De Nederlandse succesauteur schreef ‘De aanzegster’ voor Theater Zuidpools topactrice Sofie Decleir. Theater Zuidpool vroeg de bewerking van een Griekse klassieker. Pfeijffer leverde een doortimmerd #MeToo-drama. Het stuk ging vorig jaar net voor de coronacrisis in première en gaat vanaf deze maand, eindelijk, op tournee.
‘Maar krijg ik dan niet het recht mij te verdedigen?’, werpt Sofie Decleir als Arminia Lulu op wanneer ze door een jonge acteur beschuldigd wordt van verkrachting. De presentator van de televisieshow waarin ze reageert op die beschuldiging antwoordt haar treffend: ‘Toen je Donald Krinzfield ervan beschuldigde dat hij je verkracht heeft, gaf je hem ook niet het recht zichzelf te verdedigen.’ ‘Maar die man is een monster’, antwoordt zij. De ‘ik niet’ spreekt ze niet uit maar denkt ze er wel bij.
Theater Zuidpool wil niet revolteren met een gloednieuw verhaal maar excelleren in het vertellen en (doen) reflecteren over dat verhaal.
Dat zie en dat voel je als toeschouwer. In dit geval: ‘rotverwende’ toeschouwer. De aanzegster van Theater Zuidpool, in een strakke regie van Jorgen Cassier, bewijst wat een weldaad een met eruditie, schwung en taalplezier geschreven theatertekst is voor een theatervoorstelling. Dat de plot van dat stuk gebaseerd is op een intussen alombekend verhaal – de zaak Harvey Weinstein – en een beweging – de #MeToo-beweging – die zowat gemaakt en gedragen werd door de pers en de sociale media, doet niets af aan het kijk- en luisterplezier.
Theater Zuidpool wil niet revolteren met een gloednieuw verhaal maar excelleren in het vertellen en (doen) reflecteren over dat verhaal. Daar slagen ze werkelijk met verve in. Naast een van onze beste actrices – Sofie Decleir – beschikken ze dit keer ook over een slim bedacht decor dat het midden houdt tussen een cleane fotostudio, een ruime artiestenloge en het kekke, in fel neonlicht badende podium van een televisieshow. Er staan een kledingrek en een kaptafel met stoeltje. Dat stoeltje staat op rails. Zo rolt Decleir van de ene logescène in de volgende televisiestudioscène. Daarnaast zijn ook Decleirs tegenspelers van goud. Robby Cleiren leeft zich zichbaar uit als manager. Kenneth Cardon speelt zowel de advocaat als de jonge toyboy Jimmy Pippin die Armenia ervan beschuldigt hém seksueel te hebben misbruikt. En Stijn Van Opstal geeft – met zilveren mondjuweel – gestalte aan Armenia’s huidige toyboy met dollartekens in de ogen en leegte onder de hersenpan.
Zo helder en haast karikaturaal de nevenpersonags zijn, zo zorgvuldig getekend en gelaagd is Decleirs personage u0026#xE9;n het volledige verhaal. Daar is een iemand verantwoordelijk voor: auteur u003cstrongu003eIlja Leonard Pfeijfferu003c/strongu003e.
Zo helder en haast karikaturaal de nevenpersonags zijn, zo zorgvuldig getekend en gelaagd is Decleirs personage én het volledige verhaal. Daar is een iemand verantwoordelijk voor: auteur Ilja Leonard Pfeijffer. De man is dit seizoen(tje) in grootse doen. In NRC Handelsblad ontpopte hij zich tijdens de coronacrisis tot een empatische verslaggever die met scherpe en empatische pen verslag uitbracht van de toestand in zijn nieuwe thuisland Italië. Intussen schrijft hij het ene ijzersterke boek (in 2019 verschijn Grand Hotel Europa) na het andere straffe stuk. Vorig jaar werd zijn boek Peachez bewerkt tot een prachtige theatertekst en ook zijn Brieven uit Genua werd gretig tot een online-voorstelling gemaakt door Toneelgroep Maastricht.
Maar De aanzegster is anders. Pfeijffer beantwoordde de vraag van Theater Zuidpool om een Griekse klassieker te bewerken tot een straf stuk voor een straffe actrice (met name: Sofie Decleir) om tot een gelegenheid om een gloednieuwe tekst te schrijven over een brandend actueel gegeven. Het nadeel: het verhaal is gekend wat héél uitvoerig in de media uit de doeken gedaan. Het voordeel (dankzij dat nadeel) is dat Pfeijffer vooral kan focussen op het componeren van een strak stuk, met een verrassende structuur en prachtige volzinnen die toch niet té literair zijn waardoor hij geen gefrustreerde toeschouwers kweekt die enkel denken: ‘ik wil dit lézen’. Jazeker, na afloop wil je de tekst graag nog een s lezen. Maar niet omdat je de woordenstroom te snel ging, gewoon omdat die woordenstroom zo prachtig is.
En dát is een verademing in een theaterlandschap dat zelden nog inzet op versgeschreven teksten van gespierde pennen.
De aanzegster van Theater Zuidpool gaat vanaf WANNEER terug op tournee door Vlaanderen en Nederland. Alle info: www. zuidpool.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
