Black Mamba: ‘Ik heb heel zwaar gefeest, maar vandaag ben ik het seutje onder de Vlaamse dj’s’

Een stevig gevulde festivalzomer, een zaterdagavondslot op StuBru, twee eigen feestconcepten: dj Black Mamba (25), geboren als Noonah Eze, is goed op weg om, net als haar collega’s Lefto en Faisal, een merk te worden. ‘Spotify is een heerlijke uitvinding, maar ze zijn wel een hele generatie gewend aan het maken aan tracks van anderhalve minuut.’

2manydjs

Charlotte de Witte

Amelie Lens

Lefto

Faisal

In 2015 stond Noonah Eze voor het eerst achter de knoppen, in een café in haar thuisstad Sint-Niklaas. Het resultaat van een zeer impulsieve belofte. Vier jaar later heeft ze haar eigen zaterdagavondslot op Studio Brussel, heeft ze met Mamba Nights en Mo Mamba twee eigen feestconcepten en moest ze op de jongste Red Bull Elektropedia Awards enkel de bovenstaande vijf, zeer onvermijdelijke collega’s voor zich dulden. Het gaat hard voor Black Mamba.

Voor alle duidelijkheid: Dimitri Vegas & Like Mike eindigden na haar, op de zevende plaats. Dat is geen relevante informatie, maar we geven het toch graag even mee.

Wat zo mogelijk nog meer voor Eze spreekt, is dat ze er niet eens aan dacht om zichzelf in die top tien te gaan zoeken. ‘De vorige keer eindigde ik net op de vijftigste plaats, de laatste die ook online gepubliceerd wordt. Ik vond mezelf dit keer niet meteen terug tussen veertig en vijftig, dus ging ik ervan uit dat ik zwaar teruggevallen was. Kut, maar het was wat het was.’

Als Eze al een ego heeft, weet ze dat toch heel goed te verstoppen, in tegenstelling tot de ambitie en dadendrang die allebei zichtbaar aan het oppervlak pruttelen. We spreken haar in Palazzo, haar nieuwe coworkingplek aan Brussel-Zuid, waar ze na zes jaar in Gent onlangs is neergestreken en waar ze nu ook een eigen studio bricoleert.

Black Mamba heeft zichzelf een jaar gegeven om er ook als artiest en producer te staan. ‘Deze zomer sluit ik me hier elke weekdag op’, zegt ze. ‘Ik ben begonnen met edits, omdat het nu eenmaal makkelijker is om niet van nul af aan te moeten beginnen, maar het is tijd dat ik met eigen werk kom. Met de hulp van een paar topproducers weliswaar. Het moet nú gebeuren, denk ik. En het zou heel nice zijn om mijn eigen muziek op StuBru te kunnen draaien. (droog) Dus zullen we dat regelen, hè. Ik heb ook wat in te halen, want ik ben echt laat begonnen als dj. Dat had ook voordelen – zo heb ik de scoutsfeestenfase en de bijbehorende dronkenschap overgeslagen -, maar wie weet waar ik vandaag zou staan als ik gewoon op mijn achttiende een controllertje had gekocht.’

Die eerste caféset kwam er volgens jouw omgeving nadat je een middelmatige dj aan het werk zag en dacht: dat kan ik beter. Toch wat ego dus.

Noonah Eze: Nee, ik kan het gewoon niet aan als een collega zijn techniek niet beheerst. Bijvoorbeeld: als ik naar de feestjes ga waar mijn lief (Hannes Rooms of dj Icy Fake, nvdr.) soms draait, zijn die mixen soms zo out of sync dat ik mijn oren moeten dichtknijpen.

Negeren we dat laatste zinnetje voor de relationele rust?

Eze: O nee, hij weet dat. (lacht) In zijn scene – denk aan de Brusselse Heartbroken- of Leaving Living Dakota-feestjes – hoeft het allemaal niet perfect te zijn: een beetje overschuiven is goed, het gaat vooral om de nummers.

Je bent laat begonnen, maar het zat er altijd wel een beetje in, vertelde je moeder. Zo maakte je voor Moederdag mixtapes en verzon je daar dansjes bij.

Eze: (knikt) Ik heb lang ballet gedaan, hoewel mijn lichaam daar niet voor gemaakt was en ik tezelfdertijd aan atletiek deed. Eigenlijk moest ik een van de twee kiezen, maar met kiezen heb ik het altijd heel moeilijk gehad. Zo heb ik ook nog drum-, piano- en zangles gevolgd en kocht ik ooit een gitaar, weliswaar zonder er ooit een noot op te spelen. Dat soort bevliegingen heb ik nogal vaak. Plots móét ik iets kunnen of wil ik iets helemaal anders doen. Vorige maand wilde ik personal coach worden. Deze maand dacht ik dat het wel fijn zou zijn om een eigen zaak te beginnen.

Welk soort zaak?

Eze: Een koffiebar? Een brunchplek? Dat zien we dan wel weer. Het hangt af van welk pand ik vind en wat de buurt in kwestie nog mist. Ik ben sinds dit jaar officieel zelfstandig en dat is misschien iets te veel vrijheid voor iemand als ik. Want nu kan ik in theorie eender wat doen.

Je hebt een sterk ontwikkeld mercantiel kantje: altijd op zoek naar het gat in de markt.

Eze: Dat lijkt te kloppen. Sint-Niklaas had nog geen urban feestconcept, dus ben ik maar met mijn eigen Mamba Nights in De Casino begonnen. En sinds kort dus ook met Mo Mamba voor andere steden.

Waarom niet gewoon Mamba Nights exporteren?

Eze: Dat werkt voor Sint-Niklaas, maar eigenlijk is Mo Mamba wat ik aanvankelijk in gedachten had. Geen line-ups, maar één dj die de hele avond back to back gaat met mij, los van genres en gewoon zien waar we landen als twee stijlen elkaar kruisen. Alle liefde voor Sint-Niklaas, maar toen ik dat daar probeerde, merkte je al snel dat het soms paarlen voor de zwijnen waren. Dat publiek wil gewoon een leuk feestje.

Je houdt veel borden tegelijk in de lucht en je agenda lijkt me meer dan aardig gevuld. Hou je er rekening mee dat je ook tegen jezelf aan kunt lopen, zoals Faisal min of meer overkwam? Of is dat een probleem voor later?

Eze: Binnenkort ga ik voor minder boekingen en wil ik iets meer in het buitenland spelen, als het even kan. Bovendien heb ik een goede week-weekendbalans gevonden. Daarnaast fitness ik, eet ik gezond en ben ik gestopt met roken en drinken. Ik heb hard gepuberd, alles geprobeerd en heel zwaar gefeest, maar vandaag ben ik het seutje onder de Vlaamse dj’s. (lacht) Niet dat je dat hoort aan mijn sets.

Als artiesten radicaal stoppen met drinken, is het meestal na één nogal desastreuze show. Ben ik warm?

Eze: Ik drink niet meer omdat ik telkens nog naar huis moet rijden, en omdat je uiteindelijk in een rare loop van draaien, drinken, met een kater in de zetel hangen en weer draaien terechtkomt. Maar als je het echt wilt weten: Club 69 in Gent. (lacht) Ik had die set opgenomen en je kon gewoon hóren dat ik gedronken had. Het voelt geweldig, maar achteraf blijkt het vooral een rommeltje met rare overgangen en impulsieve beslissingen. Al blijft een nuchtere dj toch nog wennen voor organisatoren. Ik krijg heel vaak het gevoel dat ik een rare ben omdat ik géén fles naast me wil op het podium. Om nog te zwijgen van de paniek toen ik op StuBru Snowcase om water vroeg. (lacht) ‘Shit, die wil water? Maar er is hier zoveel gratis bier?’ Pas halverwege mijn set zijn ze erin geslaagd om ergens toch een fles water te vinden. Heel vreemd.

***

Zo’n drie jaar geleden werd Eze voor het eerst opgepikt door Studio Brussel, als gast in De mixx en curator van de Spitlist. Anderhalf jaar later kreeg ze met Hooray haar eigen slot. Sinds de vernieuwingsoperatie van de zender in het voorjaar draagt dat programma nu haar naam. ‘Een eigen show op StuBru was sinds dag één een doel’, vertelt ze. ‘Al had ik nooit verwacht dat alles zo snel zou gaan.’

Is de vernieuwing van StuBru geslaagd?

Eze: Ik denk het wel.

Je leek te aarzelen.

Eze: Ik luisterde vroeger heel weinig naar StuBru, dus ik kan moeilijk vergelijken, maar de mix is zeker beter. Onlangs heb ik zelfs een heel hard nummer moeten shazammen in de ochtendshow van Michèle Cuvelier. Dat was vroeger nooit gebeurd. Overdag wordt ook meer urban gedraaid. Dat moedig ik alleen maar aan, maar misschien zal de klassieke luisteraar dat minder leuk vinden. (grinnikt) Old school hiphop tot daaraan toe, maar nieuwe dancehall? Toen Shape Nice van Afro B, Vybz Kartel en Dre Skull bijvoorbeeld onze Catch of the Day was, liepen er heel wat negatieve reacties binnen. Vreemd, want dat is gewoon een supervrolijk zomernummer.

Hoe zie je jouw komende jaren bij StuBru?

Eze: Vraag je me nu of ik de ochtend wil presenteren? (lacht) Ik ben een heel slechte klassieke radiomaker, want ik kan niet vlot en vrolijk zijn op commando. Nee, dan word ik liever een selector zoals Lefto of Faisal, een soort kwaliteitslabel op mezelf.

Hoe omschrijf ik jouw specifieke stijl eigenlijk, zonder terug te vallen op het generische ‘urban en global sounds’?

Eze: Momenteel surf ik op een afro-dancehall-hard-drum-kuduro-jerseyvibe. Maar als electro over een halfjaar weer hip blijkt, kan dat gerust ook. Ik zorg dat ik mee ben met wat er vandaag gemaakt wordt en doe daar dan mijn ding mee.

Wat maakt Black Mamba uniek?

Eze: Ik stel mezelf die vraag ook heel vaak, zeker omdat de urban-dj’s vandaag aan de bomen lijken te groeien. Na een set met dj Eagl zit ik weleens ’s nachts naar het plafond te staren: shit, wij doen gewoon hetzelfde. Wie is Black Mamba dan nog? Waarom boeken ze mij? (droog) Zo heb ik al een paar existentiële crisissen achter de rug. Ik wéét dat ik goed ben in jongleren met old en new school in verschillende genres, met een redelijk uniek afro-dancehallsausje erbovenop, maar af en toe moet iemand dat eens bevestigen. Ik mis het ego om dat zelf te bedenken.

Even terzijde, maar voor StuBru heb je ook heel even voor De Persgroep gewerkt. Alleen valt niet meer te achterhalen wat je daar precies deed.

Eze: Ik had dan ook een heel vage jobomschrijving. Maar al snel werd ik in de richting van videoreporter gepusht.

Voor Humo?

Eze:(monkelend) Voor HLN Showbizz. Heel raar. Het is me nog steeds niet duidelijk hoe het zover is kunnen komen, maar plots stond ik achter de schermen van Steracteur, sterartiest en bleek het de bedoeling dat ik die deelnemers zou interviewen. Ik heb dat even volgehouden, tot ik op een avond Xander De Rycke hoorde ranten over HLN en ik bepaalde levenskeuzes toch in vraag ging stellen. Dus dank u, Xander!

***

‘Sorry. Vanochtend te veel koffie gedronken. En dat maakt het allemaal maar erger.’

Ze verontschuldigt zich wanneer ze terugkeert van haar derde toiletbezoek in twee uur tijd.

‘Ik heb een spastische blaas. Dus zodra ik één keer naar het toilet moet, is het einde zoek.’

Hoe gaat dat tijdens een set?

Eze: Problematisch. Op Best Kept Secret moest ik maar een uur spelen, maar ik voelde halverwege al dat ik dat niet zou halen. En het even ophouden is echt geen optie met een spastische blaas. Gelukkig was mijn lief in de buurt en kon hij even overnemen.

Technisch gezien heeft jouw lief dus op Best Kept Secret gedraaid?

Eze: Zijn two minutes of fame, ja. (lacht) Onlangs op Gladiolen was hij er niet bij, dus stond er even niemand achter de knoppen. Beetje raar, ik weet het. Ik zal dat in de toekomst proberen op te vangen met outfit changes, alsof het allemaal zo bedoeld is.

Wat is het urban-equivalent van Stairway to Heaven en Paradise by the Dashboard Light, de lange t.d.-krakers bij uitstek voor de dj met een kleine blaas?

Eze: Ik ben heel hard op zoek naar mijn urban- Paradise by the Dashboard Light, maar ik moet hem nog altijd vinden. (lacht) Ik doe het mezelf natuurlijk aan, door enkel nieuwe nummers te willen draaien.

Nieuwe nummers die steeds vaker afklokken onder de drie minuten, bedoel je?

Eze: Anderhalve minuut tot twee minuten zelfs, en het wordt steeds erger. (denkt na) Ik heb al overwogen om gewoon een toiletmix te maken met een drietal nummers, maar als er plots gemixt wordt terwijl jij er niet bent, komt dat ook niet geloofwaardig over.

Spotify beloont het aantal streams, ongeacht hun lengte, en we hebben in digitale tijden een wel héél korte aandachtsspanne.

Eze: Spotify is een heerlijke uitvinding, maar het is een hele generatie wel gewend aan het maken aan tracks van anderhalve minuut. Terwijl mijn honger dan al zelden gestild is. Het mag allemaal wel wat meer zijn. Ik merk dat tegenwoordig ook tijdens concerten: als het langer dan een uur duurt, moet ik mezelf haast moed inspreken. ‘Kom op, Noonah, blijven focussen!’ We zijn dat een beetje afgeleerd. Het wordt tijd dat de artiesten ons wat heropvoeden.

Is dat het enige wat rammelt aan hiphop anno 2019?

Eze: (diplomatisch) Als het vandaag over hiphop gaat, is er blijkbaar geen ‘misschien’. Je hebt voor- en tegenstanders, maar er zit niemand in het midden.

Waar zit jij ergens?

Eze: Misschien toch in dat midden? Ik apprecieer de klassiekers en begrijp dat dat de basis is, maar er moet ook wel evolutie zijn. Akkoord, de klemtoon ligt niet meer op inventieve lyrics maar op de beat en hoe je je als artiest profileert. Dat is oké. Ik luister gewoon niet meer naar de inhoud, veel valt daar toch niet te rapen. Ik word wel wild van een goeie beat, die goed evolueert en op het juiste moment wegvalt en opbouwt. Zeg van Migos wat je wilt, maar ze hebben iets origineels in hiphop geïntroduceerd. En alles wat origineel is, vind ik per definitie interessant. Wie vindt dat alles tegenwoordig op elkaar lijkt, is er gewoon niet zo hard mee bezig als ik. Voor mij klinkt alle house, techno en EDM ook precies hetzelfde, maar ik neem aan dat dat niet zo is.

In de woorden van Faisal, ooit op deze plek: ‘EDM is hetzelfde nummer opnieuw en opnieuw, twee uur lang. En dan komt er een nieuwe dj, die datzelfde lied weer twee uur speelt.’

Eze: Oké, EDM kun je echt heel moeilijk muziek noemen. Net zoals ik de mainstage van Tomorrowland ook niet helemaal kan vatten.

Tomorrowland is wel het eerste waar de leek aan denkt als hij het woord ‘dj’ hoort.

Eze: Dat dus! ‘Ah, draai je dan ook op Tomorrowland, Noonah?’ ‘Is dat dan niet het ultieme doel?’ Nee. Echt, zelfs a mijn dj-carrière eindigt voor ik op Tomorrowland heb gestaan, zal ik heel vredig sterven. Maar eigenlijk wil ik niet haten op Tomorrowland. Die eer gaat naar de disco house open airs. (lacht) Daar zit werkelijk géén evolutie in en toch blijft dat nog steeds cool. Ik. Snap. Het. Niet.

Even iets anders. Je liet je eerder al positief uit over genderquota in de muziekscene…

Eze:(snel) Quota zijn een te bruut middel, maar vandaag staat gelijkheid niet eens op de checklist van een organisator. Ze zien wel waar ze uitkomen. Zo heb ik ooit deelgenomen aan een panelgesprek met Irene Rossi en Chokri Mahassine (de organisatoren van respectievelijk Couleur Café en Pukkelpop, nvdr.). Beiden vonden toen dat het allemaal nogal meeviel in de urbanwereld. Maar het valt níét mee. Kijk naar de jongste affiche van Woo Hah!: zes vrouwen op 77 groepen. Dat is gewoon triestig. Als je na het samenstellen van je line-up vaststelt dat je niet eens één vrouw op tien hebt geprogrammeerd, moet je dat misschien toch nog even fiksen.

Valt er iets te zeggen voor het argument van organisatoren dat zoiets van onderuit moet groeien?

Eze: Niet als dat een excuus wordt om helemaal niets te doen. Maar het ligt uiteraard niet alleen aan de festivals: urban-artiestes zijn vaak minder bekend omdat ze minder gedraaid worden. Je kunt niet verwachten dat festivals de ongelijkheid even op hun eentje rechttrekken door tientallen obscure vrouwen te programmeren.

Met onder meer Martha Da’ro, Blu Samu, Miss Angel komen er wel een paar beloftes aan.

Eze: Ik ben hoopvol als ik zie hoeveel vrouwelijke artiesten er de afgelopen twee jaar opgestaan zijn. Maar laten we ons daar vooral niet door in slaap laten wiegen: we hebben er nog veel meer nodig, ook dj’s. Dat is misschien slecht voor mijn winkel, maar dan moet ik me tenminste niet meer afvragen of ze mij geboekt hebben omdat ik de enige vrouw was die ze konden bedenken. ‘Shit, hebben we nu weer vijf mannen na elkaar opgesteld?! Who you gonna call? Black Mamba.’

Boek jij voor jouw Mamba Nights met het telraam ernaast?

Eze: Ik wilde aanvankelijk zelfs honderd procent vrouwelijk gaan, maar dan krijg je weer omgekeerde discriminatie en vooral heel geforceerde evenementen. Zolang je in de verf blijft zetten hoe uitzonderlijk dat is, blijft het ook een probleem. Streef gewoon min of meer naar een evenwicht zonder daar al te luid over te toeteren.

***

Ook op de to-dolijst van Eze: als dj door Nigeria trekken, wat haar eerste bezoek zou zijn aan het land van haar vader. ‘Ik moet dat dringend afvinken, want het blijft maar in mijn hoofd malen. Al ben ik mijn directe link met het land helaas kwijt, aangezien ik niet meer met mijn vader praat.’

Je ouders scheidden toen je twaalf was. Wanneer hoorde je jouw vader voor het laatst?

Eze: Is het heel erg dat ik zelfs dát niet meer weet? De laatste keer dat hij me ergens rond mijn verjaardag opbelde – en ik opnam -, moet zo’n vier jaar geleden zijn. ‘Rond’, niet ‘op’ mijn verjaardag, dat zou al te gek zijn. (droog) Mijn vader is een zeer cliché-Afrikaanse man. Na de scheiding viel in zijn hoofd blijkbaar alle verantwoordelijkheid voor mijn broer en mij weg: op naar iets anders. Ik weet dat ik dat niet mag veralgemenen, maar vrienden van mij met gemengd bloed kunnen zich blijkbaar heel sterk in mijn verhaal vinden. Voor alle duidelijkheid: ik ben trots op mijn roots, maar dat staat los van wat mijn vader gedaan heeft. Vroeger zei ik wel dat ik liever wit was geweest, maar vandaag ben ik heel blij met mijn afkomst. (denkt na) Tot voor kort sprak ik me ook niet zo vaak uit over racisme, omdat ik er zelf niet echt mee te maken had gekregen. Die anonieme brievenschrijver in Aalst heeft echter alles veranderd.

Die dropte brieven in krukkig Nederlands in de bus van gezinnen met een migratieachtergrond om hun duidelijk te maken dat ze niet welkom waren.

Eze: Het was de eerste keer in 25 jaar dat ik me zo hard niet gewenst voelde. ‘Shit, dat had ik kunnen zijn.’ De verkiezingsuitslag heeft me dan weer nauwelijks verbaasd. Maar dat er statistisch gezien ook mensen aanwezig zijn op de Mamba Nights die op Vlaams Belang stemmen, kan ik moeilijker plaatsen.

Valt die lijn zo makkelijk door te trekken? Op de worstenfestijnen van Schild & Vrienden dagen ook heel weinig Marokkanen op, terwijl die er statistisch gezien dan ook zouden moeten zijn.

Eze: Geen skinheads, eerder het soort dat ‘geen racist is, maar’. Het soort dat tijdens de jongste editie een Aziatische vriendin van mij lastigviel en haar ‘een vuile Chinees’ noemde. Dat zou nooit mogen gebeuren, en zeker niet in het kader van mijn avond.

Tot slot nog een praktisch vraagje. Je draaide op 26 mei in La Madeleine voor Groen en Ecolo. Hoe klinkt de soundtrack van een overwinningsnederlaag? En hoe hou je daar in godsnaam de sfeer in?

Eze: Moeilijk, want er hing een bedrukte sfeer toen duidelijk werd dat de groene golf zou uitblijven. Jammer, maar ze hebben zichzelf niet goed verkocht. Zo heb ik ongelooflijk veel advertenties van Vlaams Belang gezien op social media, maar geen enkele van Groen. Terwijl ik wel alles van hen volg. (aarzelt) Al moet je dat misschien niet schrijven.

Waarom niet?

Eze: Is het wel slim om openlijk voor mijn engagement uit te komen? Anderzijds, waarom zou ik niet op een partijfeest mogen draaien? It’s my job.

Dus alle partijen mogen je boeken?

Eze: Vragen van Vlaams Belang en N-VA zou ik vriendelijk weigeren. (denkt na) Hoewel. Dan moet je er bijna van uitgaan dat ze me geboekt hebben als ‘die van StuBru’ zonder mijn roots te kennen. Dat kan dus nog geestig worden.

De getuige: Rien Samson

Dj bij Soul Shakers en booker van Black Mamba

‘Ephonk, eventorganisator en de vaste dj van Coely, tipte me Noonah in de zomer van 2016. Je kon horen dat ze nog maar enkele maanden draaide, maar je hoorde toen al de eigenwijsheid die haar vandaag zo typeert. Wat je niet veel later ook merkte toen ze de Spitlist van StuBru mocht samenstellen en ze telkens kwam aanzetten met minder voor de hand liggende platen. De meeste dj-skills kun je desnoods aanleren, maar in haar selectie zie je het echte talent. Ze voelt ook heel goed aan hoe ver ze dat kan drijven, afhankelijk van het publiek. Desnoods speelt ze een paar hits als ze voelt dat dat nodig is, maar ze zal haar publiek toch altijd een beetje proberen ‘op te voeden’.

‘Ondertussen hoor je het er echt niet meer aan dat ze nog maar zo kort draait. Dat komt enerzijds door haar honger – ze heeft een tijdlang álles aangenomen, voor de ervaring – en anderzijds door de manier waarop ze kritiek meteen oppikt. Ik werk met genoeg artiesten om te weten hoe uitzonderlijk dat laatste is.’ (lacht)