds (zo traag verving hij tijdens hun optredens een snaar dat hij er de spotnaam Slowhand Clapton aan overhield), Cream, Blind Faith en Derek and the Dominos waren Claptons solostreken in de eighties zo zielloos geworden dat zelfs Phil Collins er zich publiekelijk vragen over stelde. Overigens mag Eric Claptons nieuwste plaat Happy Xmas een zoveelste bron van zuchten heten.
Het goeie nieuws: zelfs geen onzalige bak kerstdeunen kan het plezier ondermijnen dat deze biografie – een verstrengeling van shakespeariaans drama, stationsroman en rock-‘n-rollanekdotiek – verschaft. Clapton groeide op zonder vader en onder de hoede van zijn oma, van wie hij tot zijn negende dacht dat ze zijn moeder was. Volgens Pattie Boyd, de vrouw die hij van zijn dierbare vriend George Harrison afsnoepte (wat hun verstandhouding niet eens schaadde), speelde hij tot na zijn veertigste het gekwetste kind. Uiteindelijk trouwde Clapton met haar – zij, het onderwerp van Claptons Layla, een van de hartstochtelijkste rocksongs ooit – na een weddenschap bij een potje poolbiljart met zijn manager.
Omdat Clapton in zijn jaren van verslaving zo vaak tegen zijn zin op het podium kroop, placht diezelfde surrogaatvader hem met pingpongbatjes door te seinen hoeveel nummers hij nog af te haspelen had. Met zo’n rush van opluchting vierde zijne goddelijkheid het overwinnen van zijn heroïneprobleem dat hij prompt alcoholist werd. Dat maakte het spoor van menselijke ontreddering dat hij op het amoureuze vlak achterliet nog veel langer. Maar volgens auteur Philip Norman drongen er in dat diepe dal ook perverse lichtstralen door: ‘Als hij zelfmoord overwoog, en dat deed hij regelmatig, werd hij weerhouden door de gedachte dat hij niet meer kon drinken als hij dood was.’
De schok die Eric Claptons bandeloze leven een andere koers gaf, was de fatale val van zijn vierjarige zoontje Conor uit een New Yorks appartement in 1991. Met de moeder van het kind, de Italiaanse actrice Lory Del Santo, had hij vanzelfsprekend al gebroken niet lang nadat hij haar had ‘gestrikt’.
Hoe Eric Clapton uiteindelijk volgens zijn eigen inschatting ‘een betrekkelijk beschaafd mens met verantwoordelijkheidsgevoel’ is geworden: laat Philip Norman het u vertellen.
Eric Clapton: de biografie
Philip Norman, Thomas Rap (oorspronkelijke titel: Slowhand: The life and Music of Eric Clapton), 416 blz., 22,99 euro.
Philip Norman
De Engelse auteur en journalist Philip Norman (°1943) maakte zijn naam hoofdzakelijk met biografieën – van The Beatles, The Rolling Stones, Buddy Holly en Elton John. Tot zijn betere portretten behoren die van John Lennon, Mick Jagger, Paul McCartney en nu ook Eric Clapton. ‘Slowhand’ liet zich voor dit boek niet interviewen, maar Norman kreeg wel zijn medewerking, tot inzage in zijn dagboeken toe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier