Concert: De rustige vastheid van Lubumbashi (1 juni)
Arnaud Chamey, mijn geluidsman, is strijdlustig en volledig toegewijd aan de zaak. Nadat hij de geluidsinstallatie van het Centre Wallonie-Bruxelles in Kinshasa op twee dagen volledig herbekabelde, is hij rond 9u ’s morgens gearriveerd op het podium in Lubumbashi om de PA en de backline (het geheel van instrumenten en versterkers op het podium, nvdr) te installeren, samen met Emile, de technische directeur, die zich echter niet op zijn gemak voelt in de rol van roadie.
Arnaud Chamey, mijn geluidsman, is strijdlustig en volledig toegewijd aan de zaak.
Nadat hij de geluidsinstallatie van het Centre Wallonie-Bruxelles in Kinshasa op twee dagen volledig herbekabelde, is hij rond 9u ’s morgens gearriveerd op het podium in Lubumbashi om de PA en de backline (het geheel van instrumenten en versterkers op het podium, nvdr) te installeren, samen met Emile, de technische directeur, die zich echter niet op zijn gemak voelt in de rol van roadie. Ze moesten drie verschillende geluidsinstallaties laten overkomen vooraleer ze er een vonden die werkte! Haast en spoed…
Zonder lunchpauze werkten ze door tot 18u…het moment waarop RJ Kaniera, een bekende groep uit de lokale scene waarmee we vanavond het podium delen, begint te spelen.
Maar het materiaal liet hem in de steek en leek hem op het moment dat het concert begon vervloekt te hebben: micro’s die fluiten, Dizzy die de moed verliest net voor we het podium op moeten, iemand die een foto wil nemen en per ongeluk de kabel van de luidspreker links op het podium uittrekt, verschillende microwissels tijdens het concert, Didier die ook al klaagt dat hij zichzelf niet kan horen…
Maar we moeten onze prioriteiten kennen en spelen alsof er niets aan de hand is.
Vroeger op de dag benadrukte de directeur van het Franse cultuurcentrum in Lubumbashi dat het publiek er nogal gesloten is, zich niet makkelijk laat gaan en dat het vaak een heel concert lang blijft zitten. Op het moment dat het optreden begint, geven we ons er rekenschap van dat de opstelling met stoelen niet werkt. We spelen buiten, op een plein in het centrum, en het publiek hoopt zich achteraan op het plein en aan de inkomsthal op, opeengepakt achter de grote ramen. Niemand durft dichterbij komen of zelfs tussen de stoelen te gaan staan, de veiligheidsinstructies worden naar de letter toegepast. Die stoelen die zich op zes à zeven meter van het podium bevinden om ruimte te laten ingeval mensen zouden willen dansen… Het is het eerste concert van de tournee dat niet op uitnodiging is, het optreden is gratis en het publiek is jong en houdt van hiphop. Maar toch slagen we er nooit in het publiek te boeien of enthousiast te maken. Zelfs niet met Tout ceci ne vous rendra pas le Congo. Omdat het niet de gewoonte is dat ze om verzoeknummers vragen, verlaat het publiek de zaal en voor we snappen wat er aan de hand is, zitten we alweer backstage.
Zelfs de actie van Dizzy die tijdens Kesho zijn gitaar op zijn rug gooit, haalt niets uit.
De directeur van het centrum vroeg me om op het moment dat we het podium opstapten, aan te kondigen dat we een duet zouden zingen met RJ Kaniera. In het andere geval, zouden we moeten spelen voor een verspreid publiek want de meerderheid van de mensen zou alleen voor hem gekomen zijn… Maar zo is het dus niet gegaan! We zijn altijd bereid om met andere artiesten samen te werken maar niet als het zo georkestreerd is… Dus heb ik de goede raad niet opgevolgd.
De reacties van het publiek op hun plaatselijke held (hij werd verkozen tot beste hiphopartiest van Congo en geselecteerd om Congo te vertegenwoordigen tijdens het volgende Gabao-festival (een Afrikaans hiphopfestival in Gabon, nvdr) dat eind juni plaatsvindt) ware van hetzelfde allooi: lauw en beleefd.
RJ Kariena is een band die bestaat uit twee rappers, een zangeres, een dj en twee dansers. Ze dansen op volledig synchrone wijze in dancehallstijl met choreografieën die doen denken aan een helikopter of aan Elephant Man.
Lubumbashi ontembaar en onverzettelijk…
We verlaten de stad in de kleine uurtjes om terug te keren naar Kinshasa, na een tweede bezoek aan het uitzonderlijke restaurant ‘Versailles’.
Wordt vervolgd…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier