De Cubaanse successaga Buena Vista Social Club hoeft geen introductie, maar wist u dat het project origineel ook muzikanten uit Mali omvatte? Havana en Bamako, nu eindelijk op één frequentie.
In hun relatief korte bestaan bewees Amatorski (foto) al dat ze enkel volgens eigen regels spelen, een goede eigenschap waar Cocorosie reeds langer (wisselend) succes mee boekt.
Het Canadese duo komt hun debuut ‘The Drawing Board’ voorstellen, ‘een elixer met het aroma van zwetende lijven, diep geworteld extase en rommelige seks, broeierig en hypnotiserend’, volgens onze recensent.
De twee meest beruchte zigeunerorkesten samen, stond er een dak op Dranouter het vloog er geheid af.
Sinds de exit van frontman Tyundai Braxton hebben de postrockers een tweede, meer opgewekte en ontspannen adem gevonden.
Nieuwe Belgische rockhoop met naast Pascal Deweze centraal zanger-gitarist Sjoerd Bruil, bekend van Sukilove, Tim Vanhamel en Broken Glass Heroes.
Meneer Roxy Music liet met ‘Olympia’ horen dat-ie nog steeds een smooth operator is die glamour en seks weet te verzoenen met dansbare popdeunen.
De 64-jarige Bradley heeft lang gewacht om de mogen debuteren, 64 jaar om precies te zijn. Het resultaat is soul zo zwart als een koolmijn, met de geweldige Budos Band in de rug.
‘Prachtige, hypnotiserende harmonieën, grappige dansjes en klaterende percussie bij de vleet’ aldus onze concertrecensent bij hun eerdere passage in de Koninklijke Schouwburg.
Een betere locatie dan de theatrale Handelsbeurs kunnen we niet bedenken voor de grillige en psychedelische tableaus van deze vreemde vogel uit Nieuw-Zeeland.
Vorig jaar belande Lanois in de lappenmand na een motorongeval, zijn afgelaste passage wordt bij deze goed gemaakt. Protegee Trixie Whitley speelt een halve thuismatch.
Een nieuwe, sterke plaat, nieuwe podiumoutfits en een nieuwe zomer. Das pop in een notendop!
De persoonlijke favorieten van Joke Schauvliege.
Als ze niet in haren pure de straten van Dallas onveilig maakt is Erykah Badu nog steeds een begeesterend performer.
Obscuur gezelschap dat grossiert in inktzwarte en loeiharde synthwave, industriële noise en electro. Volgens ingewijden een sensatie live.
Spek naar de bek voor wie hongerig is naar sprankelende gitaarpop, als we VB’s bespreking van hun ‘Hunger’ mogen geloven. Laat het aanschuiven aan de Gentse Feesten-dis een aanvang nemen.
De nieuwste sensatie in Brithopland heet Obaro Ejimiwe oftewel Ghostpoet, laaf u aan zijn rokerige cocktail van dubstep, jazz en UK hiphop.
Nog steeds verplichte kost.
‘Een verbluffend concert dat dit jaar, qua songkeuze en muzikale veelzijdigheid, wellicht niet veel concurrentie zal krijgen’, aldus onze concertman na Iron & Wine in de AB. Tenzij op Cactus natuurlijk.
De neo-futuristische mix van soul, hip-hop en funk van Janelle Monae kan niet anders dan een waanzinnig feestje opleveren.
Altijd een belevenis, Jim Jones en zijn op boogiewoogie, rockabilly en punkrock gebaseerde rock’n’roll-freakshow.
Twee maanden geleden in de Botanique werden de hartverscheurende klaagzangen van de Texas-rakker overstemd door beukende beats uit een andere zaal. De country gentleman verdient dan ook een herkansing.
Onlangs was ze nog het vermeende slachtoffer van een moordcomplot maar iets zegt ons dat er meer nodig is om Joss Stone van de wijs te brengen. Een doorwinterde madam van 24.
Jamie Hince mag buiten spelen van eega Kate Moss en Alison Mosshart kreeg verlof van Jack White, The Kills zijn dus terug. Blij toe.
Zo mooi, zo blond en oh zo Zweeds! Nu al met voorsprong de meest begeerde chick op de wei van Pukkelpop.
Dubstep op stadiumformaat, niemand die het beter brengt dan het triumviraat Benga, Skream en Artwork.
Drummer Brann Dailor omschrijft hun te verschijnen, vijfde album als ‘a really super-heavy Led Zeppelin or something’ – dat smeekt om een voorsmaakje.
Live ontpopt de Chileense danceproducer zich als een opzwepende sjamaan, een tienvingerige wervelwind die tegelijk platen mixt, zingt en percussie speelt.
Denton, Texas, én Gent, Vlaanderen, zenden hun aan folkpracht en gitaarsmacht verslingerde zonen uit.
Een wonderkind in de studio, en als de recent opgedoken liveversie van jazzpianist Abdullah Ibrahim’s Ishmael een referentie mag zijn kan-ie ook daarbuiten uit de voeten.
De toekomst van de hip-hop of de meest opgeklopte hype van 2011? Oordeel zelf.
Iedere passage van Portishead kan de laatste zijn vooraleer Geoff Barrow en co beslissen om nog es 16 jaar de stekker eruit te trekken.
In 1991 was ‘Screamadelica’ het sleutelmoment waarop dance en rock elkaar innig in de armen vielen; de integrale liveversie oogstte unaniem lovende kritieken.
Volksmenner Jarvis Cocker herinnert u aan ‘Disco 2000’, ‘Common People’, ‘This Is Hardcore’ en ‘Help The Aged’; stuk voor stuk Britpopklassiekers die anno 2011 nog stevig overeind staan.
Als Josh Homme en de zijnen met dezelfde cockiness en swagger het podium inpalmen als vorig jaar op Pukkelpop zit u goed.
Anderhalve week na dat Prince de Arteveldestad verovert treed ook z’n voormalige poulain aan, niet te missen als u van vintage soul, zwoele funk en stomende R&B houdt.
Oké, misschien zijn de relnichten uit New York inmiddels over hun hoogtepunt heen, maar live staan ze nog steeds garant voor een uitzinnig en decadent feestje.
De jongste zoon van afrobeatgod Fela Kuti bewees dit jaar met ‘From Africa With Fury: Rise’ dat het funkbloed kruipt waar het niet gaan kan. Mét pa’s originele begeleidingsband.
Deze young dudes uit Chicago zakken af naar Limburg met hun uitstekende tweede worp ‘Dye It Blonde’ in de kontzak.
De legendarische saxofoonkolos in levende lijve? Niet twijfelen!
De Aussie’s hun vorig jaar verschenen ‘Innerspeaker’ is nog steeds één van de betere psychedelische rockplaten van de voorbije jaren.
Met ‘Skying’ bewijzen The Horrors dat het straffe ‘Primary Colours’ géén toevalstreffer was, nu nog de torenhoge verwachtingen waarmaken te Kiewit.
Ruimtelijke ambient, warme indietronics en triphop zijn de nieuwe ingrediënten waarmee The Antlers uw gemoed komen bewerken.
Tot nader order nog steeds bovenaan onze album-top 5 met ‘w h o k i l l s’ en de meest virtuoze en funky one-woman-show die we ooit zagen.
De enige zekerheid bij TV On The Radio is dat ze na vijf albums een sublieme greatest hits-set uit hun mouw kunnen schudden. Of niet.
Een beetje Prince, een beetje Lenny Kravitz – wacht! – en véél met vuur en stijl geïnterpreteerde eighties pop en new wave.
Amerikaanse all-girl band. TOP!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier