Een nonchalante Father John Misty kwam maandagavond pas na een half uur – en met de hulp van twee satanisten – op dreef op de Lokerse Feesten. Tussen Patti Smith en Lokeren was het wél meteen dikke mik.
Dat Whispering Sons weet hoe je een festivalweide terug naar de eighties flitst, had u op Rock Werchter al in de gaten. Dat Charlotte Gainsbourg inmiddels helemáál uit de schaduw van papa Serge is getreden ook. Het was maandagavond in de Vlaanders dus vooral uitkijken naar die andere twee publiekstrekkers, deze zomer enkel en alleen op de Grote Kaai van Lokeren te spotten: Father John Misty, de rasentertainer die niets liever doet dan de entertainmentindustrie in de zeik te zetten, en Patti Smith, de peetmoeder van alles wat naar punk en poëzie ruikt.
Yoga-outfit
‘No riots on my watch’, verwittigde Father John Misty droogjes toen hij omstreeks kwart over acht het podium op wandelde en er een eerder bedeesde mensenmassa aantrof. Ja, Misty – Josh Tillman voor de burgerlijke stand van het Amerikaanse Maryland – is een meestercynicus, ook al mijmert hij op zijn jongste, vierde album God’s Favorite Costumer (2018) met beduidend minder ironie over de depressie die hem twee maanden lang toevlucht deed zoeken in een hotelkamertje.
Alsof hij nog maar net uit die desolate ruimte bevrijd was, zo beteuterd liep hij er aanvankelijk bij in Lokeren. Zijn maatpak had plaats geruimd voor een opvallend nonchalante, yoga-achtige outfit, de hem kenmerkende hipshakes bleven het eerste half uur achterwege, en met de anders zo kokette countrysoulsongs Hollywood Forever Cemetry, Total Entertainment Forever en Nancy From Now On maakten hij en zijn band wel érg snel komaf. Father John Misty en de festivals, het is al wel vaker een mismatch gebleken – Pukkelpop 2015, remember? – en dat leek het ook nu weer te worden.
Tot Tillman verhaaltjes begon te vertellen over twee satanisten, hoe die mekaar leerden kennen en vervolgens weer uit elkaar gingen omdat ze ‘hun verbintenis met de duivel net iets te serieus namen’. Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins) en Please Don’t Die vormden er de even barokke als briljante soundtrack bij. Eindelijk viel er wat te beléven. Ook Father John Misty zelf begon er stilaan schik in te krijgen. Er kon al eens een ’thank you’ van af, en de belofte dat hij dat vanavond nog vaker zou zeggen, ‘want dat hoort zo voor een lightning in a bottle frontman als ik.‘
Met Writing a Novel diepte hij vervolgens een zwierige oldie op die nog maar zelden de setlist haalt, met Real Love Baby stortte hij zich op een van zijn langspeelalbums geïsoleerde Soundcloud-single waarop hij aan het klooien gaat met reverb. ‘Wait until you taste me’, zong Misty, om er nadien de échte smaakmakers tegenaan te gooien. Holy S**t werd solo ingezet en mondde uit in knetterende noise, de bedoeld bombastische powerballads Pure Comedy en I Love You, Honeybear maakten het denderende drieluik compleet. Tillman schudde – dan toch! – de heupen los, en u deed gewillig mee. Misschien komt het dan toch nog goed tussen Father John Misty en de festivals.
Mars Curiosity Rover
Patti Smith en de Lokerse Feesten, dat is dan weer altijd dikke mik geweest. De hogepriesteres van de punk stond zowel in 2005 als in 2014 al eens op de Grote Kaai, en mocht dus ook op dit 45-jarig jubileum niet ontbreken. ‘Ik wil the Lokkeren festival een gelukkige verjaardag wensen’, zei ze nog voor ze één noot had gezongen, met een brede smile op haar gezicht en een wuifhandje in de aanslag.
72 is Smith inmiddels, maar van ophouden wil ze nog lang niet weten. Waarom zou ze ook, als de mensen die haar het meest dierbaar zijn gewoon deel uitmaken van haar liveband. Smith hoefde maar naar rechts te kijken om er haar levensgezel en bassist Tony Shanahan aan te treffen, en aan haar linkerzijde stond zoon Jackson Smith uitermate beheerst op zijn gitaar te tokkelen.
Die laatste was maandag jarig en dat zou Lokeren geweten hebben: tot drie keer toe zette mama Patti ‘the handsomest man on earth‘ in de bloemetjes. Dat die dag ook de in 2012 op Mars gelande Curiosity-rover zijn verjaardag vierde, was een leuk toeval. ‘Dan kan die mij misschien van hierboven helpen mijn tekst te onthouden, want ik ben mijn lyric sheet vergeten’, lachte Smith voor aanvang van After the Gold Rush, geleend van Neil Young.
Dertien studioalbums heeft Patti Smith op haar palmares staan, en toch was haar set op de Lokerse Feesten voor bijna de helft gevuld met covers. Van Young, dus, maar ook Jimi Hendrix, Midnight Oil, de Stones en Lou Reed kregen een gepast eerbetoon. Van al te veel franjes was geen sprake, it’s only rock ‘n’ roll.
Al was het toch vooral haar eigen werk dat in Lokeren floreerde. Gloria uit 1975, Ghost Dance en Because the Night uit 1978, People Have the Power uit 1988: ze gaan allemaal al decennia mee, maar klonken nog geen spatje verouderd. Patti Smith heeft dan ook een strot waar de tijd maar geen vat op lijkt te krijgen – eat that, Stevie Nicks en Christine McVie! – en ook de aloude punkposes is ze nog niet verleerd. De hele set lang liep ze te spugen, en toen de cameraman haar tijdens Pissing in a River iets té dicht op de huid kwam zitten, maande ze hem aan ‘to get out of my fucking face‘. ‘Sorry dat ik tegen die man heb geroepen’, excuseerde ze zich wat later. ‘Of nee, actually I’m not sorry.’ Eens een punk, altijd een punk.
En wat zou een Patti Smith-concert zijn zonder Een Boodschap? Die werd opgespaard tot op het eind. ‘We have to unite, the future is now’, orakelde ze tijdens een zinderend People Have the Power . ‘Use! Your! Voice!’
U luistert maar beter, of u eindigt zoals die arme cameraman bij Pissing in a River.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
