Na Caribou was Austra al de tweede Canadese band die dit jaar op Cactus mocht aantreden. De groepsnaam deed vooraf weinig belletjes rinkelen, maar het mooie weer had al vroeg een hoop nieuwsgierige toeschouwers naar het Minnewaterpark gelokt. Of ze waar voor hun geld kregen? Hangt ervan af aan wie u het vraagt.
PLUS
Austra, genoemd naar de godin van het licht in de Litouwse mythologie (wij verzinnen niets!), is een elektropopkwartet uit Toronto dat bij het toonaangevende Domino-label tot dusver al twee langspelers uitbracht: ‘Feel It Break’ (2011) en het vorig jaar verschenen ‘Olympia’. De songs van de blonde, op het podium in een rood jurkje gehulde zangeres Katie Stelmanis, steunen op pulserende synths en housebeats en doen meteen denken aan die van The Knife. De stem van Stelmanis, een getrainde operazangers, lijkt trouwens als twee druppels water op die van Karin Dreijer Andersson, maar de muziek van Austra doet wél een beetje barokker aan.
MIN
Aanvankelijk slaagde Austra, dat uit een toetsenspelende chanteuse, een drumster, een bassist en en synthspeler bestond, er niet echt in contact met het publiek te maken. Nummers als ‘What We Done’, het introspectieve ‘Forgive Me’ en ‘Reconcile’ bleven een beetje in het ijle hangen, terwijl het als pianoballad begonnen ‘Home’ zonder veel aanleiding op een ‘four on the floor’-beat werd gemonteerd. De hijgerige, wat excentrieke stem van Stelmanis was zeker niet aan iedereen besteed, maar naarmate de set vorderde kreeg het Canadese gezelschap toch nog enige beweging in het publiek. Zelf maakten we ons tijdens de set van Austra echter meer dan eens de bedenking dat een uur verdomd lang kan duren. In dit geval: zo’n halve dag. En die backdrop met dat kitscherige landschapje hielp ook al niet om ons tot mildheid te stemmen.
HOOGTEPUNTEN
‘Forgive Me’ en ‘Reconcile’.
QUOTE
Als Katie Stelmanis al íets zei wat het onthouden waard was, is het ons helaas ontgaan.
Dirk Steenhaut
