Cactus, Dag 3: Le monde entier est un Cactus
De plensbuien van gisteren hebben de laatste restjes rotmuziek uit onze oren gespoeld: ze staan al gespitst voor het vele lekkers dat deze slotdag te bieden heeft.
12:56First things first. Wij zijn u nog het antwoord op de vraag van gisteren verschuldigd. Heeft de genaamde Jamie Lidell na Les Ardentes op vrijdag en zijn optreden als voorprogramma van Prince op zaterdag nog diezelfde avond het Minnewaterpark bereikt? Jazeker! En heeft hij er nog een lap op gegeven? Reken maar van yes!
Drie optredens op Belgische bodem in nauwelijks 24 uur tijd: het moet geleden zijn van de tijd dat Bart Peeters nog wekelijks én Eurosong én Dag Sinterklaas én Hoe?Zo! én Het Peulengaleis én zowat alle dorpsbraderieën te lande presenteerde dat iemand in deze contreien nog zo omnipresent is geweest. De functie van hardest working man in showbusiness, sinds het verscheiden van James Brown nog steeds een openstaande vacature, kan Jamie Lidell écht niet meer ontglippen. En in tegenstelling tot Eurosong en die vreselijke Vietnamese loempias hier op de wei, zijn we de funk soul brother nog lang niet beu.
Please don’t make our feel good go away!
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
13:01 Lap, het is al zover. Iemand moet The Low Frequency In Stereo hebben wijsgemaakt dat Cactus eigenlijk het nationale jam- en soleerconcours van België is. Hun outro’s zijn verdorie langer dan de filminleidingen van Nic Balthazar eertijds op Canvas.
13:04 Tussen twee à vier haakjes: aan de politici in de backstage herkent men zijn festival. Lijkt Rock Werchter elk jaar een beetje meer op een blauw fabriekje, dan kleurt het Cactusfestival vooral vrè West-Vlaams. Renaat Landuyt, Hans Bonte, zelfs deeltijds thrillerauteur Pol Van Den Driessche hebben we hier al in korte broek en sandalen moeten aanschouwen. Nog een geluk dat Yves Leterme dit weekend in Bosnië zit.
14:38 Zonet is Fiction Plane over het Minnewaterpark gesuisd. Fiction Plane is het groepje van Joe Sumner en dat is – let’s get it over with – de zoon van Gordon Sumner, de bekende ambassadeur van tantraseks die zich ook weleens Sting laat noemen.
U weet hoe het ‘zonen van’ doorgaans vergaat: ze raken aan de drank (Sean Lennon), worden pornoacteur (Danny Fabri Jr.) of raken nooit vanonder vaders vleugels vandaan (Dweezil Zappa). Niets van dat alles bij Joe Sumner. Hij loopt nog het liefst zo ver mogelijk van z’n ouwe weg – Don’t stand so close to me, quoi – en timmert liever anoniem aan z’n muzikale weg.
Maar genen liegen niet. Joe Sumner speelt bas, is niet vies van een reggaeriedel op z’n tijd en heeft een stem die – vooral bij de hogen noten – onvrijwillig aan die van Sting doet denken. Sumner senior kan op beide oren slapen: Joe is niet van de melkboer.
Met Fiction Plane sloeg zoonlief zich deze middag wat onbehouwen door zijn set en de meezinger die hij had meegebracht rook bovendien wel héél belegen – ‘Lalala’, godbetert – maar voorts vermocht Joe Sumner het publiek eerder aangenaam te verrassen.
Niemand vond het alleszins noodzakelijk om plagerig om ‘Roxanne’ of ‘So Lonely’ te verzoeken. Hoe hoffelijk van u.
16:14 Je alvast verlekkerd schrap zetten omdat je date zich in de badkamer heeft verschanst ‘om iets comfortabelers aan te trekken’ en haar vervolgens zien verschijnen in een trainingspak, klaar voor haar laatavondjogging. Een soortgelijke ervaring was de passage van Alela Diane daarnet.
Nu moet u weten dat wij Alela Diane bijzonder hoog schatten. Met The Pirate’s Gospel wurmde ze zich twee jaar geleden haast geruisloos tussen grote namen als Cat Power en Karen Dalton, folkmeiden die maar weinig collega’s op gelijke hoogte dulden. Helaas werd onze nieuwsgierigheid naar haar optreden daarnet kwalijk besmeurd door één gedachte, één luttele bedenking aangaande haar zanginstrument.
Plots, out of the fucking blue, hoorden wij in haar stem een verre echo van Dolores O’Riordan, de loeiende misthoorn van – horresco referens – The Cranberries.
Hoezeer we onszelf ook van de absurditeit van die nare gedachte probeerden te overtuigen, hoezeer we met volle macht aan iets ánders probeerden te denken: met geen stokken viel die bête bedenking nog uit ons hoofd te krijgen. Hence: onze aandacht voor Alela Diane was geheel en al verschwunden en onze goede luim voor de rest van de dag danig gehypothekeerd.
Thanks a bunch, Dolores.
18:11Jon Spencer is een wandelende tekstballon. Of men eertijds naar Pussy Galore of The Blues Explosion ging kijken, dan wel naar zijn huidige rockabillyband Heavy Trash, altijd heeft men de indruk naar de liveopvoering van een comic book te staan luisteren. ’t Is al ‘Yeah!’, ‘Come on!’ en ‘Ooh baby!’ wat uit zijn vleesgeworden echokamer komt.
Soms vraagt een mens zich af: zou Jon Spencer ook bij de slager staan roepen, tieren en schreeuwen met een galm van reverb op z’n stem? ‘Yeah, 200 gram gehakt please! En ooh, doe er nog maar 150 gram hespenworst bij, pretty baby! Aw yeah!‘
Comic book van dienst was De avonturen van Vetkuifje, want de rockabillyriffs bij Heavy Trash komen haast integraal van Matt Verta-Ray, onder brillantineventers beter bekend als de aanvoerder van de New Yorkse retroband Speedball Baby. En be-bop-a-lula nog aan toe: hoe eenzijdig hun set ook was opgesteld – veel meer dan ouderwetse rock-‘n-roll en psychobilly liet Heavy Trash niet horen – het was net wat uw knikkebollende dienaar nodig had.
U daarentegen! U stond uitgebreid met uw lief te muilen, u liep voor enkele stuivers gedumpte bekertjes op te rapen – excuus aan de druiloor die we een kniestoot hebben verkocht, we hadden u echt niet gezien – of u stond velletjes verbrande huid van de rug van de onbekende náást u af te pellen, maar u was duidelijk niet – of alleszins matig – in Heavy Trash geïnteresseerd.
U bent, kortom, een ráár publiek.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
21:31Admiral Freebee heeft hier net gepresteerd wat geen enkele artiest, geen enkele groep – nee, zelfs niet presentator Nic Balthazar – het afgelopen weekend voor mekaar heeft gekregen: het hele Minnewaterpark, van het podium langs het brugje over het Minnewater tot aan de eetwei helemaal achteraan, collectief doen opgaan in de muzikale trip die hij had uitgestippeld.
Eerlijk: tot anderhalf uur geleden hielden wij u voor een bende makke lammetjes – zie hierboven. Maar toen hadden wij u nog niet zien meebrullen met ‘Oh Darkness’, toen was u nog niet spontaan in onze armen gesprongen toen we tijdens ‘Einstein Brain’ drankbonnetjes gingen kopen en toen hadden we u nog niet oorverdovend stil zien wezen tijdens ‘Rags ‘N Run’.
Liefste Cactuscollega’s: alles is vergeten en vergeven.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
23:26Gôh, wat valt er zoal te zeggen over de doortocht van Tori Amos? Dat ze nogal veel pianoballads speelde. Om niet te zeggen: alléén maar pianoballads. Dat ze ons weer wijdbeens gezeten tussen twee klavieren een blik verschafte op L’origine du monde. Dat ze een charmante cover van ‘Personal Jesus’ had meegebracht en een – hoe zullen we het diplomatisch uitdrukken? – interessante cover van ‘Smells Like Teen Spirit’. Maar vooral: dat wij geen flauw benul hebben van wat dat alles zo fantastisch maakte dat de helft van u er anderhalf uur met open mond en beate blik naar bleef staan gapen. Eerlijk: geen snars begrijpen wij daarvan.
Gelukkig zijn we niet te beroerd om bij te leren, tot nieuwe inzichten te komen of onze mening te herzien. Laat het ons dus vooral weten, leg het ons uit en overtuig ons van la Amos’ kwaliteiten. Inzendingen graag op een gele briefkaart naar Raketstraat 50 bus 2, 1130 Brussel.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
01:37 Tegen de aanduiding van Macy Gray als ultieme afsluiter van het Cactusfestival tekenden heel wat mensen voorbehoud aan. Toch geen R&B-dame op een rockfestival, zeker? Zo’n hasbeen dan nog wel! En één die in geen tien jaar nog een relevante plaat heeft gemaakt bovendien!
Behalve slecht voor het hart bleek al die opwinding volstrekt overbodig en zelfs volkomen onterecht. Een tikje ongepast zelfs. Dat haar laatste paar platen niet haar sterkste zijn, bleek ze gelukkig zelf ook wel te beseffen. Veel oud werk dus, een paar raak gekozen covers en vooral een onderhoudende show: daarmee pakte ze u en ons haast moeiteloos in.
De Amerikaanse had een zwierig musicerende band meegebracht, twee kloeke achtergrondzangeressen en zelfs een paar loslopende narren. Orgelpunt was wat ons betreft de hattrick die ze als eerste bisronde op ons afvuurde: eerst een verrassende versie van ‘Creep’ – als Radiohead ‘m niet meer speelt, doe ik het maar – vervolgens ‘Why Didn’t You Call Me’ uit haar debuutplaat On How Life Is en aansluitend ‘Sexual Revolution’, waarin een flard ‘Groove Is In The Heart’ zat verwerkt.
Macy Gray zette het Minnewaterpark op z’n kop, schudde de laatste reserves en vooroordelen uit de hoofden en vertrouwde het publiek tenslotte gelukzalig grijnzend toe aan de nacht. ‘All the sexy people should be dancing now,’ kraaide Macy. ‘All the rest just stand there, it’s okay.’ We hebben ons voor alle zekerheid maar moonwalkend naar de uitgang begeven.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier