Aaron Frazer in zee met Dan Auerbach: ‘Zijn studio is als een Willy Wonka-fabriek voor muzikanten’

Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Is hij nu een zingende drummer of een drummende zanger? Dan Auerbach van The Black Keys was in elk geval vooral in zijn heerlijke soulfalset geïnteresseerd toen hij Aaron Frazer voorstelde een soloalbum op te nemen.

‘Ik drum als sinds mijn negende, dat kwam dus eerst’, vertelt Aaron Frazer (29) vanuit zijn appartement in een ondergesneeuwd Brooklyn. ‘Met zingen ben ik pas echt begonnen toen ik mijn rijbewijs had. Ik was voordien te beschaamd, maar in m’n eentje achter het stuur durfde ik voluit te gaan. Eerst door mee te zingen met andermans muziek, daarna ook met eigen nummers. Toch heeft het nog geduurd tot 2016, toen ik Is It Any Wonder? op het debuutalbum van Durand Jones & The Indications zong, dat ik in de studio mijn falset heb gebruikt.’

Sindsdien is de stem van de Indications-drummer, naast die van Durand Jones, een vast onderdeel geworden van de soulvolle retrosound van de groep. Hij schreef ook mee aan geëngageerde songs als Morning in America, maar op zijn solodebuut Introducing… zijn het vooral romantiek en hartzeer die de boventoon voeren.

Aaron Frazer: Op het eerste gehoor lijken het misschien vooral love songs, maar vaak hebben die een dubbele betekenis. Zo heb ik het in Bad News eigenlijk over moeder aarde en de klimaatopwarming. Done Lyin’ is een song over drugsverslaving, waaraan ik een paar vrienden heb zien bezwijken. Gewoon een beetje mooi zingen volstaat niet voor mij. Het mag wel zoet of zwoel klinken, maar ik wil ook iets vertellen. I try to bring the message, ook dát is soultraditie.

Die hele studio van Dan Auerbach is als een Willy Wonka-fabriek voor muzikanten.

Durand Jones & The Indications coveren vaak Dylans I Shall Be Released, dat vooral bekend is van The Band, die met Levon Helm ook een zingende drummer hadden. Is hij je grote voorbeeld?

Frazer: Levon is een van mijn helden, uiteraard. Maar ik koester evengoed grote bewondering voor Anderson Paak, die live als de beste simultaan zingt en drumt. Echt straf. Ik hou ook van de manier waarop hij klassieke soul vermengt met eigentijdse hiphop. Zelf haal ik mijn inspiratie ook uit verschillende genres en tijdperken. Niet alleen soul, maar ook hiphop, country, gospel en rock. Meg White van The White Stripes is ook een voorbeeld voor mij. Fenomenale drummer, en dat zeg ik zonder enige ironie. Ze dringt heel brutaal door tot de essentie – het is als schilderen met alleen maar primaire kleuren. Toen ik zelf nog in garagerockbandjes speelde was het aan Meg te danken dat ik af en toe een gat in mijn kickdrum sloeg. (grinnikt)

Je hebt Introducing… ingeblikt met Dan Auerbach van The Black Keys, ooit gezworen concurrenten van The White Stripes. Of was jij fan van allebei?

Frazer: Meer zelfs: toen ik destijds in mijn auto begon te zingen was dat vaak met The Black Keys als ‘begeleiding’. Hun Brothers (2010) is nog steeds een van mijn favoriete albums. Een absoluut meesterwerk.

En dan hangt op een dag hun frontman aan de lijn.

Frazer: Inderdaad! Ik stond op een middag in de keuken net bananenchips te bakken toen Dan me plots rechtstreeks opbelde. Of ik zin had om samen een plaat te maken, bij hem in Nashville. Vrij surreëel moment. En uiteraard moest ik geen twee keer nadenken voor ik ‘ja’ zei. Daarna is het behoorlijk snel gegaan: we hebben de hele plaat in vier dagen geschreven en in één week opgenomen.

Voor die opnames nodigde Auerbach goed volk uit in zijn Easy Eye Sound-studio: leden van The Memphis Boys, sessieveteranen die te horen zijn op platen van Elvis Presley, Dusty Springfield en Bobby Womack.

Frazer: Die hele week was ik letterlijk omringd door muziekgeschiedenis. Te beginnen met al dat prachtige vintagemateriaal. Toen we eens over Frankie Valli (destijds de frontman van doowopgroep The Four Seasons, nvdr.) aan het babbelen waren, haalde Dan er prompt een gitaar bij die gebruikt is op een van zijn platen. Maar evengoed staat er een prachtig beschilderde drumset die vroeger dienstdeed in de fanfare van een brandweerkorps in Ohio. Dans vader is antiquair, en de appel is duidelijk niet ver van de boom gevallen. (lacht) Die hele studio is als een Willy Wonka-fabriek voor muzikanten. En dan The Memphis Boys… Je houdt niet voor mogelijk welke verhalen díe allemaal vertellen! Zoiets begint met: ‘We zaten eens met Frank Sinatra in de studio…’ En dat elke dag, tussen de soep en de patatten.

Hoe ging dat Sinatra-verhaal verder?

Frazer: Ken je Kenny G, die veelal verguisde maar zeer succesvolle saxofonist met zijn poedelkrullen? Toen die nog een jonge, beginnende jazzmuzikant was, mocht hij een saxofoonsolo inspelen in een sessie van The Memphis Boys met Sinatra, die zelf niet aanwezig was. Kenny was toen achttien of zo, dus uiteraard bleef hij achteraf een beetje rondhangen. Frank arriveert uiteindelijk, zet zich aan de microfoon voor zijn eerste take en begint halverwege te foeteren. ‘Wat is dat met die saxsolo?’ roept hij. ‘Haal die rommel er meteen weer uit!’ Vanaf die dag is het dus helemaal fout gelopen met Kenny G. (lacht)

Introducing…

Uit op 8/1 via Dead Oceans.

Aaron Frazer

29 jaar geleden geboren in Baltimore. Woont in New York.

Voor fans van Curtis Mayfield, Smokey Robinson, Marvin Gaye en Michael Kiwanuka.

Drumt en zingt bij soulformatie Durand Jones & The Indications, die titelloos debuteerden in 2016 en vorig jaar American Love Call (2019) uitbrachten.

Lokte op Pukkelpop 2019 aan de zijde van Durand Jones een pak volk naar de Club met een stomende set, op hetzelfde moment als het optreden van Billie Eilish.

Heeft zijn solodebuut Introducing… opgenomen met Dan Auerbach van The Black Keys.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content