Tsjechov’s ‘Ivanov’ op een pelszacht bedje van jong talent

De Roovers bewijzen in Melancholia dat een stuk waarin alle personages depressief zijn tot fris en energiek theater kan leiden.

De Roovers bestaat intussen al meer dan twintig jaar en trachtten al meer dan twintig jaar om repertoireteksten zo fris en relevant mogelijk op de scène te zwieren. Dat lukt de ene keer al beter als de andere keer. Hun versie van Anton Tsjechovs Ivanov is een van hun beste keren.

Nochtans volgen ze Tsjechovs stuk heel getrouw. Hun dramaturgie breekt geen potten, de cast doet dat wél. De Roovers – Robby Cleiren, Sofie Sente, Sara Debosschere en Luc Nuyens – staan op de scène met kraakvers talent. Timo Sterckx, Vincent Van Sande en Jolien Janssens spelen de pannen van het dank en steken met hun sensuele vurigheid ook de oude rotten aan.

Op een toneel dat eruitziet als de werkplaats van een schapenherder die net de vachtjes van zijn beestjes geschoren heeft, storten de spelers zich -afhankelijk van hun rol – kreunend, steunend, blazend, zuchtend, zingend en tierend op de scène. Tekst wordt door eenieder krachtig, helder en met liefde voor de woorden gedebiteerd. Maar er is evenveel liefde voor de stilte waarin er naar elkaar geloerd en gehengeld wordt.

Tsjechovs stukken staan erom bekend taaie tantes te zijn die – als de regie een steekje laat vallen – het publiek urenlang kunnen gijzelen in de saaiheid en de moedeloosheid waarin de personages vegeteren. Deze versie is het frisse bewijs dat Tsjechovs stukken evengoed garant kunnen staan voor spits theater dat door de vorm – scherp spel met een dot humor – een