Het weer had wat tropischer gemogen, maar voor de rest waren alle ingrediënten aanwezig om de 22ste Couleur Café tot een feest te maken: muziek uit alle windstreken, cocktailbars, exotische gerechten en een veelkleurig publiek. We zetten de drie markantste optredens van de openingsavond voor u op een rijtje.
1. ZIGGY MARLEY (Titan, 0 u. – 1u.30) Julian Lennon kan het bevestigen: het is geen makkie op te groeien in de schaduw van een beroemde vader. Maar dertig jaar na de dood van reggaekoning Bob Marley blijft zijn zoon Ziggy de fakkel wèl brandend houden. De gelijkenis tussen beiden, zowel qua uiterlijk als stemgeluid, is overigens treffend. Toen de nu 42-jarige Ziggy Marley en zijn puike band tijdens Couleur Café klassiekers als ‘Stir It Up’, ‘Lively Up Yourself’ of ‘Is This Love?’ nieuw leven inbliezen, zou je hebben gezworen dat pa-lief met The Wailers op het podium stond. Ziggy zweert bij traditionele rocksteady en is inmiddels uitgegroeid tot een rijpe artiest die met ‘Wild and Free’ net zijn zesde post-Melody Makers-cd uitbracht. Met heerlijke, maatschappelijk bewuste songs als ‘Personal Revolution’, ‘Reggae in My Head’ en ‘Love is My Religion’ kreeg hij het publiek dan ook moeiteloos aan het skanken. Hét hoogtepunt van de eerste festivaldag.
2. SEUN KUTI & EGYPT 80 (Univers, 19u.30 – 20u.45)
“100% Afrobeat, no bullshit” lazen we op de T-shirts van de muzikanten, en daar was geen woord van gelogen. Want Seun, de 28-jarige zoon van de legendarische Fela Kuti, blijft met trots de muzikale en politieke erfenis van zijn vader uitdragen. Dat doet de Nigeriaan nog altijd met Egypt 80, Fela’s vijftienkoppige band waar hij als achtjarige knaap voor het eerst mee in de schijnwerpers stond. Als zanger moest Sean Anikulapo Kuti het meer van zijn inzet dan van zijn uitdrukkingsvermogen hebben: de man kronkelde als een slang over het podium en eindigde ieder nummer steevast met enkele stotterende saxofoonfrazen. De groep, met een uitgebreid assortiment percussionisten, blazers en twee zangeresen in de rangen, raasde stormachtig door het materiaal uit Kuti’s nieuwe, door Brian Eno geproducete cd ‘From Africa With Fury: Rise’, terwijl de frontman in ‘The Good Leaf’ de geneugten van het blowen prees. Een stomende set die, met zijn combinatie van jazz, funk, highlife met yorubamuziek, weldadig de dansspieren masseerde.
3. JANELLE MONÁE (Titan, 21u.30 – 22u.30)
Haar vorig jaar verschenen cd ‘The ArchAndroid’ werd met superlatieven overladen en ook haar livereputatie was haar vooruitgesneld. Maar als we eerlijk mogen zijn: het optreden van Janelle Monáe op Couleur Café was een beproeving. Vooral de eerste helft, waarin de stem van de 25-jarige Amerikaanse zo schril klonk dat je er hoofdpijn van kreeg en haar in Queenbombast verzuipende groep er een zootje van maakte. Goed, het kan ook aan de ondermaatse geluidsbalans hebben gelegen. In ieder geval kwam Monáes combinatie van Broadwaykitsch en variétésoul behoorlijk klef over. De clichématige dansjes, de verkleedpartijen, de Jackson 5-cover ‘I Want You Back’, de vraag- en antwoordspelletjes die de tent in een kleuterklas transformeerden, het schilderij dat Monáe maakte terwijl ze bleef doorzingen: meer dan ergernis en tandengeknars bracht het bij ondergetekende niet teweeg. Nog een geluk dat een en ander alsnog werd rechtgetrokken met prima nummers als ‘Cold War’, ‘Tightrope’ en ‘Come Alive’. Maar een revelatie? Pfff…
Dirk Steenhaut
