Te jolig ‘Meisje van de touwslagerij’ bij Kopergietery

Ruth Beeckmans en Frank Dierens spelen de pannen van het dak in Het meisje van de touwslagerij (Kopergietery) maar genereren weinig meer dan spelplezier en raken te veel aan om écht te raken.

Een winkeltoog waarin je je kunt verstoppen. Een geheim kamertje in een wand van het decor. Een regenboog van touwen. Twee touwenmonsters. Touwen kappen als waren het vleesklompen. Een podium van touw! En dan alle woordgrapjes die je met touwen en knopen kan leggen. O jazeker, de rode draad door de voorstelling prikkelde de verbeelding van de makers en dat zullen we geweten hebben.

Touwen in het decor, touwen in de kostuums, touwen in de taal. Heerlijk. Maar door al dat letterlijk en figuurlijk getouwtrek ontstonden er ook knopen in de structuur van de voorstelling. Minder heerlijk. Het teveel aan bij elkaar geïmproviseerde beelden en zinnen vormt een wat warrig geheel. De scènes zijn iets te veel louter sketches. Nochtans is de verhaallijn vrij zuiver: een koppeltje (dat ‘de touwslagerij’ uitbaat) wordt de ouders van een warrig meisje met een tomeloze fantasie. Vader en moeder weten niet altijd goed hoe daarmee om te gaan. Misschien ligt de sleutel wel in het meegaan in haar verbeelding? Dat inzicht groeit gaandeweg de voorstelling waarin de acteurs dollen met touwen en talen. Het spelplezier is aanstekelijk, de overgave waarmee gespeeld en gebabbeld wordt (met knipogen naar Afrikaans, Duits, Engels,…) doet goed. Hier straalt zoveel goodwill en engagement uit naar een nieuwe generatie die opgroeit in een wereld die kreunt onder de klimatologische en economische problemen. Dat is hartverwarmend en hoopgevend.

Desondanks levert dat een leuke voorstelling op die zoveel punten wil maken (of knopen wil leggen) dat het stuk een opsomming van (meestal olijke) scènes, standpunten en talen wordt maar geen stevig verhaal vertelt waarin sterk uitgewerkte karakters opdraven. De schone zinnen hangen te zeer met haken en ogen aan elkaar. Dierens en Beeckmans zijn acteurs om verliefd op te worden, met zoveel blakend enthousiasme bespelen ze de scène. Dat geldt zelfs voor stagiaire Cami Moonen die zich behoorlijk overeind houdt tussen deze twee kleppers. Maar dit trio amuseert zich kostelijk in een voorstelling waar het potentieel onder de touwen bedolven is. Ook visueel worden er net te weinig keuzes gemaakt. Poppentheater, muziektheater, cabaret, … het wordt echt allemaal aangeraakt. En het levert veel kijkplezier en grappige momenten op. Niet meer. Al kijkend naar de voorstelling vraag je je af wat er mis is met een regisseur of auteur die acteurs helpt om gebalde, krachtige stukken te maken met spelplezier én een vormelijke / inhoudelijke visie die niet alle kanten opgaat.

Het meisje van de touwslagerij is een voorstelling die over veel gaat en een achtjarig meisje ten voeten uit portretteert maar niet echt kan scoren omdat de inhoudelijke en vormelijke veelheid niet echt gebundeld wordt. Blijkbaar was er dus toch nog een stevig scheepstouw tekort.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe