Bekijk in première de nieuwe clip van Tiny Legs Tim, vol blues en belgitude

De leidsman van de Vlaamse blues heeft een nieuwe plaat klaar en stuurt alvast een portie grooves en blazers op verkenning: ‘Ik ben van hier, maar tegelijk is mijn muziek geworteld in de Afro-Amerikaanse traditie. Die twee werelden horen eigenlijk niet bij elkaar.’

Wie Tiny Legs Tim, een van de motoren van de Vlaamse bluesscene anno 2018, nog in intieme kring wil bewonderen, zal snel moeten zijn. Nog twee keer trekt Tim De Graeve met zijn akoestische band en één vintage microfoon erop uit, en dan, in het nieuwe jaar, gaat hij extra large, met een nieuwe plaat, Elsewhere Bound, én een negenkoppige band, inclusief blazers en een percussionist.

‘Twee jaar geleden is er een eruptie van nummers uit me gekomen waarvan ik meteen voelde dat ik er meer mee kon doen dan de akoestische opzet van de vorige plaat’, vertelde hij eerder al in Knack Focus. ‘Een reis naar New Orleans gaf me het laatste duwtje. De blazerssecties, de oude jazz, de hedendaagse funk: ik vond het allemaal ontzettend inspirerend. Tegelijk luisterde ik ook veel naar Afrikaanse muziek. Maliblues en Toearegblues: heel ritmisch, met veel percussie. Die twee polen zijn de basis van dit nieuwe verhaal.’

Wie benieuwd is hoe die blues-met-blazers klinkt, wordt wellicht warm van de titeltrack die nu als single het terrein mag verkennen, inclusief een geinige videoclip. Die werd opgenomen in Bar Venetië, een Borgerhouts etablissement dat eind vorige maand dichtging en jarenlang het decor was voor exotische feestjes, afterparty’s van concerten in De Roma en andere café-avonden zoals die alleen in België worden opgezet.

Het is ook die belgitude die De Graeve naar Borgerhout bracht. ‘Het is zo’n typische Vlaamse feestzaal, hé. Er staan nog net geen sanseveria’s in’, lacht hij. ‘De klanten zijn allemaal spelers van HETGEVOLG, een theaterwerkplaats in Turnhout. Stefan Perceval, de artistiek leider van dat gezelschap, is de broer van Steven, die achter het productiehuis zit dat de clip heeft gemaakt. Die acteurs beelden echt op een fantastische manier de terughoudendheid uit die zo eigen is aan de Vlaming.’

Maar dé man van de clip is de sapeur die het belegen sfeertje in de clip komt wegdansen en de hele zaal zowaar meekrijgt . ‘Een sapeur is iemand die in Congo bij de Société des Ambianceurs et des Personnes Élégantes hoort. Een ambassadeur van de elegantie dus, die zich flamboyant uitdost en trots is op zijn gevoel voor stijl.’

Voor De Graeve beeldt de clip zijn eigen muziek uit. ‘Ik ben van hier, maar tegelijk is mijn muziek geworteld in de Afro-Amerikaanse traditie. Die twee werelden horen eigenlijk niet bij elkaar, een beetje zoals de sapeur en zijn toeschouwers’, legt hij uit. Wanneer we de broers Coen noemen, een referentie die zijn persverantwoordelijke ons toeschoof, is hij het daar deels mee eens: ‘We hebben ons niet laten leiden door hen, maar ik ben wel een grote fan. Joel en Ethan Coen zijn ook fan van karakterkoppen, flirten graag met het absurdisme en maken veel gebruik van Amerikaanse rootsmuziek.’

‘Ik heb nog nooit zoveel tijd in een videoclip gestoken’, lacht de blues brother wanneer we hem vragen of hij de beelden bij zijn songs belangrijk vindt. ‘Maar ik vind het wel heel leuk om te doen. Het is ook een noodzaak geworden, hé, zeker omdat ik al mijn platen in eigen beheer op uitbreng. Op een of andere manier moet ik kunnen meesurfen op de constante stroom aan informatie.’