Boomtown, dag 4: Buffalo boven!

Think global, act local, zei grootmoeder altijd. Ze had gelijk. Ook Boomtown zocht het op de voorlaatste dag vooral binnen de eigen schutskring. Een goede keuze, zo bleek.

Dat er elektriek in de lucht hing, in Gent. Dat is altijd het geval naarmate de Feesten hun einde naderen, wanneer collectief de batterijen nog één keer worden opgeladen. Want wie laatst lacht, best lacht. Die verlossende zondag, so close, yet so far away!

Het waren de Antwerpse psychpoprakkers van Bed Rugs die als eerste de parking op reden.

Net als op Les Ardentes schoten de heren nogal nonchalant uit de startblokken. Half acht ’s avonds, een uur waarop de spijsvertering op kruissnelheid zit. ‘Hallo, Gent, het is vrijdag eh, party time!’, riep één van de Bed Rugs een halfvolle Kouter toe. Moeten we meteen met een schuldgevoel aan de slag.

Er werd duchtig op pedalen gestampt, en aan snaren geplukt. ‘Merci, eh, om wakker te worden’, wierp één van de gasten er wat laconiek achteraan. Soms moeten groepen weten wanneer te zwijgen. Of wanneer hun wake-up call niet verder reikt dan tweedehands Oasis. Sorry, Bed Rugs, een beetje attitude is plezant, maar in mijn cd-speler klinken jullie beter zonder die wat onstuimige geldingsdrang. Piles is een beresterke single, daar blijven we bij.

We hoorden Bed Rugs nog net (Just Dropped In) To See What Condition My Conditon Was In inzetten, een cover van Kenny Roggers & The First Edition, bekend van The Big Lebowksi. Maar toen was deze dude al onderweg naar de club van de Handelsbeurs om Stadt te aanschouwen.

Stadt: vier steengoede, complementaire muzikanten. Dat is de korte versie.

Denk aan de Duitse krautrockers Can, aan heel vroege Pink Floyd, en aan Soft Machine. Wie niet weet wie Soft Machine is, denk aan drumbeest Simon Segers, van Black Flower en De Beren Gieren, die de zweep legt op een frontman in de gedaante van synthesizersjamaan Fulco Ottervanger – FULCO OTTERVANGER! – die een aardig mondje blokfluit speelt. Blokfluit, jawel! Een bassist die zich zo onzichtbaar mogelijk maakt, maar daar wonderwel in mislukt, en op gitaar Frederik Segers, de lijm tussen de wild psychedelische erupties en heerlijk geflipte grooves. Verwacht ze niet meteen op Q Music.

Stadt had evengoed op Jazz Bilzen kunnen staan in een jaar dan ik nog niet geboren was, maar staan nu gewoon bovenaan mijn lijstje wanneer ik een volgende barbecue organiseer. Jullie zijn allemaal uitgenodigd.

Hong Kong Dong mag ook komen. Boris en Sarah Zeebroek, beter bekend als de erven Kamagurka. Appels die niet ver van de boom vielen. ‘Dat was een nummer over Chinese melk’, wist Sarah ergens te melden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Chinese melk.

Is ook de normaalste zaak van de wereld in een groot deel van de wereld, eigenlijk. Nu ik er bij stil sta. Soit.

Stil staan was trouwens geen optie. Met Hong Kong Dong heeft Gent z’n eigen B-52’s of Scissor Sisters in huis. Prettig gestoorde pop en rock die zichzelf niet al te serieus neemt en net daarom toch wel een beetje onweerstaanbaar is. De halve backstage werd op podium uitgenodigd voor een versie van Viva Las Vegas. Party time. Geoffroy Burton, meneer Sarah Zeebroek, kneep met zichtbaar genoegen riffs uit z’n instrument als tandpasta uit een verse tube, zijn vriendin vulde netjes aan op de bovenste snaren van het hare. Bassisten, geen must. Single Hurricane maakt z’n naam waar, en weg waren ze.

En toen stond Boris Zeebroek er terug, op een andere bühne, met The Germans.

Krautjugend uit Dikkelvenne.

Hun meest recente worp Are Animals Different bestaat één langgerekte jam – twee eigenlijk, een A- en een B-kant, want enkel op vinyl te verkrijgen – en ook live staat geen rem op het kwintet. The Germans kidnappen je uit je comfortzone en droppen je een uurtje later verweesd op een nachtelijk kruispunt tussen baldadige avant-garde en hypnotische rock.

Liedjes, geen must. Maar de Handelsbeurs ging volkomen terecht uit z’n dak.

Binnen een kleine maand nemen ze tormerhand Kiewit in, op uitnodiging van Mauro.

Weerstand is nutteloos.

Jonas Boel