Ariana Grande raakte in Antwerpen alle sporten van de toonladder, maar weinig gevoelige snaren
Ariana Grande speelde in Antwerpen een popshow uit het boekje. Vocaal scheerde ze toppen waar geen toonladder bijkan, visueel leverden zij en haar team niets minder dan overweldigende klasse. Hoe komt het dan toch dat het ons allemaal zo weinig deed?
De kans is groot dat u voor het eerst van Ariana Grande hoorde door de portretten die de kranten twee jaar geleden over haar schreven toen een moslimterrorist na haar concert in Manchester een bom liet ontploffen, met 23 doden tot gevolg. De aanslag was het begin van maanden vol ellende voor de popster uit Florida. Een korte samenvatting voor de niet-fans en -showbizzvolgers: in mei 2018 zag ze haar relatie met rapper Mac Miller op de klippen lopen, twee maanden later maakte ze haar verloving bekend met komiek Pete Davidson, in september overleed Mac Miller aan een overdosis fentanyl en nog eens een maand later gingen Grande en Davidson alweer uit elkaar. Helaas bracht al die droefenis ook nog eens een hoop vilein geroddel mee, niet alleen over de stukgelopen relaties, maar ook over Grandes eigen rol daarin.
Maar de zangeres sloeg grandioos terug met Thank U, Next, een ode aan haar exen en wat ze haar allemaal hadden geleerd. Met dat nummer vond Grande, ooit neergezet als schattige zangeres met kattenoortjes en een klok van een stem, zichzelf heruit als gelouterd en wijzer geworden popfenomeen.
De auditieve warboel wordt goedgemaakt door wat we te zien krijgen, een indrukwekkende, maar smaakvolle show die baadt in roze, rood en oranje licht.
Dat Thank U, Next de afsluiter zou worden van haar Antwerpse concert, stond dan ook in de sterren geschreven, net zoals dat Grande draconische veiligheidsmaatregelen zou laten nemen voor haar tournee. Het publiek, vooral jonge meisjes, mocht alleen maar volledig transparante tasjes meebrengen en werd vrijdag gevraagd om een ommetje te maken naast en achter de Lotto Arena, waar de beveilingsmensen al klaarstonden om iedereen te fouilleren, en in een slalombeweging richting Sportpaleis te trekken. Totale chaos, zouden we achteraf lezen op de sociale media, maar daar merken we zelf niks van: vanuit onze positie zien we alleen maar brave tienermeisjes met kattenoortjes en engelengeduld. ‘Eens dat ge door de security zijt, zal het wel vlot gaan’, horen we een fan met een Ariana-T-shirt en een hoge paardenstaart, het handelsmerk van haar idool, zeggen tegen haar vriendin, die een doorzichtige fanny pack tegen haar buik klemt.
Fijne vaststelling: fans van Ariana Grande hebben opvallend veel respect voor het voorprogramma. Wanneer Social House de avond opent, een rapduo dat wij enkel maar kennen omdat het een maand geleden een duet met Ariana Grande heeft uitgebracht, is het Sportpaleis al voor minstens driekwart gevuld met springende, zwaaiende, applaudisserende en joelende jongelui. Ook de tweede support act, de al wat bekendere Ella Mai, laat de zaal uit haar hand eten.
Maar uiteraard verzinkt dat allemaal in het niets bij het oorverdovende gejuich dat uit het Sportpaleis opstijgt wanneer Grande stipt om halftien God is a Woman inzet. Ze laat de titel van haar hit strategisch weg, vijftienduizend man vullen ‘m aan. Popperfectie heet dat dan, ook al is de akoestiek vanuit onze positie, achteraan in de zaal, zo slecht dat we zonder de vocale steun van het publiek niet eens kunnen horen wat Grande nu juist staat te zingen.
De auditieve warboel wordt goedgemaakt door wat we te zien krijgen, een grootse, maar smaakvolle show die baadt in roze, rood en oranje licht. Twee halve bollen – eentje op de achterwand, eentje aan het plafond – domineren het decor en fungeren als glazen bol, maar evengoed als zon en maan – de eclips waarmee de show begint, is indrukwekkend.. Er is ook een ringvormige catwalk – uiteraard, zou je bijna zeggen met een ster van dit allooi -, die voor het eerst dienst doet tijdens Break Up With Your Girlfriend, I’m Bored, wanneer Grande en haar troep dansers een sensuele stoelendans opvoeren.
We horen Grande in anderhalf uur geen noot missen. Ook niet als ze over het podium ligt te kronkelen, ook niet als ze in dansroutines verwikkeld is waarvoor wij al onze hersencapaciteit zouden nodig hebben.
Wat zelfs in de echokamer genaamd Sportpaleis als een paal boven water staat: wat kan Ariana Grande een stukje zingen, jongens! Anderhalf uur lang horen we la Grande, die in talkshows graag Celine Dion imiteert, geen noot missen. Ook niet als ze over het podium ligt te kronkelen, ook niet als ze in dansroutines verwikkeld is waarvoor wij al onze hersencapaciteit zouden nodig hebben en ook niet als ze tussen twee zanglijnen door kushandjes gooit à rato twee per seconde. Af en toe, zoals in 7 Rings, loopt de zanglijn van het refrein mee – een ziekte van de tijd, zie ook Billie Eilish op Pukkelpop – maar dan versiert Grande de tape met vocale uithalen waar Whitney Houston vanuit het hiernamaals ongetwijfeld haar duim voor opsteekt. Ook de vierkoppige band in haar rug blaakt van de kwaliteit, en dan vooral haar drummer Aaron Spears, die zich zeven slagen in de rondte mept om de nummers van zijn werkgeefster bij te kleuren.
Nummers? Wereldhits bedoelen we natuurlijk, al blijft Grande voor het grootste deel van de avond weg van platte bubblegum. R.E.M. lonkt met zijn warme percussie naar Mura Masa, de krachtige medley van Sweetener en Succesful kan zo mee op de playlist van Beyoncé en Fake Smile, met een oeroude sample van soulzangeres Wendy René, is een pracht van een song die toont dat Grande haar klassiekers kent. Nog meer bewijs van dat laatste is het funky Right Back, afgewerkt met een snuifje I’m Coming Out van Diana Ross. Dat we de vlekkeloze uitvoeringen van streamingkanonnen als Side To Side, Needy, No Tears Left To Cry en Into You zomaar terloops kunnen vermelden, zegt genoeg over de visuele en muzikale weelde waarin deze popshow baadde.
Geen sterrenshow zonder kostuumwissels en dus duikt Grande een paar keer de coulissen in. De eerste interlude, een homevideo uit haar kindertijd, is schattig en het eerbetoon aan Marilyn Monroe in stemmig zwart-wit kan ermee door, maar alle andere filmpjes zijn saai, halen de vaart uit de show en laten de avond soms wat afgemeten en zelfs berekend aanvoelen. Dat Grande qua bindteksten niet verder geraakt dan ‘Antwerp, how ya feeling?‘ helpt natuurlijk niet. Zeker naar het einde toe voelt het concert aan als een serienummer, een nieuw exemplaar van het Sweetener-model dat blinkend, maar exact hetzelfde als het vorige en het volgende, van de band komt gerold.
Op emoties is het wachten tot Thank U, Next, het enige bisnummer van de avond, dat wordt voorafgegaan door een compilatie van privé-foto’s, krantenkoppen en tweets over de ellende die Grande de afgelopen jaren doorstond. Heel even gunt de zangeres ons een blik achter de zuurstokroze sterkemeisjesfantasie die ze ons anderhalf uur heeft voorgehouden, maar meteen trekt ze het spreekwoordelijke harnas weer aan: een performance uit het boekje, nog even zwaaien met de regenboogvlag en weg is ze, weggezakt in het podium met haar dansers, het applaus amper in ontvangst nemend.
Tijd voor het eindoordeel dan maar. Vier sterren hadden we haar gegund na anderhalf uur vocaal, muzikaal en visueel topentertainment zoals het dit jaar wellicht niet meer te zien zal zijn in dit land en waar technisch geen jota op aan te merken valt, maar uiteindelijk gingen we daarvoor toch met iets te gemengde voelens naar huis. Want ja, we misten iets. Noem het een barst in het harnas, the crack where the light gets in, spontaneïteit zo je wil. De tol van lang toeren, een staaltje risico-analyse of een schild dat de getormenteerde zangeres optrekt omdat ze echt no tears left to cry heeft? Dat laten we in het midden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier