Alois & VLB, de Gentse rappers die het niét over uw moeder willen hebben

Als het aan Alois & VLB ligt, staat Oost-Vlaanderen binnenkort eindelijk ook op de vaderlandse hiphopkaart.

Sinds Stikstof en Zwangere Guy ligt het zwaartepunt van de vaderlandse hiphop in Brussel. Dikke representeert Limburg, zijn maatje Freddie Konings zwaait de plak over Antwerpen en in West-Vlaanderen weten ze al lang oe loat het is. Oost-Vlaanderen lijkt achterop te hinken in de raprace. Misschien brengt het Gentse duo Alois & VLB daar verandering in. Op hun tweede ep Geloven – op het label waar ook Brihang thuis is – onderscheiden de twee zich met oprechte rijmkunsten, melancholische zanglijnen en ingetogen, secuur opgebouwde melodieën. ‘Opscheppen en hoog van de toren blazen is ons ding niet’, vertellen Alois Maddens en Maarten ‘VLB’ Vanlerberghe (met hoodie op de foto) bij een dampende kop koffie.

VLB: Ik schrijf al sinds mijn veertiende teksten – Eminem en Nas waren mijn eerste voorbeelden – maar veel verder dan mijn slaapkamer kwam ik niet met mijn raps. Tot ik Alois leerde kennen op een soort workshop in het Kask, waar jazzmuzikanten van het conservatorium en rappers met elkaar in de clinch gingen. Ik had meteen door dat ik met hem als producer verder kon raken. Fatih, een lokale rapveteraan die met 9000 dé Gentse hiphophymne op zijn naam heeft staan, heeft ons toen onder zijn vleugels genomen. En zo zijn we tot een team geëvolueerd.

Alois: Inmiddels zit ik zelf op het conservatorium. Ik heb het onlangs eens gecheckt: mijn eerste beats heb ik rond mijn twaalfde op Soundcloud gezet. Bij mij is het begonnen met old-school hiphop uit de jaren negentig zoals Gang Starr. Via mijn broer maakte ik later kennis met Eigen Makelij, het label waarop Tourist LeMC ooit begonnen is. Toen besefte ik: ‘Aha, dit kan híér ook.’ Ik ben dan aan de slag gegaan met een MPC-sampler en software als Reason. Zo heb ik een tijd mijn eigen richting gezocht. Toen ik Maarten leerde kennen, viel alles op zijn plaats.

Is er in Gent eigenlijk een hiphopscene het vermelden waard?

VLB: Kort en droog gezegd: neen.

Alois: Behalve Uberdope vroeger en Spreej kun je hier niet echt spreken van artiesten met enige renommee. Hiphop leeft wel onder jongeren en er staat volgens mij wel een nieuwe generatie te popelen, maar voorlopig speelt dat zich voornamelijk in kleine undergroundcafeetjes als Kinky Star en zo af. Heel erg onder de radar.

VLB: Het is aan ons om daar verandering in te brengen. Schrijf het gerust op: we gaan Gent op de rapkaart zetten! (lacht)

Jullie mikken wel niet op de moshpit met jullie muziek. Mogen we jullie eerder vergelijken met iemand als Brihang?

VLB: Brihang is dope, zoveel is zeker. In de West-Vlaamse scene steekt hij er sowieso boven uit, vooral omdat hij het niet zo plat brengt. En net als bij Brihang mag het bij ons wat muzikaler en iets rustiger. We nemen onze tijd om iets te vertellen, we roepen niet zomaar wat. Ik wil dat wat ik zeg op de één of andere manier ‘nuttig’ is, snap je? Het moet kloppen. We willen niet zomaar iets over je moeder rappen of zo.

Alois: Lukraak braggen en boasten is niet aan ons besteed. Of toch niet constant.

VLB: Dat ligt soms wel op de loer, hoor – we hebben een nummer dat Egotrippen heet – maar ik vind dat er veel meer kracht schuilt in jezelf kwetsbaar opstellen. Eerlijk duurt het langst. Er zijn al genoeg Vlaamse rappers – zonder namen te noemen – die de dingen graag overschatten of uitvergroten.

‘Rappers met een lange neus’, zoals jullie ze noemen in Pinokkio.

VLB: Exact. (grijnst)

Alois: Ik denk dat de eerlijkheid in onze teksten ook samenhangt met het muzikale. Naast hiphop luister ik bijvoorbeeld ook veel naar oude soul, of naar klassieke rock als Pink Floyd. Dat hoor je in onze muziek. Die dient om de teksten te ondersteunen, en bepaalt voor een groot deel de hele dynamiek. Vergelijk het met iemand als Tyler, the Creator. Vroeger klonk zijn muziek veel agressiever en waren zijn teksten pure ranzigheid. Nu is hij inhoudelijk veel milder en persoonlijker en is zijn muziek een pak melodieuzer.

Gille De Bruycker van jullie label Fake Records zei dat hij jullie eigenlijk veel te jong vindt om al zo melancholisch te zijn.

VLB: Echt? Ook wij verlangen naar een onbezorgde jeugd, hoor. Ik ben sowieso altijd al een gevoelige, emotionele persoon geweest, van kinds af aan. Veel nadenken, veel twijfelen.

‘Rappen was een wanhoopsdaad’, zeg je ergens. Klinkt serieus.

VLB: Dat gaat over verwachtingen. Ik was een goede student, een crack in wiskunde en zo. Dat zorgde voor behoorlijk wat druk. Mijn ouders hadden in hun hoofd mijn hele toekomst al uitgestippeld. Rappen was mijn manier om tegen de stroom in te gaan. Tot zover mijn ‘moeilijke’ jeugd. (lacht)

En een clip gaan opnemen in Tsjernobyl, voor Egotrippen: waarom?

Alois: ‘We zijn niet op de radio actief, maar we zijn wel radioactief’ rappen we op het eind van die track. Dan is de stap naar Tsjernobyl snel gezet.

VLB: Kom, we zijn naar Tsjernobyl gegaan omdat het sick is, omdat het kán. (lacht)