Wat een swingende soulshow van Aloe Blacc had kunnen worden, werd gefnuikt door een wel héél erg lange aanloop naar I Need A Dollar.
WHAT’S THE FUZZ?
Tenzij u de voorbije maanden op een trein van de NMBS gevangen zat, hebt u op de FM-band ongetwijfeld al vaker dan u lief is I Need A Dollar van Aloe Blacc horen passeren. En wij durven er een bankbiljet in een munteenheid naar keuze om te verwedden dat u die Californische soul man net als ons al een paar keer serieus hebt verwenst. ‘Ach, geef die neger zijn dollar,’ plegen wij weleens te roepen als we ‘m met een zwenk aan de volumeknop het zwijgen opleggen. ‘En speel eens wat anders dan altijd diezelfde troep.’ Funny thing is: wij vinden Aloe Blacc helemáál geen troep, maar te veel is trop en trop is te veel van het goede. Zeker is: the boy can sing, the boy can swing en the boy can – afgaande op het meer dan verdienstelijke Good Things van vorig jaar – nog zoveel méér dan dat.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Eerlijk? We hebben het meermaals overwogen. Láng dat ’s mans nummers duurden, maar láng! Als… sommige… songs… nog… iets… langer… hadden… geduurd…: wij waren godsamme van pure ellende in de Dijle gesprongen. Bovendien was mister Blacc – zijn moeke heeft ‘m eigenlijk Egbert Nathaniel Dawkins III gedoopt – zo koppig en eigenwijs om zowel I Need A Dollar als Loving You Is Killing Me helemaal tot het einde op te sparen.
Het YouTubemoment?
Wie ‘m in de smiezen kreeg, heeft wellicht net als ons zijn ogen het hele optreden lang niet van de man kunnen afhouden: het blanke onderdeurtje met het vettige haar en de funky zonnebril op bas dat zichzelf onmiskenbaar de coolste pief van het podium waande, maar het helaas niet was.
(VB)
