Wim Willaert trekt solo het podium op: ‘Ik ga anderhalf uur dollen met het publiek’

Wim Willaert ontfutselt u met zijn accordeon veel gelach en een paar tranen in Bollo smieto flamenco.

‘Jean-Marie Marolle is altijd zwaarademig geweest. Hij is een gestage spraakwaterval.’ Dat is de openingszin van het tweede boek van Wim Willaert. De acteur, bekend van glansrollen in Eigen kweek en Nonkels, debuteerde tijdens de coronapandemie als schrijver met De wolken. Zijn tweede boek zal helaas nooit verschijnen. Misschien wordt het ooit een film. Zeker is dat het tot zijn eerste solo leidt.

Wim Willaert: Na 120 pagina’s had ik geen zin meer om aan dat tweede boek te werken. Als je geen groot schrijver bent, moet je alles zelf doen: promo voeren en zowat van deur tot deur leuren met je boek. En je houdt per verkocht boek amper 2 euro over. Arme schrijvers. Dus maak ik een zaalshow. Ik ga anderhalf uur dollen met het publiek.

Dat dollen krijgt de heerlijke titel Bollo smieto flamenco.

Willaert: Ken je dat? In Nieuwpoort is dat de naam voor het kermisspelletje waarmee je met een bal een berg blikjes moet proberen omver te kegelen. Het is een typisch spelletje van bij ons. Daar zit ook de ziel van de show. Ik wil het hebben over het probleem ‘Vlaams zijn’. Dat is een probleem omdat het onmiddellijk een politieke kleur krijgt. Ik ben fier om Vlaams te zijn maar ik durf dat bijna niet meer te zeggen omdat het zo politiek beladen is.

Wordt het politiek theater?

Willaert: Het wordt vooral een avond om je te amuseren, met een lach en een traan. De zaal in stappen is als een teletijdmachine in stappen. We bevinden ons in het jaar 2050. De mensen in de zaal bombardeer ik tot de bewoners van een woonzorgcentrum. En zij beleven het allerbeste feest vol rock-’n-roll, een wedstrijd en verhalen. Ik zit er als mezelf en ik vertel. Zoals over die keer dat ik een pita kocht in Oostduinkerke. In die zaak hoorde ik een ventje het dialect spreken dat ik als klein manneke sprak. ‘Vanwaar komde gij?’ vroeg ik. ‘Van Roemenië’, antwoordde die. Blinkend van trots omdat hij dialect sprak. Dialect is de taal van het hart, net als de muziek. Wat ik vertel, ligt in grote lijnen vast. Maar ik leg niet alles vast, omdat ik dan nerveus word als acteur. En een nerveuze toneelspeler kan geen goede muzikant zijn. Maar in Bollo smieto flamenco is die muzikant zeer belangrijk. Met mijn accordeon doe ik iets wat de hele zaal doet rocken én soms muisstil maakt. En mij zielsgelukkig.