Arno’s heropstanding in de AB: een vitale ode aan het Hier en Nu

Voor Arno is de AB altijd al een verlengstuk van zijn huiskamer geweest. Het lag dus voor de hand dat de chevalier, bij wie eind 2019 pancreaskanker werd vastgesteld, zijn terugkeer naar het podium in de Brusselse rocktempel zou vieren. Het werd een bijzonder concert en, vooral, een emotioneel weerzien.

‘What doesn’t kill you makes you stronger’, moet Arno gedacht hebben, toen hij in zijn eigen stad en quasi in zijn eigen straat drie optredens aankondigde die, uiteraard, in een mum van tijd uitverkocht raakten. De zanger, fel vermagerd door de chemosessies, oogde fragiel en werkte zijn set zittend af. Maar zijn stem had niets van haar kracht verloren en ook zijn gevoel voor humor bleek nog helemaal intact.

VIVRE stond er in rode, lichtgevende letters die boven het podium hingen. Het is niet alleen de titel van Arno’s jongste plaat, het is ook het instinctieve verlangen van iemand die geconfronteerd wordt met zijn eigen sterfelijkheid. Op zijn 72^ste is ‘le plus beau’ duidelijk nog niet klaar voor het Grote Afscheid. Leven zál hij, en een artiest als hij kan dat alleen maar door in de schijnwerpers te staan en te doen waarvoor hij in de wieg is gelegd. Arno houdt van het publiek, het publiek houdt van Arno. En beide partijen toonden er zich dankbaar voor dat ze elkaar eindelijk nog eens mochten ontmoeten.

Net als tijdens zijn jongste Radio 1-sessie kregen we zowel Arno-de-chansonnier als Arno-de-rocker te zien. De eerste zeven nummers baadden in dezelfde sobere, ingetogen sfeer als de vorige jaar verschenen lp Vivre. De zanger liet zijn liedjes dus enkel begeleiden door de piano van Bruno Fevery, die overigens even subtiel uit de hoek kwam als Sofiane Pamart in de studio, en de bas van Mirko Banovic. Arno klonk hierbij afwisselend als het neefje van Tom Waits en dat van Jacques Brel. Als zijn keuze van songs als Solo Gigolo en Lonesome Zorro al één ding suggereerde, was het wel de existentiële eenzaamheid van een Einzelgänger die het monster dat hem dreigt te overmannen diep in de ogen heeft gekeken. Uit Give Me the Gift sprak dan weer het verlangen te ontsnappen naar een plek waar de dingen simpel en zorgeloos zijn.

Absurdistisch

Elle Adore le noir, half blues, half levenslied, werd geïnspireerd door Arno’s tante die er destijds een ‘maison close’ op na hield. In het universum van Arno is verliefdheid synoniem met hoofdpijn, dient een bed voor het ‘bedrijven van gymnastiek’, voelen vrouwen zich leeg ‘comme un condom de vieux pépé’ en staat het vast dat agressievelingen een probleem hebben ‘avec leur petit Louis’. Eerder op de dag hadden de luisteraars van Radio 1 ‘Les yeux de ma mère’ verkozen tot het beste Belgische lied aller tijden. Arno’s ode aan ‘la reine du suppositoire’ kon in de AB dan ook op een lang en warm applaus rekenen.

Iets frivoler en absurdistischer ging het toe tijdens Do the Kangaroo, waarin de zanger zich uitsluitend op slap bass liet bijstaan door Mirco Banovic. Het nummer vormde een scharnier naar het hardere deel van de avond, waartoe Bruno Fevery van piano overschakelde op gitaar en drummer Sam Gysel de feestelijkheden kwam vervoegen. Meet the Freaks klonk meteen strak en op het scherp van de snee. Idem dito voor Lady Alcohol: ‘Ik had vroeger een relatie met haar, maar dat is nu voorbij. Ik ben content’, grijnsde Arno. Het even broeierige als hoekige Ratata kondigde hij aan als ‘een liedje over iemand als ik: iemand waar kosten aan zijn’.

Want jawel, in de AB was zeker ruimte voor luchtige momenten. Naar aloude gewoonte kondigde de chevalier als een onbeholpen stand-up comedian ieder nummer aan in drie talen. Toen hij tijdens Give Me the Gift begon te fluiten en hem dat niet zo goed bleek af te gaan, grapte hij dat sommige dingen bij hem tegenwoordig minder goed marcheren. ‘Ik heb hetzelfde probleem met mijn zizi‘, voegde hij er meesmuilend aan toe. De geest van T.C. Matic werd overtuigend wakker gekust met The Parrot Brigade (‘geschreven voor de politiekers‘), een oplawaai van je welste die andermaal aangaf over wat voor een fantastische band Arno beschikt. Het snijdende Funky You’re Not speelde hij impliciet voor Dirk Schoufs, de contrabassist van Vaya Con Dios, die het slachtoffer werd van zijn ‘rock’n’roll dream’ in 1991 aan een overdosis overleed.

Het kapsel van Boris

De finale, ingezet met het onvermijdelijke Putain Putain (nauwelijks meer dan een groove, maar wàt een groove!), gaf Arno nog eens de gelegenheid de spot te drijven met Boris ‘Brexit’ Johnson. ‘Hij heeft een probleem met zijn coiffure’, stelde de zanger vast. ‘Maar dat is niet erg: het is ver van zijn kont, hij hoeft er dus niet op te zitten’. Zodra de onsterfelijke gitaarriff van O La La La werd afgevuurd, veerde het publiek, dat tot dan toe, conform met de coronaregels, netjes was blijven zitten, als één man recht. Daaruit putte Arno de kracht om zelf ook van zijn stoel op te staan en de hele zaal ‘C’est magnifique’ te laten zingen.

Dankzij de vrijgekomen adrenaline wist ridder Hintjens er nog twee bissen bovenop te gooien: een kolkend Ha Ha, gevolgd door een schurend en funky Whoop That Thing. Op één song na was de set dezelfde als die van de recente live-passage bij Radio 1, maar geen mens die daar om maalde: met hun uiterst vitale concert in de AB vierden Arno en zijn makkers het Hier en Nu. En zo was het goed.

‘Merci pour tout’, prevelde Arno tot afscheid. Het klonk bijna als iets definitiefs. Maar we hopen van harte dat we ons vergissen.