Wim Vandekeybus’ rockend dansstuk ‘Infamous Offspring’ toont de geile Griekse god in elke jonge mens

Wim Vandekeybus’ Infamous Offspring dompelt je onder in een kolkend bad vol dans, Griekse goden én fantastische houtskooltekeningen.

Niet verdrinken maar je laten drijven op de stroom van woorden en beelden: dat is ‘the attitude’ voor wie zich aan een avond Infamous Offspring waagt. De basis van dit twee uur durende dansfeest is choreograaf Wim Vandekeybus’ fascinatie voor de mythologie én zijn samenwerking met de schrijfster Fiona Benson. Daarover vertelde hij ook aan Knack Focus.

Niet verdrinken maar je laten drijven op de stroom van woorden en beelden: dat is ‘the attitude’ voor wie zich aan ‘Infamous Offspring’ waagt

Thema van het stuk is de clash tussen generaties. Aan die clash ontsnappen zelfs Griekse oppergoden zoals Zeus en Hera niet. De val én rebellie van hun zoon Hephaestus vormt het vertrekpunt van Vandekeybus’ voorstelling. Hephaestus’ benen zijn verminkt maar hij ontwikkelt zich tot de smid van de goden.

Naast een liefde voor de letteren is Vandekeybus gebeten door de film- en muziekmicrobe. Een podium met alleen maar lijven lijkt hem saai. Voor Infamous Offspring filmde hij de scènes met de oudere Zeus en Hera. Zij kijken vanop de schermen – opgesteld achteraan op het toneel – letterlijk neer op de jeugd en hun pogingen om zich los te wrikken van de ouderen.

Op die schermen kan geklauterd worden. Daar maken de jonge performers dankbaar gebruik van. Dat doen ze opgezweept door de snoeiharde gitaren van de ILA (a.k.a. de band van de uit Peer afkomstige singer-songwriter Ilayda Cicek en haar drummer Cas Kinnaer) of de bezwerende klanken van Warren Ellis en zijn band Dirty Three. Die muziek knalt niet live maar wel lekker hard uit de boxen. Zo verbeelden de performers al spurtend, glijdend, tollend en dartelend de immer rusteloze jeugd die uit alle macht probeert zichzelf te manifesteren. Soms levert dat prachtige duetten op. Soms storten die jonkies gewoon neer.

Dé vertolking die er met kop en schouders bovenuit steekt, is deze van de frêle Britse circusartieste én beeldend kunstenares Iona Kewney. Zij is al kruipend en al krassend met houtskool écht de rots in de branding.

Je kijkt, wervelt mee, fronst soms – het is echt niet altijd duidelijk wie welke godheid vertolkt – en geniet van de sfeer. De jonge performers zijn imposante dansers maar kunnen / moeten als acteurs nog groeien. Dé vertolking die er met kop en schouders bovenuit steekt, is deze van de frêle Britse circusartieste en beeldend kunstenares Iona Kewney. Zij is al kruipend en al krassend met houtskool de rots in de branding. Ze vertolkt de kreupele Hephaestus. Ze doet dat met een uitermate lenig lijf dat Vandekeybus over de scène laat kronkelen, van de scène laat stuiteren en in een hoekje drumt alwaar ze alle aandacht naar zich toezuigt met prachtige houtskooltekeningen die scènes uit de voorstelling vatten. Wauw.

Deze rijke voorstelling in al zijn gelaagdheid trachten te begrijpen, is niet te doen en ook niet de bedoeling. Vandekeybus wil niet zozeer een netjes afgelijnd verhaal vertellen maar de chaos – het leven zelve – waaruit verhalen en ontmoetingen ontstaan, tonen. Meedeinen op de beelden en het jeugdige statement beleven, is de boodschap.