Brussels Jazz Fest: alle spots op Nabou Claerhout

Tot en met zondag kunt u in Flagey terecht voor het jaarlijkse Brussels Jazz Festival. Spilfiguur is ‘onze’ Nabou Claerhout, tromboniste van beroep.

29 is ze intussen, en het gaat hard voor Nabou Claerhout. De Antwerpse tromboniste debuteerde in 2019 met de frisse ep Hubert, won het jongerenconcours van Gent Jazz en bracht in 2021 met You Know een van de beste Belgische jazzplaten van het jaar uit. Deze week is ze zowaar artist in residence van het Brussels Jazz Festival, de hoogmis van de Europese jazz in Flagey.

Sloeg het in de benen toen je hiervoor gevraagd werd?

Nabou Claerhout: Ik werd er al voor gepolst tijdens corona, maar voor de rest van de wereld moest het nog even geheim blijven. Het was natuurlijk erg spannend, omdat in die tijd álles werd afgelast en je niet wist wanneer en hoe de sector weer op gang zou komen. Het is natuurlijk een eer, maar dwong mezelf om er nuchter bij te blijven. Samen met het festival bekeek ik welke projecten ik al had, en wat ik nog graag op poten wilde zetten. Zo ben ik bij drie bands uitgekomen.

Het gekke is: je treedt níét aan met je vaste kwartet.

Claerhout: (grijnst) Klopt. Ons album is nog maar een jaar uit, en ik kreeg stress omdat ik dan alweer nieuwe muziek voor die band zou moeten componeren. Dus heb ik al snel voor iets anders gekozen.

Vonden je bandleden het niet een beetje raar dat ze niet mogen komen?

Claerhout: Oh, maar die moeten komen, hoor. In het publiek. (lacht) Nee, even serieus: ze zijn heel belangrijk voor me en ze steunen deze keuzes helemaal. Ze vinden het een goed idee dat ik ook eens met andere mensen speel. Dan kom je altijd met nieuwe ideeën terug.

Je eerste project, op donderdag, is een trio met gitarist Reinier Baas en drummer Jamie Peet. Waar komt dit vandaan?

Claerhout: We kennen elkaar van het conservatorium van Rotterdam. Alleen was ik student, en stonden zij alles uit te leggen – zij waren al klaar met de opleiding. Ik droomde er altijd van dat ik ooit goed genoeg zou worden om met hen te kunnen spelen. Met Jamie zat ik recent ook in de band Amok. Het is natuurlijk geen courante line-up – er is bijvoorbeeld geen bas -, maar de ruimte die vrijkomt geeft je andere mogelijkheden. Ik heb er nieuwe muziek voor geschreven, en we doen ook een of twee nummer van Reinier.

Het pièce de résistance is het Trombone Ensemble, met maar liefst zes trombonisten. Dé grote naam daarin is natuurlijk Robin Eubanks, die op het instrument een bijna goddelijke status geniet. Hoe is jullie relatie intussen?

Claerhout: Alles begon met Jong Jazz Talent, het concours van Gent Jazz. We wonnen, en ik mocht mijn droomproject uitwerken. Dat zou het Trombone Ensemble worden en ‘hey, zouden we Robin Eubanks durven te vragen?’ Intussen zoomen we af en toe, en het is nog altijd spannend. Ik probéér dan normaal te doen, je wilt niet starstruck overkomen, maar het blijft wel bijzonder. Hij is een icoon, hè. Zijn invloed op ons, trombonisten, is enorm. (stilte) Ik word er weer wat ongemakkelijk van nu ik het vertel. (schatert) Maar hij is erg lief. We hebben al opnames gemaakt, je gaat al eens samen uit. Ik probeer er een  normale band van te maken.

Je derde project in Flagey is een duo met Lynn Cassiers. Wat trekt je in haar aan?

Claerhout: Tijdens de pandemie was er een online-editie van het Leuven Jazz Festival. Ze hadden me samen met Lynn geprogrammeerd, als een blind date. We kenden alleen elkaars naam, meer niet. Intussen hebben we naast het podium heel veel pret, en ook op het podium hebben we elkaar gevonden. Het is altijd vrij: we repeteren niet. Zo blijft het ook voor ons een verrassing.

Tot slot: welke bands wil je nog zien op het festival?

Claerhout: Shake Stew, een groot ensemble dat tegen de groove en de wereldmuziek aan zit – fijn toch, hoe breed het festival programmeert. En voor de rest ben ik vooral benieuwd naar de ECM-dag. Met Julie Hülsmann, een Duitse pianiste die haar nieuwe album presenteert. De Nederlandse pianist Wolfert Brederode ook, die een suite schreef over de Eerste Wereldoorlog. En mag er nog eentje bij? Pianist Benjamin Lackner (de ‘nieuwe Keith Jarrett’, nvdr). Ik ken hem niet, maar trompettist Mathias Eick zit in zijn band. Dat wordt prachtig.