Couleur Café @ Thurn & Taxis, dag 1: De regen als spelbreker

De eerste dag van Couleur Café was uitverkocht, maar door een haperende communicatie tussen de organisatoren en de weergoden, liet de zon het afweten. Het multiculturele feest in de Brusselse kanaalzone werd dus vergald door aanhoudende stortbuien en weinig zomerse temperaturen.

Het festivalterrein, op de site van Thurn & Taxis, was dit jaar enigszins ingekrompen. Twee van de drie podia bevonden zich nu in open lucht, wat, gezien de veelvuldige regen, niet zo’n gelukkige ontwikkeling was. Bovendien werden de optredens regelmatig verstoord door geluidsinterferentie van simultaan geprogrammeerde acts.

Tijdens het concert van Nneka op de Titan stage, was de klankweergave dan weer zo ondermaats, dat het geroezemoes van het publiek luider klonk dan de muziek. Wat potentieel een goed concert had kunnen worden, ging daardoor jammerlijk de mist in. Maar daarmee willen we niet gezegd hebben dat er op Couleur Café niet te genieten viel. We zetten vijf hoogtepunten van de openingsavond voor u op een rijtje.

• THE CONGOS (Titan, 17u30-18u30)

PLUS: Reggae hoort bij Couleur Café zoals Suske bij Wiske of zoals een hangmat en een gekoelde long drink bij de zomer. Het nieuws dat Max Romeo in Brussel zou aantreden met de legendarische Congos werd door de liefhebbers dan ook op luid gejuich onthaald. Helaas hebben ze in Jamaica een ander tijdsbesef dan bij ons: Romeo miste zijn vliegtuig en dus moesten The Congos de klus zonder hem klaren. Geen nood: de vocale harmonieën van de grijzende maar aardig krasse ‘beardos’, klonken nog net zo onweerstaanbaar als tijdens de late jaren zeventig. De interactie tussen de hoge falset van Cedric Myton, de tenor van Roydel Johnson en de stemmen van de twee andere zangers stond garant voor fijne ‘Rastaman Vibrations’. Eigen klassiekers, zoals ‘Congoman’, ‘La la Bam-Bam’ en ‘Fisherman’ werden afgewisseld met een cover van Tony Joe Whites ‘Rainy Night in Georgia’. De heren, bijgestaan door een prima rocksteadyband, hadden er zin in: de beentjes werden gezwind de lucht in gegooid er er werd op het podium al eens een handstand uitgeprobeerd. Een optreden, kortom, waarbij het lekker heupwiegen was.

MIN: Voor wie niet vertrouwd was met het repertoire van The Congos, dreigden de nummers al gauw onderling verwisselbaar te worden. Ook de cliché-kreten over ‘Zion’, ‘Afrika’ en ‘Babylon’ moest je erbij nemen. En uiteraard waren de fans van Max Romeo eraan voor de moeite.

QUOTE: ‘Rastafari!’ (x 100)

HOOGTEPUNT: ‘Fisherman’

QUOTERING: 3/5

• TRIXIE WHITLEY (Univers, 18u30-19u30)

PLUS: Trixie Whitley heeft niet alleen een uitstekende live-reputatie, in ons land beschikt ze ook over een enorme aanhang, die ervoor zorgde dat haar debuut-cd ‘Fourth Corner’ binnen de kortste keren met goud werd bekroond. Op Couleur Café wist de zangeres dan ook al vroeg op de avond de grote tent te vullen, al noodt haar unieke mengvorm van soul en blues niet meteen tot uitbundige feestvreugde. Whitley begon en eindigde haar set in haar eentje, slechts begeleid door haar grofkorrelige gitaarspel. Doorgaans werd ze echter bijgestaan door een driekoppige band die haar songs perfect aanvoelde. Naast zelfvertrouwen straalde ze ook een zekere verbetenheid uit, en dat leidde tot intense versies van ‘Gradual Return’, ‘Never Enough’ en ‘Need Your Love’. Ook met emotionele pianoballads als ‘Pieces’ en ‘Breathe You In My Dreams’, hield ze te toeschouwers moeiteloos in de ban.

MIN: In de hogere registers had Trixie Whitley soms de neiging een beetje schril en schreeuwerig te klinken. Bovendien klaagde ze, net als tijdens de drie andere optredens die we dit jaar al van haar zagen, over ’technical difficulties’. Is ze overdreven perfectionistisch? Of wordt het stilaan tijd voor ander geluidspersoneel?

QUOTE: “Om één of andere reden raak ik vandaag niet bij de allerhoogste noten. Als één van jullie beter bij stem is dan ik, hou je dan vooral niet in.”

HOOGTEPUNT: ‘Breathe You In My Dreams’.

QUOTERING: 4/5

• SKIP THE USE (Universe, 22u-23u)

PLUS: De Noord-Franse band Skip the Use, die met ‘Can Be Late’ net zijn tweede cd uitbracht, is bij onze Zuiderburen al een begrip, dank zij zijn explosieve cocktail van elektrofunk, metal, punk en hiphop. Ook tijdens Couleur Café dropte het vijftal een energiebom die het publiek in een uitpuilende Universtent uitbundig op en neer deed springen. Vooral Mat Barstard, de zwaar getatoeëerde zanger, toonde zich een volksmenner van de eerste orde.

MIN: De groep moest het meer hebben van een kolkende adrenaline stroom en een hoog geluidsvolume dan van echt memorabele nummers. Dat bleek te werken bij het publiek, maar wat ons betreft was Skip the Use een soort Rage Against the Machine van het zevende knoopsgat.

QUOTE (van Mat Bastard, nadat de tent al op haar kop stond): “C’est tout ce que vous avez, Bruxelles?”

HOOGTEPUNT: ‘Song 2’, niet omdat Skip The Use er een onvergetelijke versie van speelde, wel omdat we in die Blur-cover een échte song herkenden.

QUOTERING: 2/5.

• NENEH CHERRY & ROCKETNUMBERNINE (Move, 23u30-00u30)

PLUS: Tussen 1989 en ’98 was Neneh Cherry, dank zij hits als ‘Buffalo Stance’, ‘Manchild’ en ‘Seven Seconds’ bij ons zo populair dat haar concerten een ware volksverhuizing zouden hebben ontketend. Op Couleur Café moest ze zich dit jaar tevreden stellen met het kleinste podium, maar dat leek de inmiddels 49-jarige zangeres niet te deren. Haar stem en sensuele uitstraling waren intact. Haar nieuwe band, het Londense RocketNumberNine, bleek dan weer een duo te zijn. De broers Ben en Tom Paige, respectievelijk op synths en drums, komen uit de entourage van Four Tet en Radiohead. Hun set bestond uit donkere, schurende, bij momenten behoorlijk afgeloven elektronica, die richting triphop en drum & bass wees. De songs klonken prikkelend en uitdagend en zaten in dezelfde sfeer als die op Tricky’s ‘Maxinquaye’. Zonder twijfel het beste en spannendste dat we vrijdag geserveerd kregen.

MIN: Neneh Cherry bracht uitsluitend nieuw, nog onuitgebracht materiaal, dat bovendien behoorlijk ‘leftfield’ klonk. Geen vanzelfsprekende kost dus voor een festivalpubliek dat in de gietende regen stond te rillen van de kou. Sneu ook dat we slechts veertig minuten van haar optreden konden zien. De show van Jimmy Cliff stond immers gelijktijdig geprogrammeerd.

QUOTE: “Het betekent heel veel voor ons dat jullie bij dit weer blijven luisteren naar songs die allemaal nieuw voor jullie zijn”. Waarna Neneh Cherry een improvisatie begon op Burt Bacharachs ‘Raindrops Keep Falling On My Head’.

HOOGTEPUNTEN: Er waren er meerdere, maar vraag ons geen titels. We hebben de voor binnenkort aangekondigde cd nog niet gehoord.

QUOTERING: 4/5

• JIMMY CLIFF (Univers, 23u45-01u20)

PLUS: Jimmy Cliff werd tijdens de sixties de eerste internationale reggaester en zag zijn songs opgenomen door iedereen van Joe Cocker tot Bruce Sprngsteen. Hoewel hij al lang over zijn artistieke hoogtepunt heen is, blijft hij bij het Couleur Cafépubliek razend populair. Op zijn 65ste is Cliff nog altijd een vitale performer en een goedlachse entertainer die, geruggensteund door een band met een dameskoortje en een blazersectie, dansend en armenzwaaiend op het podium staat. Op het menu prijkten uiteraard hits als ‘Many Rivers to Cross’, het swingende ‘Miss Jamaica’, de meebruller ‘Reggae Nights’ en ‘Vietnam’, dat voor de gelegenheid was omgevormd tot ‘Afghanistan’ en zo een aanklacht werd tegen alle gewapende conflicten in de wereld. De toeschouwers zongen ook massaal mee met de covers in de set: ‘Hakuna Matata’ uit de Disneyfilm ‘The Lion King’, het van Johnny Nash geleende ‘I Can See Clearly Now’ en het bij The Melodians betrokken ‘Rivers of Babylon’, waarin vrijwel alle muzikanten op een djembé roffelden. De klassieker ‘The Harder They Come’, opgespaard tot de bissen, bracht de zanger samen met Wyclef Jean van The Fugees, die eerder op de avond al op een ander podium had gestaan. Een feestelijk optreden dat het publiek precies gaf waar het voor was gekomen.

MIN: De set van Jimmy Cliff is door de jaren heen nauwelijks veranderd en speelt dus louter op herkenning. Voorts begaf de man zich voortdurend aan vraag- en antwoordspelletjes met het publiek. Zijn wij dan echt de enigen die dit verschrikkelijk ergerlijk vinden?

QUOTE: “Aan alle wereldleiders: stop nu eindelijk eens met al die oorlogen.”

HOOGTEPUNT: ‘Many Rivers to Cross’.

QUOTERING: 3/5

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content