Wouter Deprez speelt een show als een bloemenboerderij: vrolijk, kleurrijk en aandoenlijk

Wouter moet meer orde hebben is een van de beste shows van de Gentse komiek met West-Vlaamse roots.

‘Hij danst weer!’, is het eerste zinnetje dat in ons notitieboekje belandt. Het oogt vreemd maar dat is het niet. Als Deprez in vorm is, dan wandelt of ijsbeert hij niet over de scène. Hij wiggelwaggelt met elastieken benen over de scène, terwijl hij zijn publiek met handen, voeten én fonkelogen probeert uit te leggen waarom hij tijdens echtelijke discussies het liefst gelijk zou krijgen. Maar stiekem beseft hij dat zijn grote liefde Marjan de wijste is van de twee. Tijdens discussies vindt hij dat ietwat ergerlijk. In het samen door het leven spartelen, erkent hij haar wijsheid en liefde als een godsgeschenk.

Er is iets mis met de teelballetjes in de ogen van Wouter Deprez. De wát, Van Steenberghe? Meer verklappen is zonde.

Neen, Wouter moet meer orde hebben gaat niet over echtelijke ruzies. Deprez verhuist met zijn gezin van Gent naar het landelijke Vinderhoute. Daar zal Marjan buiten meer ruimte hebben voor haar bloemenboerderij. Het woordje ‘buiten’ staat bewust in de vorige zin. Want het is twijfelachtig of er binnen voldoende ruimte zal zijn om te leven, te werken en alles te stockeren want Deprez denkt te moeten hebben of houden.

Wat dat zo allemaal is? Het decor puilt ervan uit. Komieken trekken vaak met een zo minimalistisch decor de hort op. Ook Deprez. Maar niet deze keer. Wanneer je de zaal binnenwandelt en een blik op de bühne werpt, kan je niet anders dan grijnzen. Daar staat, hangt en ligt alles wat Deprez naar Vinderhoute wil verhuizen maar Marjan liever naar het containerpark ziet vertrekken: fotokadertjes, beeldjes van Jezus aan het kruis, boeken, slaapzakken, knuffels, schommelstoelen, een bureautje uit de jaren zeventig, schoolrapporten, brieven van het P.M.S. (nu: het CLB), knalgele sneakers en een op een fietshelm gemonteerde discobal.

Met die discobal trapte hij zijn carrière én deze show af. ‘Wow! Jullie hebben allemaal uitgevist dat ik vanavond speel en zijn erin geslaagd om zonder kleerscheuren tot hier te geraken én de auto te parkeren. Wow!’ Het is niet de laatste keer dat hij zijn diep respect en bewondering met een ‘wow’ onderstreept. De eerste wow is voor het publiek, de volgende wows zijn voor zijn Marjan. Toen hij in 2003 Moest ik van u zijn maakte – de show waarin hij die discobal droeg – was Marjan nog net niet in zijn leven. Hij was nog volop zoekende naar de ware in de liefde én zijn ‘ware’ stijl op, en naast de scène, als komiek.

Die stijl beheerst hij anno 2024 als geen ander: de discobal wordt verheven tot lichtbal van de werkkamer a.k.a. het podium waar Deprez twee uur doorheen stuitert. Bij elk voorwerp vertelt hij een levensles of verhaal over vroeger. Zoals over zijn plichtbewuste moeder die misschien iets te weinig plezier nastreefde. Soms gaat hij achter het bureau zitten om een klein dingetje – een beeldje van Jezus aan het kruis, een schoolrapport – onder de camera te leggen. Soms wankelt hij over de scène met gigantische knuffels in zijn armen. En allemaal hebben ze een verhaal en een, zeker volgens Deprez, verdiende plek op de scène én in de nieuwe woonst.

Wouter moet meer orde hebben is bovenal een dansante trip door het leven van een bijna-vijftiger die met heel veel liefde, mededogen en humor naar zijn geliefde, kinderen, beste vrienden – een doener en een dromer – en zijn publiek kijkt en met gezonde kritische blik de buitenwereld in de gaten houdt.

Wow, Wouter Deprez. Wouter moet meer orde hebben – een uitspraak van zijn moeder zaliger – is vintage Deprez en de komiek op z’n best.

Nu het nog kan! Nu hij nog ziet. Want er is iets mis met de teelballetjes in zijn ogen. De wát, Van Steenberghe? Meer verklappen is zonde. Wij vertellen enkel nog dit: we zaten tussen een van Deprez’ beste vrienden – de dromer – en een oogarts. De een keek met ontzettend veel minzaam genoegen naar de scène. De ander deed dat met kwieke fonkelogen en verklaarde nadien dat Deprez’ superingewikkelde – en hilarisch gedanste – toelichting bij zijn oogprobleem volledig correct was. Behalve die teelballetjes, misschien…

Wow, Wouter Deprez. Wouter moet meer orde hebben – een uitspraak van zijn moeder zaliger – is vintage Deprez en de komiek op z’n best. Het is een show die je doet gieren en soms doet slikken. Het is comedy die niet alleen gul is met grappen – meer dan twee uur staat Deprez te dansen en te vertellen, al zou dat ook iets korter mogen – maar ook gul is met geweldige rekwisieten en een prachtig licht. Het achterdoek toont een halve bol waarvan de kleur evolueert met wat past bij de grap. Het geeft de show een prachtig gloed, wiggelwaggelend tussen zonsondergang en zonsopgang, tussen hondenkoekje en donkerbruin snoepje, tussen weggooien en houden.

Belangrijk bij al dat heen en weer wankelen, wiegen, waggelen en twijfelen? Blijven dansen op (of naast) een podium, met tere fonkelogen en op knalgele sneakers die je eigenlijk niet durft dragen… Dat is de boodschap die Deprez stiekem tussen zijn bergen beren, stoelen, boeken en beeldjes moffelt.