Piet Arfeuille regisseert Medea met Tania Van der Sanden in de titelrol en in een prachtdecor van Berlinde De Bruyckere. Het stuk spelen is een uitdaging. Het stuk bijwonen is dat evenzeer.
‘Laat alles gewoon op u af komen, oké?’ Dat drukte de leerkracht haar puberleerlingen op het hart net voor het betreden van de zaal waar Medea en ‘haar’ acht mannen zwijgend op ons wachtten… Dat zwijgen houden ze anderhalf uur vol terwijl ze schrijden over een scène die oogt als in klei gestold verdriet. De vloer ligt vol doeken in vale kleuren waarover een dun, beigekleurig laagje zand ligt. Er staat ook een boom van gestolde tranen en doeken, zo lijkt het. De hand van kunstenares Berlinde De Bruyckere is onmiskenbaar.
Wie speurt naar de hand van Euripides – de man die in 431 voor Christus de tragedie Medea schreef – heeft weinig speurwerk te verrichten. Arfeuille en zijn negen spelers lazen Euripides’ Medea, ze lazen ook Heiner Müllers Verkommenes Ufer/Medeamaterial/Landschaft mit Argonauten (1982). Vervolgens legden ze de teksten naast zich neer en trachten – in een regie van Arfeuille – te belichamen wat er in die tragedie gebeurt. In die tragedie doodt Medea haar kinderen nadat ze ontdekte dat haar echtgenoot, tevens hun vader, vreemdging.
Piet Arfeuille maakt het zichzelf en zijn ploeg aartsmoeilijk door de woorden niet te gebruiken maar pogen te belichamen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
