De festivalzomer trapt (dan toch) af met elektronicafestival Paradise City in Londerzeel, waar BeraadGeslagen, Lola Haro en Charlotte Adigéry probeerden door te dringen tot het publiek-in-bubbels. De ene al wat geslaagder dan de andere.
Na bijna vier maanden terug naar een concert gaan is zoals na de winter opnieuw een korte broek aan doen: het voelt even gek als fijn en je vraagt je af of je de enige bent die het zo ervaart. Het festival op de sloot van het kasteel van Perk zorgde, samen met de zomerbar van Rock Werchter, voor een van de eerste concerten die sinds half maart niet langs een schermpje de gehoorgang binnendringen.
Dat dat allemaal best gek was, moeten ook de artiesten gevoeld hebben. BeraadGeslagen (****) beet de spits af terwijl bovengetekende in een ander soort spits vastzat. Drummer Lander Gyselinck (Stuff.) en toetsenist Fulco Ottervanger (De beren gieren) treden normaal gezien steeds op in het midden van het publiek, maar moesten het nu doen met een podium en een hoop vlotten, waar mensen meer naar elkaar en naar de roeispanen dan naar de set keken.
Niet dat het duo er zich iets van aantrok – ook niet toen iemand prompt over het podium naar het toilet liep. Sommige dingen zijn niet veranderd: Gyselinck drumt nog steeds met zijn drumstok tussen de tanden terwijl zijn handen over de drum en het orgel rennen. Ottervanger zorgt nog altijd voor hardnekkige baslijnen en ludieke (bind)teksten, of hij nu Vlaamse steden opsomt zoals in Deinze of het publiek vraagt of ze willen zwemmen, om even later een opzwepend Bikini in te zetten. Hun jongste plaat Duizeldorp gaat ondertussen al bijna twee jaar mee en wordt live herleid tot een soepele homerun. Voor de gelegenheid draaide het duo de dreunende bassen extra open. Paradise City is ten slotte een dancefestival.
Dat wist ook de tweede act, de Antwerpse dj Lola Haro (***), die haar muziekcarrière net zoals Gyselinck achter het drumstel begon. En dat hoor je: of haar eclectische set zich nu beweegt richting funk, italodisco, een scoutsfeestje of de house waarvoor hippe Brusselaars aanschuiven voor de C12: het is altijd percussiegericht. De twintiger is nog maar een paar jaar bezig – Paradise City was het eerste grotere festival waar ze ooit speelde – maar draaide al een sessie op het gerenommeerde platform Boiler Room, speelde in Kompass en werd door Red Bull Elektropedia uitgeroepen tot ‘most promising artist of 2019‘.
Ook voor Haro was het even zoeken welke kant ze uit wilde, voor ze resoluut de dromerige en experimentele nummers verliet voor de scoutsfeesttunes van hierboven. Maar het was dan wel een scoutsfeestje van iemand die is opgegroeid in befaamde Antwerpse platenwinkel Wally’s Groove World en geen twee keer hetzelfde genre na elkaar speelt. Dichter in de buurt van een clubervaring dan de set van Haro gaan we voor even niet meer geraken.
‘Dit is mijn eerste concert sinds quarantaine, ik weet niet of ik het nog kan’, zegt een in het oranje gehulde Charlotte Adigéry (****) bij wijze van introductie, voor ze prompt een opzwepend BBC inzet. Adigéry is niet alleen een muzikant, ze vertelt verhalen. Over een reptiel uit de Caraïben (Paténipat), over de ondergewaardeerde haarrituelen van zwarte vrouwen (High Lights), over een cavia die Stefaan heet en over nacho’s die tijdens het eten in de bh vallen. Bovendien geeft ze haar toetsenist Bolis Pupul – ook wel Boris Zeebroek – om de haverklap een andere naam én verzint ze telkens een nieuw verhaal over hun ontmoeting. Voor de duidelijkheid: ze leerden elkaar niét op Tinder kennen en Boris heeft niet toevallig ook familie op Martinique.
Wat wél zeker is, is dat de onvoorspelbare elektronica van Zeebroek voorkomt dat we het stil genoeg houden om alle oneliners (‘you’re the Columbus to my America’) neer te pennen. Een staaltje elektropunk waar Fever Ray trots op zou zijn. High Lights en het nog onuitgegeven Hit Me werden uitgerekt en versneld tot ze deden vergeten dat naast het podium festivalgangers met een bankje een brugje hadden gemaakt om droog aan land te geraken. Zoals iemand terecht in de wc-hokjes opmerkte: als de drank vloeit, vloeien ook de bubbels over in elkaar.
In haar Yin Yang Self-Meditation-tape van eind vorig jaar klapt Adigéry uit de biecht over de onzekerheden en frustraties (‘how do people find time to have coffee’ / ‘why do I always wake up before my alarm clock’) waar zo goed als elke millennial met een socialemedia-account en koffieverslaving mee kampt. Daar puurde ze op Paradise City een nieuw nummer uit, voor ze naar goede gewoonte afsloot met Thank You, waarin ze het publiek bedankt met een parodie op performatieve dankbetuigingen en ongemeende bescheidenheid. Wie geeft die vrouw een column?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
