Collagekunstenaar Sammy Slabbinck: ‘Een expo kan zowel inspirerend als stresserend zijn’
Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Collagekunstenaar Sammy Slabbinck à gogo: de komende weken kunt u zijn werk zowel in Londen als in zijn thuisstad Brugge gaan waarderen.
Sammy Slabbinck: Op beide expo’s is allemaal nieuw werk te zien. In Londen zijn het veeleer originele collages met gevonden papier. Maar omdat ik soms een idee niet kan uitvoeren, omdat het op de schaal van dat papier niet lukt, maak ik ook digitale bewerkingen. Die grote prints hangen in Brugge.
Ik vraag mensen in het kader van deze rubriek wel eens of ze vaak buitenkomen. Maar jou stel ik me voor als iemand die zich dagdagelijks met schaar en lijm verschanst achter gevaarlijk wiebelende tijdschriftenstapels.
Slabbinck: Ik heb alleszins een heel druk jaar achter de rug. Maar nu die expo’s af zijn, kan ik wat uitblazen. Door naar concerten te gaan, onder andere. In de Cactus Club heb ik laatst Timber Timbre gezien, een Canadese groep met een machtige sound en een wreed goeie zanger. En nog recenter ben ik in de Biekorf, ook hier in Brugge, naar The Violent Husbands geweest. Die zijn bezig aan hun theatertournee Eindelijk eerlijk. In plaats van een gewoon optreden met een bisronde maakten ze er een soort kampvuuravond van, waarbij ze tussen de nummers door wat met het publiek lulden, en zelfs vanop het podium een pizzakoerier opbelden. (lacht) Bovendien zijn het heel getalenteerde muzikanten. Ik ben fan van J.J. Cale, en dat countryachtige vind je bij hen ook, naast absurde, humoristische teksten. Een onderschatte band.
Dus een stapje zetten in die Scone, dat komt er nog wel van.
Slabbinck: Ja, gij! Qua cafés zijn we hier niet zo goed bedeeld, maar ik weet wel dat ik in mijn stamkroeg Het Verdriet van België, waarvan de uitbater een enorme muziekliefhebber is, nooit een slecht nummer zal horen. Nu, vlak voor de zomer ben ik er wel een weekje tussenuit geweest, naar New York. De collectie in het Guggenheimmuseum heeft me van mijn sokken geblazen. Er was een deel van de verzameling van oprichter Solomon Guggenheim te zien. In de jaren twintig van de vorige eeuw, toen mensen nog de wenkbrauwen fronsten bij Duchamp of Mondriaan, wist hij al wat de toekomst was. Fantastisch om al die grootheden bij elkaar te zien, in die mate dat ik bij het buitenkomen even moest gaan zitten. En dan waren het nog niet eens altijd hun bekendste werken. Al die indrukken, ik was van de kaart. Als je zelf creatief en beeldend bezig bent, dan slorp je dat allemaal op, blijven die composities in je hoofd spelen. Ja, een expo kan voor mij zowel inspirerend als stresserend zijn.
Laten we dan afronden met wat jij als pure ontspanning beschouwt.
Slabbinck: Als ik in mijn zetel plof, is het veeleer om films te bekijken. Ik vind bijna alles van regisseur Wes Anderson goud waard, maar The Darjeeling Limited (2007) had ik tot voor kort nog niet gezien. Een soort Indiase roadmovie per trein is dat. Hilarisch. Hoe hij zijn beelden opbouwt… Het lijken wel schilderijen die hij achter elkaar zet. Surrealistisch ook vaak. Alles kan, maar heel clever. Dat spreekt mij aan.
Kurt Blondeel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier