Billie Leyers en Jasper Maekelberg zijn Oyesono: ‘Het samen warm hebben, dat is ons concept’

Zij is een klassiek geschoolde pianiste, hij producer van Warhaus, Sylvie Kreusch en Balthazar. Samen vormen Billie Leyers en haar lief Jasper Maekelberg nu Oyesono, een ode aan de soundtrack van de jungle. ‘Die meeuw, dat ben ik.’

Brahms is ver weg wanneer Billie Leyers zegt dat het hier warm is. Met haar doorschijnende glitterpak en haar losse, lange haren heeft ze meer weg van Alison ‘VV’ Mosshart van The Kills dan van de klassiek ­geschoolde ­pianiste die ze niet eens zo diep ­vanbinnen is.

Naast haar op het podium staat ­Jasper Maekelberg, haar lief. Hij draagt een zijden hemd met ­exotische ­motieven en heeft zojuist een ­applaus gevraagd voor de mondharp die hij ‘voor de gelegenheid heeft mee­gebracht’.

Net als de dwarsfluit, de basgitaar, de keytar en drummer Sep François (The Colorist Orchestra).

‘Maar dat is goed, dat is ons ­concept: het samen warm hebben.’

We zijn in de Brugse Poort, de volkse wijk in het westen van Gent, meer bepaald in de concertzaal van De Koer, naar eigen zeggen ‘een ­concrete ruimte in de stad als beweeglijk speelveld voor sociale en artistieke ­projecten en initiatieven’ – een mondvol, maar beweeglijk is het publiek vanavond in elk geval wel. ­Boven de toog hangt een A4’tje: ‘Nee is nee – ­Enkel oké is oké.’ De beslistheid van die boodschap contrasteert met de naam die Billie Leyers en ­Jasper ­Maekelberg voor hun band hebben bedacht.

Zij is ‘O yes’, hij ‘O no’, samen zijn ze Oyesono en vanavond ­presenteren ze hun eerste ep: Oh Yes, goed voor 6 pop­nummers vol oosterse en ­Afrikaanse invloeden. Singles Jenna en Bad News First ­vonden vlot hun weg naar de ­radio en straks volgen optredens op Rock Zotte­gem, het Beach Festival in Nieuwpoort, Rijvers Festival in Zomergem en Maanrock in ­Mechelen. Warm zal het ook daar worden.

Badend in satijnrood licht zet Leyers nu ­Gravity in, de verstilde afsluiter van Oh Yes.

‘Ik zie al een waaier, dat is goed.’

○○○

‘Die kat is wel een pak dikker dan Chopin, zeg.’

Drie uur eerder. Op de binnenplaats van De Koer kringelt de geur van rozemarijn door de lucht. Aan een haakje hangt een handvol hout­zagen. Ergens valt het woord ‘whatsapp­diarree’ en druk miauwend trippelt de huiskat tussen de tapijten, de baksteenrode zitballen en de mesthoop vol bananen­schillen, rottende aardappelen en eierschalen.

‘Ik heb mijn hele leven veel ­klassiek gespeeld en Chopin was altijd mijn ­favoriet. Sinds vier maanden hebben we zelf ook een kat, de schattigste ooit, en Chopin leek me wel een leuke naam. ‘Chopske’ voor de vrienden.’

Zes jaar zijn Billie Leyers en Jasper Maekelberg al samen. Zij – de zus van Ella, Olga en Dorien, en natuurlijk ook de dochter van Jan – was eerder al te zien als pianiste bij Hooverphonic en als hulpcoach in The Voice van Vlaanderen. Hij heeft met Faces on TV zijn eigen groep en is vooral bekend als ­producer en engineer van platen van – onder veel meer – Balthazar, Warhaus, ­Sylvie Kreusch, Gabriel Rios, J. Bernardt, ­Bazart, Marble Sounds en Nordmann.

Als de ontstaans­geschiedenis van Oyesono zou worden verfilmd, hoe zou de openingsscène er dan uitzien?

Billie Leyers: Dan moet ik direct aan ons apparte­ment in ­Antwerpen ­denken, op de Belgiëlei.

Jasper Maekelberg: Een travel shot met een ­drone die opstijgt ­vanaf de speelplaats van het ­schooltje naast ons, door de ­spelende kindjes heen en dan omhoog, tot de ­zevende verdieping, waar wij in de zetel zitten en ik tegen Billie zeg: ‘Zeg, ­zouden we niet gewoon samen muziek maken?’ Ik was bezig met mijn plaat, zij met haar plaat, ik was haar aan het helpen en zij was aan het zingen op mijn nummers: enfin, het leek me opeens gewoon veel logischer om samen een nieuwe band te beginnen.

Leyers: Samples van die spelende ­kinderen hebben we trouwens ook in onze nummers gestoken. En vanaf ons terras keken we uit op een Russisch-­orthodoxe kerk met twee torens ­waarachter de zon onderging. Op een bepaald moment heb ik beslist om daar elke avond een foto van te nemen, waardoor ik nu een map met 400 ­foto’s van dezelfde kerk heb, met telkens een ­andere lucht en andere wolken. Dat moet zeker ook in de openingsscène, want op de een of andere manier zit het gevoel dat we elke avond op ons terras hadden ook in onze muziek.

Noem eens een legendarische band die vanavond jullie voorprogramma zou mogen spelen?

Leyers: (direct) Talking Heads ­misschien? Veel percussie, ­beetje randomness, veel feest en vooral heel vrij. Daarom ook dat we met veel ­plezier hier onze ep presenteren: die industriële, Berlijnse vibe hier vinden we veel toffer dan een afgelikt cc.

Het is misschien nog wat vroeg in jullie carrière om de cc’s nu al te beledigen.

Leyers: Love cc’s! Leve de cc’s! (lacht) Nee, dit is gewoon een speciale plek die goed bij onze muziek past. ‘We gaan wat kratten opeenstapelen, we gaan te weinig plaats hebben, maar we gaan vooral veel zweten’: dát.

Maekelberg: Talking Heads zou hier ook wel passen. Ze mogen dus ­zeker afkomen. Het is de band die ik de ­laatste jaren misschien wel het meest heb opgezet. Ze mogen straks de aftershow spelen. (lacht)

Billie, hoe zou je de kenmerkende Jasper Maekelberg-touch omschrijven?

Leyers: Jasper is vooral héééél…

Maekelberg: Nu ben ik benieuwd.

Leyers: Het eerste woord dat in mijn gedachten kwam, was ‘weird’. Dat klinkt negatief, maar zo bedoel ik het niet. Jij houdt van alles wat raar en speciaal is. Een slangen­bezwerende vibe, dat is jouw toets. Met acht ­verschillende soorten fluiten. Een doedoek, een dwarsfluit, een clarino, noem maar op… Het zit er allemaal in.

Wat is het vreemdste instrument dat op de ep is beland?

Leyers: De oed staat erop.

Maekelberg: Veel potten en pannen ­sowieso ook.

Leyers: We hebben ook met drumstokken op lege colablikjes staan kloppen.

Maekelberg: En op bierblikjes.

Leyers: (enthousiast) Ik die een meeuw nadoe! (imiteert het geluid van meeuwen) Oei, het lukt vandaag precies niet zo goed.

Er is nog werk voor het Europees kampioenschap meeuwenschreeuwen.

Leyers: Ik weet het. Veel vrienden stuurden me al door dat ik moest deelnemen aan het Belgisch of Europees kampioenschap. Ze hadden eerst hele­maal niet door het geen echte meeuw is die je hoort op Gravity. ‘Inderdaad’, moest ik telkens antwoorden, ‘die meeuw, dat ben ik.’

Jasper, wat voegt Billie behalve meeuwengeluiden nog toe aan Oyesono?

Maekelberg: (denkt na) Catchiness. En zonlicht. Dat vooral, denk ik.

Als het van jou alleen had afgehangen was de muziek op Oh Yes donkerder geweest?

Maekelberg: Ik zie Oyesono als de deelverzameling van twee overlappende venndiagrammen die de vorm heeft van een soort yin-en-yangsymbool. Wij zijn erg verschillend, maar een stukje van ons overlapt, ook muzikaal, en dat stukje is Oyesono. Ik ben wat donkerder, Billie is het licht.

Leyers: Hij is ‘O no’, ik ben ‘O yes’. Ik hou ook wel van de donkerte, maar ­muzikaal spat het er meestal wel van af. Voor mij mag het wel wat glamoureus zijn, terwijl hij meer fan is van de scruffy guy met gitaar. Maar voor we hiermee begonnen, was ik vooral bezig met jazz­achtige nummers op piano. En dankzij Jasper is daar nu het exotische aan toegevoegd. Dat zit in die overlap, denk ik: we zijn allebei heel hard fan van de soundtrack van de jungle. En die gedeelde liefde komt eruit in ­nummers die we los van elkaar nooit zouden ­kunnen maken.

Maekelberg: Oyesono is geen primal scream-therapie, maar eerder ‘primal dansen rond het kampvuur’-therapie. Maar omdat we de ep thuis in onze slaapkamer hebben opgenomen is het ook een soort slaapkamerplaat. Live is er een heel andere vibe.

Leyers: Onze droom is om vanaf het podium een wild dansend publiek te zien, zonder schaamte of gêne, zoals het in meer exotische oorden zoals Brazilië gebeurt. De groep is ontstaan tijdens corona en is dus ook een reactie op het gevoel van toen: thuis ­gevangen zitten, niemand mogen zien, niet ­samen mogen dansen. Deze muziek was onze therapie toen.

Jasper, jij werkt op dit moment ook aan de nieuwe plaat van Warhaus. Hoe vind je de balans tussen Oyesono en je productiewerk voor anderen?

Maekelberg: Over het algemeen ben ik nogal van het principe ‘We ­lossen een probleem pas op als het zich stelt’. En momenteel stelt dat probleem zich nog niet echt. Tijd is altijd een ­probleem, maar het lukt voorlopig nog goed om mijn werk als producer te combineren met deze band.

Maar je gaat wel all-in met Oyesono.

Maekelberg: Zeker. Mijn hart en ziel ligt hier helemaal in. En ik heb het altijd nodig om tussen mijn verschillende persoonlijkheden te balanceren, tussen de ‘analytische producer’ en de ‘primal therapy-songwriter’. Ik moet af en toe wat dingen kunnen uitspuwen. Er zijn altijd eigen ideeën en gevoelens die ­blijven rijpen. Soms passen die in Warhaus (waar hij ook gitaar speelt, nvdr.), soms niet. Voortaan kunnen die hun plaats krijgen in deze band.

En dan nu: de openingsscène van ‘Billie en Jasper, het koppel’.

Maekelberg: Ik denk niet dat we die film ooit gaan maken. (lacht) Maar dan zou ik kiezen voor de avond dat Billie om vier uur ’s nachts nog stond te ­dansen in haar stamcafé in ­Antwerpen, de Pallieter, en dat ik – nog net binnen – tegen het raam stond te wachten tot ze naar huis wilde. Alles zat daar eigenlijk al in.

Leyers: Het zou toch nog een leuke film worden? Het is allemaal wat traag ­begonnen tussen ons, maar muziek heeft ons zeker samengebracht.

Waarover ging jullie allereerste muziekgesprek?

Leyers: Over de lelijkheid van de hihat. (lacht) Gisteren zagen we toevallig een filmpje van Steve Albini (de recent overleden producer van onder meer Nirvana, Pixies, PJ Harvey en Mogwai, nvdr.) die de hihat als ‘een satanisch instrument’ omschrijft.

Maekelberg: Exact wat ik toen al tegen je zei.

Leyers: Ik vroeg zijn advies over drums opnemen en hij zei: ‘Opletten met de hihat, want die komt overal in door.’

Hoe was het om de familie Leyers binnen te komen?

Maekelberg: (denkt na) ‘Interessant.’ En ‘warm’. Dat zijn de twee woorden die ik erop zou plakken. Het zijn heel ­warme, lieve mensen. En de ­gesprekken net na het eten waren, sorry, zijn heel ­interessant.

Net ná het eten?

Maekelberg: Tijdens het eten begint de opwarming, het steekspel links en rechts. Maar erna begint het pas echt. Het weetjes delen of de discussies over de wereld. Ik ben op die momenten toeschouwer en doe meestal niet te fel mee.

Trek je je soms met vader Leyers terug voor gesprekken over jullie werk?

Maekelberg: Zeker. Producen is waar we allebei volle bak mee bezig zijn en ik heb het geluk gehad dat ik ­vroeger nog met verschillende ­mensen van zijn generatie heb kunnen samenwerken. De wereld was nog ­helemaal anders toen, op het vlak van ­opname, ­productie, verkoop, alles ­eigenlijk. En dat vind ik soms wel jammer, ­zeker wanneer ik met Jan praat. Wat wij ­winnen in alle tools die erbij zijn ­gekomen – met heel goedkoop ­materiaal kunnen we nu heel ­straffe platen maken – verliezen we tegelijk in wat zij vroeger aan muzikaliteit ­hadden.

Leyers: Je moest gewoon écht goed kunnen spelen en opnemen, vroeger.

Maekelberg: Terwijl er nu een soort van vlakheid dreigt te ontstaan. De muziek­ervaring is ook helemaal ­veranderd. Wie gaat er nu nog bewust bij zitten om veertig minuten aan een stuk naar een volledig album te luisteren?

Wat vindt je vader van de ep, Billie?

Leyers: Hij is fan. Het is best heftig om op te groeien met zo’n vader. Ook ­zalig en waardevol, zeker, maar als je een bakkerij wilt beginnen en je vader is de… (denkt na)

Maekelberg: … patissier van het hof…

Leyers: Voilà. (lacht) Dan is het wel even zoeken naar je eigen weg. En dan ga je niet elke dag naar hem bellen met de stomste vraag. Hij geeft zijn mening ook alleen maar als wij erom ­vragen. Ik denk dat hij het wat heeft los­gelaten dat hij het beter weet. Ik denk ook niet dat hij denkt dat hij het beter weet. Maar hij weet superveel en hij is super­ervaren, al zitten wij wel in een heel andere context dan hij toen. Voor een videoclip konden zij nog naar de ­Bahama’s vliegen. Wij hebben onze twee videoclips thuis opgenomen. Ook heel leuk. Maar wel, euh, anders.

Maekelberg: Jan heeft het allereerste T-shirt van Oyesono gekocht. Dat zegt genoeg, denk ik.

Ik moet jullie laten. Daar is Talking Heads, zie ik.

Maekelberg: Ah, David! Welkom in De Koer!

○○○

Bijna tien uur op deze broeierige zaterdag­avond en Billie Leyers begint de bisronde solo aan de piano. Met een flard Chopin en de eigen song Let It Die. Heel even is ze weer het ­meisje van zestien dat op het hoofd­kantoor van Steinway in New York, waar zus Ella op dat moment een theater­opleiding volgde, Rhapsodie Op. 79. No. 2 van Brahms speelde. Zomaar, tot groot ­enthousiasme van het aanwezige ­personeel.

‘Ik ben het weer meer aan het vastpakken, mijn stukken van ­vroeger’, had ze voor het concert nog ­gezegd. ’Via via heb ik bijna gratis een Pleyel kunnen oppikken, de ­favoriete ­piano van Chopin, en klassiek is heel ­meditatief om mee bezig te zijn. ­Partituren spelen heeft me altijd een zalig soort rust gegeven, iets wat ik in niets anders vind. Je speelt wat er staat, je legt er je gevoel in en er ­gebeurt telkens iets ­ongelooflijks.’

Op de achterste rij in De Koer staat niet David Byrne, maar wel een man met katachtige ogen en om de ­lendenen nog altijd geen gram te veel. De patissier van het hof.

Percussie welt op, beats, blauwig licht, de stemmen van Maekelberg en Leyers die zich steeds luider door ­elkaar vlechten.

En daar is de dwarsfluit weer.

Brahms, zoveel is duidelijk, is voor morgenvroeg.