Couleur Café dag 2: een Frans-Belgisch onderonsje

Heel veel hiphop en nog méér volk tijdens de uitverkochte tweede dag van Couleur Café, die eindigde met vuurwerk en een knappe klank- en lichtprojectie op de gevels van de gebouwen van Thurn & Taxis. Caravan Palace, Chinese Man en The Subs zorgden voor de uitschieters.

Heel veel hiphop en nog méér volk tijdens de uitverkochte tweede dag van Couleur Café, die eindigde met vuurwerk en een knappe klank- en lichtprojectie op de gevels van de gebouwen van Thurn & Taxis. Caravan Palace, Chinese Man en The Subs zorgden voor de uitschieters.

We werden zaterdag ook gecharmeerd door de warmbloedige mapalerock van het Brussels-Colombiaanse La Chiva Gantiva en de dansbare cumbia-elektro van Bomba Estéreo (de Latijns-Amerikaanse tegenhanger van het Portugese Buraka Som Sistema). Zelfs Beverly Jo Scott maakte met haar southern blues en soul, dank zij een uitstekende band en doorleefde covers van Canned Heat en Janis Joplin een prima beurt. Maar als we ons deze festivalzaterdag volgend jaar nog zullen herinneren, dan wel hierom:


1. CARAVAN PALACE (Univers, 17u)
Om de absolute revelatie van de tweede festivaldag mee te maken, moest je al vroeg present zijn, want het Parijse septet Caravan Palace zette al om vijf uur de grote Universtent op haar kop. De groep, net bevallen van haar tweede cd ‘Panic’, maakte hoogst opwindende electroswing, blaakte van het speelplezier en bouwde een sierlijke brug tussen populaire jazzdeuntjes uit de jaren dertig en veertig en het digitale tijdperk. De muzikanten, actief op gitaar, contrabas, marimba, toetsen, klarinet, trombone, viool en percussie, waren gepokt en gemazeld in de zogenaamde Manouche jazz-scene, maar ontdekten hun sound toen ze, op bestelling, de soundtrack schreven voor een reeks stille pornofilms uit de gay twenties.

De DJ, die zijn draaitafel had voorzien van een reusachtige hoornvormige luidspreker zoals je die vroeger bij antieke grammofoons aantrof, plukte de aanstekelijkste stukjes uit het oeuvre van Django Reinhardt & Hot Club de France, Duke Ellington, de Andrew Sisters en hun tijdgenoten. Die werden dan ter plekke elektronisch bewerkt, overspeeld door de rest van de band en van een onweerstaanbare beat voorzien. Dat gebeurde zo inventief en met zoveel gevoel voor dynamiek dat de tent regelmatig explodeerde.

Ook zangeres Colotis Zoé, een dame die zich duidelijk spiegelde aan Liza Minelli uit ‘Cabaret’, wist het publiek zo meesterlijk te bespelen dat het alras door het dolle heen raakte. De band swingde als de neten en veroorzaakte zowel euforische kreten als uitbundige danstaferelen. Caravan Palace is voor de swing wat Gotan Project voor de tango betekent, lazen we ergens. En na hun wilde optreden op Couleur Café zijn we het daar volmondig mee eens.


2. CHINESE MAN (Univers 22u.15)
Ook behoorlijk sterk: Chinese Man, een collectief uit het Franse Marseille dat vorig jaar met ‘Racing With The Sun’ een méér dan uitstekende langspeler uitbracht. Op het podium, achter hun laptops en draaitafels, speelden de DJ’s Zé Mateo en High Ku en de beatbakkers Stealth en Leolebug een soort ‘vier op een rij’. Het leuke was dat wanneer de heren een stukje muziek sampleden -vaak retrojazz of -swing- je op een scherm meteen ook een bijpassend filmpje te zien kreeg. De hele set goochelde Chinese Man trouwens met knappe, vaak grappige visuals, die de verhalen over fictieve personages als Miss Chang en Ugly Panda extra in de verf hielpen te zetten.

De groep speelde een soort dubhop met invloeden uit dancehall, baille funk, afrobeat en oriëntaalse reggae, die vele malen boeiender klonk dan wat De La Soul tegelijkertijd op een aanpalend podium serveerde. Chinese Man werd aangevuld door een live-trombonist en enkele MC’s die er zorg voor droegen dat de groepsnaam in vrijwel ieder nummer werd herhaald: zelfverheerlijking met een knipoog, als het ware. Intussen rolde de muziek als een kolkende tsunami over de toeschouwers, die hun enthousiasme niet onder stoelen of banken staken. Dit was één van die momenten op Couleur Café waarop je het gevoel kreeg dat er écht iets gebeurde. Het is dan ook veelzeggend dat de ‘merch’ van Chinese Man na afloop letterlijk werd bestormd.


3. THE SUBS (Univers, 00u.15) Toegegeven, u zult er ons thuis niet gauw een plaatje van The Subs horen opzetten, maar de show die de heren tijdens Couleur Café ten beste gaven was niets minder dan een gebeurtenis. Vorig jaar zagen we al hoe Arsenal het festival plat speelde en ook ditkeer waren het dus Belgen die voor een spectaculaire afsluiter zorgden. Sean Paul bleek immers geen partij te zijn voor het Gentse dancecollectief, dat met zijn striemende beats en borrelende synths een auditieve guerilla-aanval inzette waar niemand verweer tegen had.

In de explosieve elektropunk van The Subs hoorden we occasioneel echo’s uit het werk van Front 242, Atari Teenage Riot en The Prodigy, maar de energieke en opzwepende muziek van het trio had duidelijk een eigen smoelwerk. Bovendien toonde frontman Jeroen De Pessemier zich een volksmenner ‘pur sang’, die er moeiteloos in slaagde alle aanwezigen ‘Fuck That Shit’ te doen scanderen. Hij gooide zich met een ware doodsverachting in het publiek, wandelde over de hoofden als de messias over het water en beklom één van de tentmasten om, vanuit de nok, microfoon tussen de tanden, de massa nog verder op te jutten. Intussen prutsten de DJ’s Tonic en Highbloo de meest zinnenprikkelende geluiden uit hun laptops, decks en machines, terwijl er af en toe ook een flard live-drums of -gitaar werd aangedragen.

Hits als ‘Don’t Stop’ en ‘The Face of the Planet’ ontbraken niet in de set, die dermate knalde dat er op de site van Thurn & Taxis een kleine aardverschuiving ontstond. We zijn er nog niet uit of we The Subs nu als techneuten of als echte muzikanten moeten beschouwen, maar eigenlijk doet dat niet terzake. De heren gaven ons ‘a hell of a wake up call’, en dat op één uur ’s morgens. Slapen hebben we daarna niet meer gedaan.

Dirk Steenhaut