Arcade Fire blijft de gemoederen verhitten: wij gidsen u naar een mening

Voor wie nog niet weet wat te vinden over Everything Now, hun nieuwste plaat.

Arcade Fire is een Canadese rockband rond Win Butler, Win Butlers vrouw, Win Butlers broer en een dertigtal van Win Butlers kennissen en vrienden. In 2004 liet de band voor het eerst van zich horen met Funeral, een album dat miljoenen indiekids over de hele wereld iets deed voelen aan de borststreek wanneer ze de refreinen meebrulden. Iets oprechts. Iets niet-ironisch. Iets met verloren onschuld. Opvolger Neon Bible bevestigde hun reputatie als heel erg serieuze indierockgroep, maar baande wel de weg voor Mumford & Sons en andere bands met collectieve meezingrefreintjes en een floortomspeler.

Vervolgens ging Arcade Fire ook aan de vaders van de indiekids appelleren met The Suburbs, een plaat die meer Springsteen was dan Springsteen zelf. Recensies gewaagden van ‘ingetogenheid’ en ‘narratieve gelaagdheid’. Het leverde hen een Grammy en het statuut van Grote Groep op. Waarna Arcade Fire fase 4 doormaakte: die van de muzikale vernieuwing. Doorgaans houdt dat in dat een groep ‘dansbaarder’ wil zijn en minstens één groepslid vertelt dat hij naar ‘etnische muziek’ heeft geluisterd. Reflektor, een plaat die dingen deed met disco en Haïtiaanse folk, werd bij haar release in 2013 ‘ambitieus’ genoemd. Dat is recensententaal voor: ‘Dit wordt niemands favoriete Arcade Fire-plaat.’

Nu is er het vijfde album, dat de volgende stap inluidt voor Arcade Fire: Everything Now blijkt een maatschappijkritische plaat te zijn – fase vijf in de ontwikkeling van een Grote Groep. Kort door de bocht: Arcade Fire, nooit kampioenen van de zelfrelativering geweest, vindt dat er vraagtekens te plaatsen zijn bij de hoogtechnologische samenleving, mist echte verbondenheid in een wereld van instantconnectiviteit en merkt op dat oneindig veel content niet noodzakelijk betekent dat mensen oneindig content zijn. Als u dat nu al een kutwoordspeling vond: wacht tot u ze op muziek hoort. Het ironische is dat, in zijn hardnekkige poging géén product te zijn, Arcade Fire zijn grootste commerciële succes beleeft. Titeltrack Everything Now – Abba-disco, geproducet door de helft van Daft Punk, over de keerzijde van de instantsamenleving – is Arcade Fires grootste radiohit tot op heden. De plaat zelf, die blijft ondertussen de meningen verdelen.

De fanmening

Het is gebeurd. Meer Abba, meer panfluit en meer commercieel succes: Arcade Fire heeft zijn ziel verkocht en is stadionrock gaan maken. Weer een indiegroep die voor de bijl gaat. Tijd om Funeral nog eens op te zetten en over verloren onschuld na te denken.

De contraire mening

Op zich heeft iedereen het recht om een maatschappijkritische plaat te maken en met een verwijtend vingertje tegen tieners te zeggen dat ze te veel selfies maken. Alleen: zodra dat woordspelingen als ‘Infinite content / Infinite content / We’re infinitely content’ oplevert, stopt het.

De contraire contraire mening

Everything Now is een midlifecrisis van een plaat, die het betere werk van Arcade Fire (Everything Now) met het allerslechtste ooit (Chemistry) combineert. Gelukkig voor Win Butler leven we in een tijd van oneindige content: we slepen de slechte nummers er wel uit op Spotify.

De kritische mening

Dit is wat Naked voor Talking Heads was en Achtung Baby voor U2: de plaat waarop Arcade Fire zichzelf definitief heruitvindt. Ambitieus. Héél erg ambitieus.

Wat u ook doet, zeg niet …

‘Ah, wacht eens. Zijn dat die van Little Lion Man?’

• Langs de andere kant: nu kunt u het eindelijk menen als u zegt dat u Arcade Fire ‘beter vond voor ze bekend waren’.
• Ter promotie van de plaat heeft Arcade Fire fake ontbijtgranen, een valse review van hun eigen plaat, een vals sigarettenmerk en een echte fidget spinner uitgebracht. Arcade Fire is veel dingen. ‘Grappig’ is er daar niet een van.
• Met Creature Comfort en Good God Damn gaan er niet één maar twee nummers over een meisje dat zelfmoord wil plegen, de eerste plaat van Arcade Fire opzet en het dan toch maar niet doet. We weten niet wat we daarvan moeten denken.
• Weten we wel: ‘Could there be a good God, damn?’ is eveneens een verschrikking van een woordspeling. Niet zo erg als ‘Infinite content / Infinite content / We’re infinitely content’. Maar toch. Auwch.
• Er bestaan filmpjes van Win Butler die een wedstrijd celebritybasketbal speelt, de hele tijd de bal wil hebben en vanuit elke hoek probeert te scoren. Ergens denken wij dat dat veel zegt over Win Butler.