Achter de schermen van Spotify: Dieuwertje Heuvelings schreef een roman over haar jaren als playlist editor

© Catharina Gerritsen
Geert Zagers
Geert Zagers Journalist bij Knack Focus

Haar emailadres werd te koop aangeboden op het web. Ze kreeg doodsbedreigingen uit de hiphopscene. Ze bedacht de grootste slaapkamerplaylist van de streamingwereld. Drie jaar lang was Dieuwertje Heuvelings, playlist editor bij Spotify, de machtigste vrouw van de Nederlandse muziekwereld. Nu heeft ze haar ervaringen neergeschreven in het intrigerende Auxiety, een ‘High Fidelity voor het streamingtijdperk’.

Dit is een uitgebreide versie van het interview met Dieuwertje Heuvelings dat op 16/9 in Knack Focus verscheen.

Dieuwertje Heuvelings (31) is niet een standaardliterairedebutante. Haar naam zegt u allicht niets, maar laat hem vallen bij eender welk Vlaams of Nederlands muzieklabel en je hebt hun aandacht. In 2015 ging de Nederlandse als playlist editor aan de slag bij Spotify, precies op het moment dat de grote playlistrevolutie voor de deur stond. En net iets eerder dan de rest had ze door wat er te gebeuren stond.

U moet weten: in een muziekwereld die gedomineerd wordt door streaming, loopt de weg naar commercieel succes niet meer zozeer via radiohits, maar via playlists. De meeste gebruikers van Spotify zoeken niet rechtstreeks naar artiesten of klikken niet op albums, maar luisteren naar playlists op sfeer of genre. Je track in hitplaylists als RapCaviar of Viva Latino! krijgen of in nicheplaylists als Peaceful Piano, Sad Songs for Crying Yourself to Sleep en Lo-Fi Beats is vandaag dan ook dé manier om veel streams te vergaren. Iets wat de muzieksector tussen 2015 en 2017 geleidelijk aan zou ontdekken.

Heel getalenteerd, Woodie Smalls. Met Vlaamse hiphop viel internationaal weinig te doen maar ik deed wat ik kon met jullie Engelstalige rappers.

Het maakte dat Dieuwertje Heuvelings op haar vijfentwintigste bijna per ongeluk de machtigste vrouw van de Nederlandse muziekwereld werd. Als playlist editor voor Spotify beheerde ze 103 nationale en internationale playlists, waaronder een aantal grote als Low Key en Mellow Bars die ze zelf had bedacht en opgezet, en groeide ze uit tot dé gatekeeper van het nieuwe streaminglandschap. Om u een idee te geven: Blackwave en Woodie Smalls hebben hun miljoenen streams te danken aan Heuvelings die hun nummers in de juiste playlists sleepte. Joep Beving, een minimalistische pianist, belandde via haar op Peaceful Piano en kan sindsdien leven van zijn muziek.

Maar de grootste fans van de ‘streamqueen’, zoals 3 voor 12 haar doopte, moet je in de Nederlandse rapwereld zoeken. Als samensteller van Woordenschat, een verzameling van Nederlandse rapnummers, bereidde ze mee de weg voor de new wave, de golf Nederlandse rappers die na Drank & drugs de hitlijsten overnam. Lil Kleine, Boef, Broederliefde, Ronnie Flex, Frenna: allemaal weten ze héél goed wat ze aan Spotify en aan Heuvelings te danken hebben. Of dat zouden ze toch moeten.

En nu is er dus een boek. In de zomer van 2018 stopte Heuvelings na drieënhalf jaar bij Spotify. Na een omzwerving als A&R bij Arista Records in de VS belandde ze een jaar later opnieuw in Nederland, waar ze haar ervaringen in de muziekindustrie in een boek goot. Een fictieboek: Auxiety is het verhaal van een jonge playlister bij een streamingbedrijf, een opkomende Nederlandse rapper en een A&R bij een groot label tegen de achtergrond van een veranderende muziekindustrie.

Dat laatste is de grote sterkte van het boek. Auxiety laat zich lezen als een gefictionaliseerd verslag van een fascinerende periode in de recente popcultuur: hoe de muziekwereld van radio, albums, pop en rock overging in een streaminglandschap gedomineerd door hiphop. Ondertussen krijg je als lezer een juicy blik op het fast life achter de schermen, waar skip rate een buzzwoord is, iedereen elkaar ‘gap’ noemt en playlists tot doodsbedreigingen kunnen leiden.

Achter de schermen van Spotify: Dieuwertje Heuvelings schreef een roman over haar jaren als playlist editor
© Catharina Gerritsen

Hoe ben je bij Spotify terechtgekomen?

Dieuwertje Heuvelings: Heel simpel: door te solliciteren. In 2015 zag ik dat er een vacature vrijkwam voor een playlist editor. Ik werkte op dat moment bij Massive Music, een bedrijf dat muziek levert voor reclame en televisie, maar ook daarbuiten was ik altijd met muziek bezig. Ik onderhield een playlist bij muziekdienst 22tracks, ik deed wat piratenradio, ik had als vrijwilliger gewerkt bij enkele poppodia. Ik was heel erg aan het zoeken naar wat ik wilde doen.

Tot Spotify dus die vacature uitschreef. Dat was letterlijk mijn droomjob. Ik heb, samen met driehonderd anderen, mijn cv ingestuurd, mocht op gesprek komen en werd aangenomen.

Nagenoeg niemand in de Lage Landen had op dat moment door wat playlists voor de muziekwereld konden betekenen. Jij was een van de eersten die inzag wat er op til was, laat ik me vertellen.

Heuvelings: Ik weet nog dat ik een discussie had met een collega toen ik ontslag nam bij Massive Music. Ik was ervan overtuigd dat playlists gigantisch konden worden, hij vond ze onzin. Ik snap ook waarom hij dat dacht: als je zelf heel veel met muziek bezig bent, wil je je niet door een multinational laten vertellen waar je naar moet luisteren. Dat beslis je zelf wel. Maar wat mensen die heel veel met muziek bezig zijn zich niet realiseren, is dat niet iedereen dat doet. Mijn zus bijvoorbeeld wil gewoon leuke muziek horen. Maakt niet uit op welke manier. Dat was wat ik in mijn achterhoofd had: playlists waren er niet voor mij, maar voor mensen zoals mijn zus. Mensen die graag muziek luisteren, maar het niet het belangrijkste in de wereld vinden.

Het blijft een beetje gek om een soundtrack samen te stellen bij het seksleven van een miljoen mensen.

Die begindagen bij Spotify waren pionierswerk. Je moest iedereen overtuigen van wat je wilde doen. Ik heb labels moeten uitleggen dat het écht zin had om muziek uit te brengen op Spotify. Ik heb bij rappers moeten bedelen om alsjeblieft een fotootje door te sturen zodat we het als cover bij een playlist konden gebruiken. Maar dan volgden de cijfers, zagen ze hun inkomsten stijgen en sloeg hun mentaliteit honderdtachtig graden om. Na twee jaar kreeg je de labels en artiesten niet meer van je af geslagen.

Bedroom Jams, een playlist voor when the magic happens met meer dan 1,1 miljoen abonnees, is een creatie van jou.

Heuvelings: Klopt. Dat was een plek om liedjes in te zetten die zich overduidelijk in de slaapkamer afspelen maar misschien iets te NSFW zijn voor de normale lijsten. Die playlist deed het altijd heel erg goed, al blijft het een beetje gek om een soundtrack samen te stellen bij het seksleven van een miljoen mensen.

Komt ook uit jouw koker: Mellow Bars, een playlist voor chill-outhiphop waar Woodie Smalls min of meer zijn carrière aan te danken heeft.

Heuvelings: Hele getalenteerde artiest, Woodie Smalls. Met Vlaamse hiphop viel weinig te doen internationaal, spijtig genoeg, maar ik deed wat ik kon met de Engelstalige rappers van bij jullie. Zo heb ik Blackwave ook een aantal keer geplaylist.

Maar de grootste impact had je met Woordenschat, een playlist voor Nederlandse hiphop die samen met Top Notch en 101Barz tot een van dé platformen van de Nederlandse hiphopscene zou leiden.

Heuvelings: Voor de duidelijkheid: Woordenschat was niet mijn creatie. Die list bestond al toen ik bij Spotify ging werken. Ik geloof dat ze vijfduizend volgers had. Maar ik beheerde ze wel toen die hele scene ontplofte, ja.

Eigenlijk was dat een gelukkig toeval. In februari was ik bij Spotify begonnen, in april kwam New Wave uit (het verzamelalbum waarmee de Nederlandse hiphop de charts overnam, bij ons vooral bekend van hitsingle Drank & drugs, nvdr.). Ik hield van hiphop en kwam vaak op hiphopfeestjes: een week na de release al zag ik iedereen om me heen alle tracks woord voor woord meerappen. Ik weet nog dat ik dacht: hier is iets aan het gebeuren.

Weet je, vijf jaar geleden had een vierde van de jonge mensen in Nederland een migratieachtergrond, maar de klassieke radio’s en media bleven focussen op witte pop en witte rock. Als je in de Randstad woonde, dan klopte wat je op de radio hoorde niet met wat je op straat zag. Bij Nederlandse hiphop klopte dat wel. Het was een mix van alles: Nederlands, Marokkaans, Turks, Ghanees, Surinaams. Iedereen voelde zich gerepresenteerd in die muziek. Het is geen toeval dat net dat genre zo populair werd: het was gewoon niet tegen te houden.

Ik denk dat ik de juiste persoon op het juiste moment was. Hiphop was al heel populair bij jonge mensen, maar dan vooral op YouTube. Doordat ik er zelf voeling mee had, wist ik ook dat het een goed idee was voor Spotify om op Nederlandse rap te springen. Terwijl de klassieke muziekwereld achter de feiten aanholde, liepen wij met Spotify voorop. In 2015 had de Nederlandse hiphop 10 miljoen maandelijkse streams. Eind 2017 waren dat er 300 miljoen. Dat is maal dertig in dik twee jaar tijd.

Het maakte van jou in één klap de invloedrijkste vrouw van de Vlaamse en Nederlandse muziek.

Heuvelings: Ja en nee. Het klopt in die zin dat ik elke donderdagavond bepaalde welke nummers in Woordenschat en New Music Friday gingen. Maar het is niet zo dat ik die beslissingen helemaal autonoom nam. Ik luisterde vooral naar wat de data me vertelden. Hoeveel maandelijkse streams een artiest had. Wat de skip rate van een nummer was. Hoe het het deed in andere playlists. Negenennegentig procent van de beslissingen die ik maakte, gebeurden op basis van data. Eén procent was op basis van mijn eigen smaak – en dan ging het meestal over Mellow Bars, wat min of meer mijn kindje was.

Dat is iets wat veel artiesten niet leken te snappen: het ging niet om mij. Als playlist editor bij Spotify vervul je een rol: je maakt playlists voor de luisteraar. En als de luisteraar niet luistert, doe je daar niemand een plezier mee. Als een nummer een hoge skip rate heeft, kun je het zo hoog in een lijst zetten als je wilt, het zal geskipt blijven worden. Woordenschat is daar een goed voorbeeld van: ik was een hiphopfan, maar ik was zelf te oud om een Woordenschat-fan te zijn. Ik pushte mijn eigen smaak niet. Ik luisterde naar wat de jonge hiphopfan wilde horen.

Het is heel logisch dat mannen denken dat enkel mensen die er zoals hen uitzien verstand hebben van de dingen. Ze doen dat niet bewust.

Niettemin probeerden steeds meer labels en artiesten jou te beïnvloeden. Rappers begonnen je zelfs bij naam te noemen in hun tracks. ‘Shout out naar Dieuwer want ze zet me in die playlist’, rapte Miggs de Bruijn in Amen – niet zijn meest gestreamde nummer, overigens.

Heuvelings: Dat was heel grappig, maar ook heel gênant. Ik heb hem meteen gezegd dat hij dat nooit meer mocht doen. En dat ik het nummer in geen geval ging playlisten. Dat vond ik niet kunnen.

Klopt het dat je emailadres en telefoonnummer werden verkocht op het internet?

Heuvelings: Ja. Nog altijd, trouwens. Dat had je bij alle grote Spotify-playlisters. Er werden me bloemen en taarten toegestuurd op kantoor. Mensen probeerden je cadeautjes te geven. Ze boden je aan om met een privéjet naar een livesessie te gaan. Wat allemaal niet mocht, overigens. Spotify was daar heel streng in: we mochten niks aannemen.

Uiteindelijk is dat soort zaken voor mij het begin van het einde geworden. Hoe belangrijker playlists werden, hoe groter de druk op mij werd en hoe meer ogen op mij gericht waren: welke tracks ik playlistte, op welke plek ze stonden… En dat bracht steeds meer negativiteit met zich mee. Veel dingen die ik in het boek schrijf, zijn echt gebeurd. Ik ben echt een aantal keer bedreigd: mensen die schreven waar ik woonde en dat ik voortaan beter over mijn schouder zou kijken als ik naar de supermarkt ging. Heel eng.

Is dat ook waarom je uiteindelijk bij Spotify bent weggegaan?

Heuvelings: Al die negativiteit begon door te wegen, ja. Dat speelde mee. In 2018 kreeg ik een baan aangeboden als A&R bij een label in Amerika en dacht ik: ik ben weg.

Dat is trouwens ook hoe ik ben beginnen te schrijven aan Auxiety. In het begin deed ik dat echt als een soort therapie, een manier om al die druk en negativiteit van me af te schrijven. Toen die job in Amerika na een jaar op niks uitdraaide en ik terug naar Nederland ging, merkte ik dat ik het schrijven ook gewoon steeds leuker vond. En toen kwam Das Mag aankloppen en was ik plots een boek aan het schrijven.

Ooit overwogen om er een non-fictieboek van te maken?

Heuvelings: Nee. Ik lees zelf nauwelijks non-fictie, en al zeker niet over de muziekindustrie. Puur mijn ervaringen bij Spotify en in Amerika neerschrijven interesseerde me niet. Ik vond het veel leuker om er de nodige dramatiek bij te verzinnen om er een goed verhaal van te maken. Het plezier zat voor mij in de fictie.

Is Auxiety een sleutelroman?

Heuvelings: Ligt eraan wat je een sleutelroman noemt.

Je voelt dat het verhaal heel dicht bij de realiteit blijft, het lijkt alsof de namen uit het boek verborgen verwijzingen zijn. Niet zo goed verborgen verwijzingen, trouwens. Lyssna, Zweeds voor luisteren, is Spotify. Lyrisch, de playlist uit het boek, verwijst naar Woordenschat. En ik heb een sterk vermoeden dat jij schuilgaat achter Wytske, de jonge playlister van Lyssna.

Heuvelings: Daar had ik beter langer over nagedacht. (lacht) Nee, het klopt wel dat, op de dramatiek na, zo goed alles in Auxiety echt gebeurd is. Alleen is het niet zo een-op-een als jij nu denkt. Het verhaal is een verdichting van mijn ervaringen, de personages zijn samentrekkingen van mensen die ik door de jaren heen ben tegengekomen.

Amir, een rapper uit Almere met Marokkaanse roots die na een homofobe lyric in een mediastorm terechtkomt, is dus niet Boef, een rapper uit Almere met Algerijnse roots die na een seksistisch incident in een mediastorm terechtkwam?

Heuvelings: Grappig wel: Ali B, die het boek al heeft gelezen, stelde me dezelfde vraag. Het antwoord is nee. Boef heeft een veel interessanter levensverhaal dan Amir: dan had ik dat er wel in verwerkt. Amir is gewoon een mix van allemaal verschillende rappers die ik in de muziekwereld ben tegengekomen.

Het verhaal van Amir biedt wel een interessant perspectief op het kech-incident van Boef – en op wat Damso, Soufiane Eddyani en elke andere rapper overkwam die in een mediastorm belandde. Er zit een nuance en context in het personage die rappers in de media en publieke opinie doorgaans moeten missen.

Heuvelings: Ik ben een overtuigd feministe. Ik ben voor gelijke homorechten. Ik keur het dus niet goed als Boef het over kechs heeft of Amir over flikkers rapt. Maar ik kan ook niet om de selectieve verontwaardiging heen. Mensen hebben een bepaalde manier van praten met elkaar, afhankelijk van de groep waar ze deel van uitmaken. In Nederland had je bijvoorbeeld Voetbal International, waarin een groep oude mannen zich gedroeg alsof ze nog in een voetbalkantine zaten. Daar werden ook vreselijke dingen gezegd over vrouwen en over homo’s. Alleen: die kwamen daarmee weg. Werd daarop gereageerd, dan kreeg je een discussie over vrije meningsuiting. Rappers krijgen die reactie niet: dan gaat het enkel over vrouwenhaat en homofobie en worden ze in de ban geslagen.

'Franky in het boek, die het niet om streams en succes te doen is, heb ik geschreven met een artiest als Stromae in gedachten.'
‘Franky in het boek, die het niet om streams en succes te doen is, heb ik geschreven met een artiest als Stromae in gedachten.’© Catharina Gerritsen

Meer dan vroeger zijn de popsterren van vandaag jongens met een moeilijke afkomst, meer dan vroeger schieten ze als een komeet omhoog en meer dan vroeger worden ze daarin slecht begeleid, lijk je ook te willen zeggen. Verklaart dat waarom we dat soort incidenten vandaag zo vaak zien?

Heuvelings: Dat grensoverschrijdende is iets dat je bij heel veel mensen ziet die succesvol worden. Of liever: bij heel veel mensen die als doel hebben om succesvol te zijn. Mensen uit de bankwereld die snel carrière maken, doen ook gekke dingen. Blijkbaar zorgt succes ervoor dat je begint te testen hoe ver je kunt gaan met je macht en je succes. Kijken waar je mee wegkomt. Maar het verschil is dat mensen uit de bankwereld niet in de spotlights staan en populaire rappers wel.

Dat is wat ik met Amir wilde laten zien. Dat een verhaal als dat van hem meer context behoeft. Heel veel Nederlandse rappers eindigen bijvoorbeeld elke zin met ‘Snap je?’ Daar wordt veel mee gelachen. Maar wat niemand ziet – en wat niemand tegen die jongens zegt – is dat dat gewoon een manier is om hun onzekerheid te maskeren. Anders vraag je niet na elke zin aan je gesprekspartner of hij je begrijpt.

Over taal gesproken: Auxiety is ook een confrontatie met hoe Nederlandse jongeren vandaag spreken. ‘Pokoe’, ‘kaolo’, ‘kil’, ‘skaffa’, ‘fatoe’, ‘challé’, ‘challas’: in zowat elke zin dialoog staan drie woorden die de gemiddelde Vlaming niet meer begrijpt. Ik weet nog altijd niet wat een gap is.

Heuvelings: (lacht) Een gap is een vriend. Dat is echt een woord van nu. Wordt héél veel gebruikt. Vooraan in het boek raad ik het Smibanese woordenboek voor straattaal aan: dat staat daar niet voor niets.

Toen ik in Amerika zat, heb ik veel van Junot Díaz gelezen, een beetje de golden boy ginder – hij heeft ook een Pulitzerprijs gewonnen. Hij schrijft heel erg vanuit de Latijns-Amerikaanse jeugd met heel veel Spaanse slang. Ik spreek zelf geen Spaans, dus ik snapte er niets van, maar ik las er wel omheen. Dat heeft me de moed gegeven om het zelf ook te doen. Als ik mijn dialogen nu lees, ben ik ook blij dat ik het zo gehouden heb. Het voelde ongeloofwaardig als ik ze niet in hun eigen taal liet praten. Het zou niet gewerkt hebben in het algemeen beschaafd Nederlands, zeg maar.

In Voetbal International werden ook vreselijke dingen gezegd over vrouwen en homo’s. Alleen: die oude mannen kwamen daarmee weg. Rappers worden in de ban geslagen.

De invloed van de Amerikaanse hiphop en nieuwe Nederlanders op onze taal is in enkele jaren tijd geëxplodeerd. Het lijkt bijna een geheimtaal.

Heuvelings: Nieuw is dat niet. Toen ik jong was, spraken ze ook al over ‘djonko’. Maar nu de jeugdcultuur veel breder wordt, komen die woorden van over de hele wereld. Zeker in de hiphopwereld is het een melting pot van invloeden uit Nederland, Suriname, Marokko en Ghana.

Dat vind ik er ook mooi aan: taal wordt een onderzoek naar je eigen land. Vroeger had je ook heel veel Jiddische woorden waarvan mensen nu niet eens meer weten dat ze Jiddisch zijn. Waarschijnlijk gaan we woorden als pokoe en fatoe ook omarmen tot we ze niet meer herkennen als Surinaams.

Wat betekent ‘auxiety’ eigenlijk?

Heuvelings: In Amerika hadden we heel vaak avonden bij vrienden thuis waarbij de aux-kabel als een joint rondging en iedereen een lied mocht opzetten. Ik zat in de muziekwereld, dus bijna iedereen in de kamer was een A&R met een perfect getunede muzieksmaak, wat maakte dat er altijd een soort angst was om met je keuze door de mand te vallen. Sowieso praat zowat iedereen in Amerika over zijn anxieties. Vandaar: auxiety. De angst voor aux-kabels.

Auxiety wordt in de markt gezet als een ‘High Fidelity voor het streamingtijdperk’. Is dat ook hoe jij het ziet?

Heuvelings: Das Mag heeft het zo betiteld. Ik snap de parallel wel. Er zitten veel nerdy muziekpassages in Auxiety, over de impact van Jai Paul op het geluid van de 21e eeuw of over hoe All That She Wants van Ace of Base een hit is geworden omdat hun demo vastzat in de autoradio van hun producer. Maar verder gaat het voor mij niet. Ik heb bijvoorbeeld meer gehad aan Swing Time van Zadie Smith, een boek over de assistent van een popster. Niet dat ik me met Zadie Smith zou durven te vergelijken. Echt niet.

In zekere zin is Auxiety een afrekening met Rob, het hoofdpersonage uit High Fidelity. Je schept er leesbaar genoegen in om te lachen met de mannelijke muziekexpert, het soort man dat meisjes die een album van Outkast willen kopen vraagt of ze niet liever iets van Aqua willen. Een diepe frustratie?

Heuvelings: (lacht) Neen hoor, ik vind het gewoon een grappig fenomeen. Al mijn hele leven blijf ik mannelijke experts tegenkomen. Toen ik een tiener was, kwamen oudere skaters vertellen naar welke hiphop ik moest luisteren. Toen ik bij Spotify werkte, stapte er op feestjes altijd wel iemand naar me toe om uit te leggen hoe de muziekindustrie in elkaar zit. Laatst nog zat ik in een coffeeshop en kreeg ik een hele speech van de uitbater over hoe hiphop ontstaan is. Dan zit ik leuk mee te knikken. Tot ze vragen wat ik doe. Dan slikken ze plots. Daar heb ik wel een heimelijk genoegen in: mannelijke experts stangen. (lacht)

Voor de duidelijkheid: ik snap waarom ze dat doen. Mannen groeien hun leven lang op met mensen die op hen lijken en op tv en in kranten de dingen uitleggen die zij interessant vinden. Dan is het heel logisch dat ze denken dat enkel mensen die er zoals hen uitzien verstand hebben van de dingen. Ze doen het niet bewust.

Ik ben echt een aantal keer bedreigd: mensen die schreven waar ik woonde en dat ik voortaan beter over mijn schouder zou kijken. Heel eng.

De muziekindustrie was decennialang gemaakt op maat van witte mannen die van pop en rock hielden. Heeft Spotify die macht van de mannelijke expert in zekere zin gebroken?

Heuvelings: Het heeft het perspectief in zekere zin verlegd, ja. Het gaat niet meer om hun smaak en hun agenda. Het valt me wel op dat vrouwelijke editors bij Spotify bijna altijd bij de beste waren. Het is niet wetenschappelijk onderbouwd, maar mijn aanvoelen is dat dat komt door wat ik daarnet zei. Mannen zien altijd experts die er zoals hen uitzien. Vrouwen daarentegen worden van jongs af aan getraind om zich te verplaatsen in andere personen. En dat is de grootste kwaliteit die je als playlister kunt hebben: je verplaatsen in je publiek.

Minder grappig is een passage waarin Wytske in de jury van een awardshow zit terwijl er overlegd wordt of Amber, die mij deed denken aan Anouk, een lifetime achievement award moet krijgen. ‘Als het een grote zwarte dildo is, komt ze hem misschien wel ophalen’, zegt een van de juryleden. Is dat echt gebeurd?

Heuvelings: Dat is echt gezegd, ja. Heftig, hè. Ik heb heel veel van dat soort situaties meegemaakt, maar dat was een van de meest tekenende. Ik weet nog dat ik toen een soort out-of-body experience kreeg. Ik zag mezelf zitten en dacht: ga ik nu echt hier zitten en meeknikken en vriendelijk blijven? Of ga ik doen wat ik zou willen dat alle mensen in het verleden ook gedaan hadden? Daarom heb ik die passage er ook in gezet. Het is heel moeilijk om je uit te spreken op een plek waar mensen daar helemaal niet op zitten te wachten. Zeker als het gaat over idealistische dingen. Dan ben je heel snel de zich op de borst kloppende moraalridder die de gezelligheid verstoort.

Naar het einde toe baadt Auxiety steeds meer in een gevoel van teleurstelling. Streaming leek de ultieme democratisering van de muziek te worden, maar werd helemaal overgenomen door de grote labels. Playlists moesten nicheartiesten meer kansen geven, maar leidden net tot meer eenheidsworst. En het blijft een wereld waarin witte mannen het voor het zeggen hebben. Is dat ook het gevoel dat bij jou is blijven hangen?

Heuvelings: Dat was het gevoel waarmee ik terugkeerde van Amerika, maar niet op een bittere manier. Ik had er hard voor gewerkt. Het was niet wat ik gehoopt had. Dus was het niet voor mij bedoeld en moest ik iets anders gaan doen. Erger was dat niet.

Ook op mijn tijd bij Spotify kijk ik niet bitter terug. Ik heb vooral de dingen beter leren begrijpen. Hoe meer je met artiesten werkt, hoe meer je inziet dat labels echt wel nodig zijn. Je ziet in dat succesvolle hits altijd gekopieerd zullen worden en altijd tot meer van hetzelfde zullen leiden. En ja, er is nog altijd veel seksisme in de muziekwereld. Maar dat belet niet dat ik niet meer zie dat Spotify ook een positieve evolutie is geweest. Ik denk bijvoorbeeld dat er vandaag meer nicheartiesten van streaming kunnen leven.

‘Muziek is een wedstrijd aan het worden en Lyssna is de scheidsrechter’, schrijf je op een bepaald moment. Overheersen de cijfers te veel?

Heuvelings: Ook dat is een zwaard dat langs twee kanten snijdt. Als muziek niet meetbaarder was geworden, dan was de Nederlandse hiphop nooit zo groot geworden. Plots konden rappers naar radio’s en poppodia stappen met hun cijfers in de handen. Anderzijds wordt er vandaag heel veel afgemeten aan die cijfers. Haal je je aantallen niet, dan ben je een flop. Dat zie je ook op Instagram, op scholen of in bedrijven: we zijn allemaal heel competitief geworden. Ik denk niet dat dat gezond is voor de samenleving.

Ik trek me op aan het idee dat je altijd artiesten zult hebben die zich daar niks van aantrekken. In het boek heb ik het over Franky, een rapper die het niet om de streams en het succes te doen is. Ik weet niet of je dat hebt opgepikt, maar ik heb hem geschreven met een artiest als Stromae in gedachten. Toen ik bij Spotify werkte, bracht hij Défiler uit, een nummer van negen minuten. Dat leek een hele slechte move: lange nummers hebben een hogere skip rate, wat maakt dat je sneller uit playlists valt. Wel, wat bleek: Défiler werd die week het minst geskipte nummer in New Music Friday. Als je een originele, interessante artiest bent die kwalitatieve muziek brengt, dan hoef je je blijkbaar aan geen enkele regel te houden. Van die gedachte word ik heel gelukkig.

Auxiety

Uit op 21/9 bij Das Mag.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content