9 tips voor Bandcamp Friday

Nog tot eind dit jaar laat muziekplatform Bandcamp elke eerste vrijdag van de maand 100% van alle inkomsten naar muzikanten vloeien. Negen redenen om uw bankkaart boven te halen.

A.G. Cook – Apple

Hij werkte samen met Charli XCX en David Guetta en stampte een label dat uitgroeide tot een heus genre uit de grond, het bijzondere en nog steeds niet helemaal begrepen PC Music. In augustus verscheen 7G, het langverwachte langspeeldebuut van A.G.Cook. ‘Lang’ mag je in het geval van het negenenveertig nummers tellende gevaarte erg serieus nemen. Amper een maand later volgt Apple. Plaat nummer twee lijkt al meer op een conventioneel album, maar verwacht geen coherente luistertrip. Apple dondert van hardcore (Xxoplex) naar de futuristische pop (Beautiful Superstar) waar PC Music en kind aan huis Sophie groot mee werden. We hebben het nog steeds over het buitenbeentje dat ‘smaakvolle muziek saai vindt’, en daar nog succes mee oogste ook.

Ammar 808 – Global Control/Invisible Invasion

Tamiltechno, prijkte dat al in uw muzikale spijzen- en specerijenkabinet? De Tunesische Brusselaar Sofyann Ben Youssef, alias Ammar 808, vult het gat tussen rituele trance en The Chemical Brothers. Voor zijn tweede plaat Global Control/Invisible Invasion richtte Youssef zijn vizier op een grondgebied rijk aan mystiek en historie: de Indiase deelstaat Tamil Nadu, ‘het land van de Tamils’. Vergeet Galvanize, Bollywood lag nooit dichter bij Berlijn – of Berghain, tenminste – dan tijdens Pahi jagajjanani of Ey paavi.

Bbymutha – Muthaland

U dacht dat het na WAP van Nicki Minaj en Cardi B dit jaar welletjes was geweest wat betreft het hardop bedenken van expliciete metaforen voor cunnilingus en fellatio? Mis poes. Met ‘It’s a stick up, rock a nigga semen like a ski mask’ van Bbymutha ( ‘baby mother’) staat er alweer een nieuwe vorm van intimiteit ongewenst op ons netvlies gebrand. De rapper uit Tennessee schuwt de aangebrande beeldspraak niet op haar eerste (en naar verluidt meteen ook laatste) album, maar turft evengoed uit haar jeugdtrauma’s, toxische relaties en zwangerschappen, naast bezinningen over satanisme en psychedelica.

Beverly Glenn-Copeland – Transmissions

Het is niet dat de discografie van cultverschijning Beverly Glenn-Copeland zich zo weids uitstrekt dat een goede instapplaat aanwijzen een heksentoer was. Tot voor kort ging die eer naar het wonderlijke, uit gelijke delen dons en dichterlijkheid bestaande Keyboard Fantasies (1986). Nu mag u van deze puike compilatie uw doel maken. Transmissions – een verwijzing naar de manier waarop Copeland zijn songs niet zozeer schrijft als uit de ether plukt – golft mooi langs artpop en bekoorlijke folkjazz. Voorts hoort men gospel, new age en méér. Aanbevolen.

Briqueville – Quelle

Het sinistere maar esthetische artwork, de anonimiteit achter gewaden en maskers, de stunt waarbij platen worden begraven: het garandeert Briqueville eigenaardigheid in het uitgestrekte maïsveld van de instrumentale postmetal, waar je je wel breed móét maken om nog op te vallen. Alles bij elkaar telt in de eerste plaats de muziek en die is op plaat drie andermaal goed tot uitstekend, met acht ineenvloeiende bedrijven die eerst wat slepend voorkomen, maar over verraderlijke onderstromen beschikken. Briqueville etaleert heus niet alleen apocalyptische doem.

Deradoorian – Find the Sun

Welcome to the dark side: Angel Deradoorian (ex-Dirty Projectors) zingt dan wel als een engeltje, maar doet dat bij voorkeur tijdens psychoanalytische liedjes in het kreupelhout tussen ritualistische krautrock en occulte psych en prog. Niet toevallig: samen met onder anderen Nick Zinner van Yeah Yeah Yeahs en Interpolbassist Brad Truax amuseert de Armeens-Amerikaanse zich in de Black Sabbath-tributeband BSCBR. De dagen worden korter, maar Deradoorian geeft met haar spitsvondige tweede extra kleur aan het avondrood.

Gabriel Garzón-Montano –Agüita

De Amerikaan Gabriel Garzón-Montano is een artiest die tot risico’s bereid is. Dansend op de richel offreert hij een stoutmoedige, genrefluïde tweede plaat: eigentijds in alle stijlen die ze omvat, maar die zijn zo uiteenlopend dat het lijkt alsof hij op Spotify een hap uit de New Music Friday-lijst heeft genomen. Niet alleen schikt hij androgyne artpop, hitsige reggaeton, trapinvloeden, strijkers, elektronica en sobere maar krolse funk door elkaar, zingen doet hij in verschillende registers en twee talen, en rappen kan hij ook. Een verrassende, tintelende plaat.

Kreis – Embla

Rietblazers, contrabas, en accordeon, dat is de minimale constellatie waarmee het Gentse trio Kreis (Benjamin Hermans, Kobe Boon, en Stan Maris) voor de tweede keer de grenzen tussen lyrische jazz, kamermuziek, en filmsoundtracks aftast. Compositie en improvisatie vloeien rimpelloos in elkaar heen, in een soms troostende, dan weer tegendraads strelende luisterervaring.

Osees – Protean Threat

Onder welke nieuwe variant op de naam Thee Oh Sees ze ook uit hun stal stuiven, wie alle albums van John Dwyer en de zijnen in zijn cd-collectie samenperst, boet daarmee minstens zeven centimeter bewegingsvrijheid in. Zélf uitgemeten! Voor Protean Threat zet Dwyer nog eens zijn afgerafelde petje van ranzige garagerocker op. Na enkele platen diep in de prog duiken mag het dus nog eens vooruitgaan. Dertien tracks in 39 minuten, reken zelf uit hoeveel keer u intussen níét aan andere onzin zoals rukkende BV’s, Vivaldi of TikTok hoeft te denken.