Blackwave heeft serieus aan stoppen gedacht: ‘Alles waarvoor we keihard gewerkt hadden, was weg’

© Anneke D’Hollander
Elmo Lê van Medewerker Knack Focus

Are We Still Dreaming? heette hun debuutalbum. De carrière van het Antwerpse-Gentse hiphopduo Blackwave nam, onder meer met single Elusive, inderdaad een droomstart. En toen volgde een heel zwart gat.

Zou Blackwave (gestileerd als blackwave.) een trofeekamer hebben die niet bekleed is met bloemetjesbehang maar met krantenknipsels, magazinefeatures, afdrukken van indrukwekkende Spotifystatistieken en concertbeelden van uitzinnige massa’s bij hun vele viersterrenconcerten? Een tijdlang ging het in elk geval heel hard voor zanger-producer Willem Ardui (rechts op de foto) en rapper Jean-Valéry ‘Jay Walker’ Atohoun (links), die elkaar via een gemeenschappelijke vriendin hadden leren kennen. Ze mochten KluB C van Rock Werchter afsluiten, bestormden de Main Stage van Pukkelpop, verkochten de AB maanden van tevoren uit, verzamelden drie MIA-nominaties en maar liefst 21 miljoen Spotifystreams met single Elusive… Om maar te zeggen: er was tussen 2016 en 2019 een behoorlijk groot publiek voor het Belgische antwoord op Anderson Paak en De La Soul.

© Anneke D’Hollander

Het tij kan echter keren. En snel. Drie jaar na debuutalbum Are We Still Dreaming? is er met No Sleep in LA nu eindelijk een opvolger. Maar een blik op de teksten suggereert dat in de tussentijd de zon slechts sporadisch door de wolken brak. ‘I miss the days where my passion wasn’t my job yet’, mijmert Willem Ardui op afsluiter I Miss. Blackwave zat diep, zo diep dat zelfs even het einde van de groep in de lucht hing. ‘Ik heb een halfjaar aan stoppen gedacht’, aldus Ardui.

Waaraan merkten jullie dat de vonk aan het uitdoven was?

Jean-Valéry Atohoun: Het is begonnen na de release van ons debuutalbum. We waren eerlijk gezegd niet supertevreden met het resultaat.

Willem Ardui: We hebben last-minute in een opwelling nog bepaalde creatieve keuzes gemaakt. Songs die op de tracklist stonden, zijn geschrapt, andere nummers die in de wachtrij stonden, hebben de plaat wél gehaald. We hadden er ook veel meer van verwacht. In de praktijk bracht dat album niet veel meer teweeg dan een single droppen. Na de release was onze agenda leeg en wisten we niet wat de volgende stap met Blackwave zou zijn. Ik ben daarop in een zware depressie gesukkeld. Ik raakte niet meer uit bed. Ik zat diep. Het is moeilijk om er de vinger op te leggen, maar we hadden enorm hard naar onze debuutplaat toe gewerkt en de voldoening waarop ik had gehoopt, heb ik nooit gevoeld.

Are We Still Dreaming? verscheen in 2019, het jaar daarop was er de pandemie. Welke rol heeft covid gespeeld?

Ardui: Na de release hebben we in LA aan nieuwe muziek gewerkt, wat mij deugd heeft gedaan. Ik was nog niet volledig van mijn depressie hersteld, maar dankzij die vruchtbare schrijfsessies zag ik het licht aan het einde van de tunnel. De eerste lockdown – we waren net terug van LA – leek op een goed moment te komen. Even tot rust komen, dachten we, maar op den duur keer je in jezelf. Op een bepaald moment staken er ook nog eens bepaalde persoonlijke zaken de kop op, vooral bij Jean.

Atohoun: Ik had de relatie met mijn toenmalige vriendin beëindigd en ben weer bij mijn mama in Gent ingetrokken. Het was een opeenstapeling van persoonlijke tegenslagen. Bovendien bleek de pandemie niet twee maanden te duren, zoals ik had gehoopt.

© Anneke D’Hollander

Ardui: Het voelde als een stap terug, alsof je vijf jaar terug in de tijd gekatapulteerd werd. En vooral: de carrière, alles waar we keihard voor gewerkt hadden, was weg. Op een bepaald moment hebben we maanden aan een stuk niets van elkaar gehoord. Ik heb een halfjaar lang aan stoppen gedacht.

Heb je dat ooit luidop uitgesproken?

Ardui: Ik heb het eens tegen onze manager laten vallen, maar misschien niet met zo veel woorden.

Atohoun: Je hebt mij dat ook verteld, hoor. Op een bepaald moment hebben we tegen elkaar gezegd: als het zo blijft duren, is het misschien beter om ermee te stoppen. Tenzij er iets verandert.

Wat moest er veranderen?

Atohoun: Opnieuw praten met elkaar, en effectief wérken aan songs. Corona was geen excuus meer – je kon en mocht je opnieuw verplaatsen – maar toch nam geen van ons beiden het initiatief om muziek te maken. De vonk moest opnieuw overspringen, anders had het geen zin meer.

Ardui: Recluse, het allereerste nummer dat we na die periode hebben geschreven, was echt trekken en sleuren. Ik had het droomscenario in mijn hoofd – alles zou opnieuw van een leien dakje lopen – maar dat viel dik tegen. (lacht) Het is het nummer waar het hardst aan is gewerkt, waar de meeste versies van circuleren. Maar eenmaal die horde genomen waren we vertrokken.

© Anneke D’Hollander

‘Everyday feels the same, I stopped looking ahead / A long time ago I was sure this was my path’, klinkt het op Good Day. Over welke van de twee moeilijke fases gaat dat?

Ardui: Over de teleurstellende periode na de release van ons debuutalbum. Good Day is het eerste nummer dat in Los Angeles is gemaakt – ik zat nog steeds niet goed in mijn vel, maar ik heb mijn verse daar on the spot geschreven. Alles floepte eruit, en ik heb er nadien niets meer aan aangepast. Door muziek te maken ging het stilaan beter met mij.

Is het hypercompetitieve Los Angeles wel de geschikte plek om te zijn wanneer het minder met je gaat?

Ardui: Als je in LA eenmaal een studio met iemand deelt, willen alle betrokken partijen zo goed mogelijke songs schrijven. Dan mag iemand met Post Malone hebben gewerkt en wij ‘maar’ Blackwave zijn, dat maakt niet uit. Ik hield wel van die energie. Amerikanen zijn ook praatgraag en positief. Dat trok mij mee omhoog.

Atohoun: Het helpt bovendien dat het er altijd goed weer is. Ik heb de indruk dat iedereen er gelukkiger is dan hier.

Je hoort de zon op No Sleep in LA. Tekstregels als ‘I can’t count the times that I’ve unchained my heart / And had it fumblin’ in the dark’ (uit Recluse) zijn daarentegen bezwaarlijk vrolijk te noemen.

Ardui: Het is grappig hoe Good Day op de radio soms vrolijk als een zomersingle wordt aangekondigd, terwijl ik het daarin over mijn depressie heb. Maar zou er iemand willen luisteren als dat nummer een donkere, triestige sound had? Zou het dan niet te gewichtig worden? Daar staan wij als Blackwave niet voor.

© Anneke D’Hollander

Atohoun: Er moet altijd iets hoopvols in de muziek zitten. Gisteren nog zei iemand na een show dat Elusive haar uit een depressie heeft geholpen. In alles wat wij doen, moet iets zitten waar mensen zich aan kunnen optrekken.

Intussen zijn jullie een tweede keer naar LA getrokken en is 75 procent van een derde album naar verluidt al klaar.

Atohoun: De eerste keer beschouwden we als een kans om te herbronnen. We hebben toen elke dag met een andere artiest en producer in de studio gezeten en ik had nooit gedacht dat het zo’n productieve weken zouden worden.

Ardui: In maart van dit jaar zijn we voor de tweede keer teruggegaan en hebben we vanuit één Airbnb gewerkt in plaats van te studiohoppen. We hebben geleerd uit de fouten die we in het verleden hebben gemaakt. Ten tijde van Are We Still Dreaming? liepen we voortdurend achter de feiten aan. We hadden een single klaar en moesten nog snel snel een videoclip shooten. Telkens als we iets uitbrachten, moesten we nadenken wat de volgende stap zou zijn. Nu willen we bij elke release al weten wat daarop zal volgen. Daarom dat de maquette van het derde album er al ligt.

Is Amerika veroveren nog steeds de ambitie?

Ardui: We beseffen nu hoe moeilijk het is om in Amerika door te breken, terwijl er in Europa veel festivals zijn waar we graag zouden spelen. We nemen Balthazar als voorbeeld.

LA 2022: ‘We hebben geleerd uit onze fouten.’
LA 2022: ‘We hebben geleerd uit onze fouten.’ © Anneke D’Hollander

Atohoun: Los van het feit dat het moeilijk is, zou het logischer zijn dat we vanuit België groeien. Als je Europa kunt veroveren, geloof ik dat de States automatisch zullen volgen. Nu heeft Amerika er alle reden toe om ons te negeren. Als je in Europa een grote naam bent, zul je daar al sneller opvallen.

Ardui: Tamino’s ambities reiken tot Amerika. Hij trekt in z’n eentje naar daar om op te treden en zo zieltjes te winnen. Met onze achtkoppige band is dat onhaalbaar. We kunnen ter plaatse wel een nieuwe band samenstellen, maar dat is niet hetzelfde.

Balthazar heeft in Europa in het voorprogramma van Editors, dEUS en Local Natives getourd, wat tot meer naamsbekendheid heeft geleid. Overwegen jullie zo’n supporttour?

Ardui: Dat is al langer een doel, maar het juiste voorstel moet in de bus vallen. We zijn al in de running geweest om te openen voor een rapper, maar het nadeel is dat veel rappers met een dj touren en je kunt niet met een achtkoppige band het voorprogramma van een dj spelen – in mijn ogen blaas je dan de hoofdact weg. Het is praktisch gezien ook onmogelijk.

We zouden de liveband kunnen downsizen, een béétje toch, maar aan een show van Blackwave moet er altijd een liveaspect zijn. Dat is onze sterkte en ik heb niet het gevoel dat we mensen kunnen overtuigen als we niet trouw aan onze aanpak blijven. We hebben nooit opgetreden met een dj, en ik ben niet geneigd om dat te doen. Dan ben je gewoon een van de vele hiphopacts. Als we de kans krijgen om in Frankrijk, Spanje of Kroatië te spelen – zieltjes winnen in iemands voorprogramma, zodat als we daar later terugkomen we misschien 100 tickets kunnen verkopen – dan zal het met onze band zijn.

LA 2020: ‘We hebben geleerd uit onze fouten.’
LA 2020: ‘We hebben geleerd uit onze fouten.’ © Anneke D’Hollander

‘Streamingcijfers kunnen echt met je kop fucken’, zeiden jullie ooit. Gaan jullie teleurgesteld zijn als de nieuwe songs minder goed scoren dan de oudere singles?

Atohoun: Nee. Het is verleidelijk om de cijfers voortdurend te volgen, maar je mag je daar niet op blindstaren. Statistieken zeggen niet alles.

Ardui: We beseffen nu dat Elusive een lucky shot was. Het kan snel gaan: een populaire playlist kan een albumtrack oppikken waardoor de streamingcijfers in de lucht schieten, maar cijfers zijn relatief. Er zijn verschillende songs die populair zijn op Spotify maar waarop de respons live minder is. Whasgood?! wordt minder gestreamd, maar werkte wel goed op de radio én wordt luidkeels meegezongen.

Hoe moeilijk is het om het verlangen naar een Nieuwe Hit uit te schakelen?

Atohoun: We zijn afgestapt van het idee om met voorbedachten rade een hit te willen maken. Ik beken: dat hebben we al geprobeerd, maar zo werkt het gewoon niet.

Ardui: Je kunt dieper ingaan op de structuur van een song – nadenken over een melodie, een refrein, enzovoort – maar als je bezig bent met wat de radio zou kunnen oppikken, maak je muziek om de foute reden. We willen oprechte muziek maken, en dat mag niet ten koste gaan van commercialiteit.

No Sleep in LA

Uit op 9/9 in eigen beheer. Die dag (tot 11/9) opent ook een Blackwavepop-upshop in Dressing Circles, Antwerpen.

Blackwave presenteert het nieuwe album op 7/10 in de AB in Brussel en op 14/10 in De Roma in Antwerpen.

Blackwave

Bestaat uit zanger-producer Willem Ardui (de Antwerpenaar) en rapper Jean-Valéry Atohoun (de Gentenaar).

Eind 2016 opgericht nadat ze elkaar via een gemeenschappelijke vriendin hadden ontmoet.

Scoort in 2017 met Big Dreams een eerste hit, in 2018 volgt Elusive, samen met David Ngyah.

Slaat na het zwarte gat nu terug met tweede langspeler No Sleep in LA.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content