Vloekende Damiaan De Schrijver pakt de zaal in als de barse filosoof Arthur Schopenhauer

Filosoof en theatermaker Stefaan Van Brabandt zet zijn lievelingsfilosoof, Arthur Schopenhauer, op de scène. De man wordt flamboyant vertolkt door Damiaan De Schrijver.

‘Gotverdomme!’ Met dit gevleugelde woord opent Damiaan De Schrijver zijn allereerste monoloog. Want de man prijkt niet erg graag alleen op een scène. Maar voor een van zijn favoriete filosofen maakt hij een uitzondering. Dus beent hij vloekend de scène op – waar een tafeltje met drinkwaren en een karretje met een kristallen kroonluchter de enige ‘ornamenten’ zijn – om meteen weer rechtsomkeer te maken. ‘Te vroeg!’

Bij de tweede poging lukt zijn opkomst feilloos. Al kunnen we ons niet helemaal van de indruk ontdoen dat De Schrijver een tikje nerveuzer is dan wanneer hij omringd wordt door, bijvoorbeeld, zijn kompanen van TG Stan. Gelukkig staat hij niet compleet verloren op het podium. Er is een stevige tekst om op te steunen. Auteur: Stefaan Van Brabandt, evengoed bewonderaar van Schopenhauers gedachtengoed, zo vertelde hij aan Knack Focus.

Van Brabandt startte in 2015 zijn filosofenmonologenproject. Na onder meer Bruno Vanden Broecke als Socrates (2015), Johan Heldenbergh als Marx (2018) of Sien Eggers en Frank Focketyn die in 2022 het filosofenkoppel Simone De Beauvoir en Jean-Paul Sartre speelden, is het nu de beurt aan de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer. Niet evident. Want de man is niet de vrolijkste frans. Dat blijkt ook uit de openingszin: ‘Het allerbeste, weet ge wat dat is? Niet geboren zijn. Ons bestaan? Een bliksemschicht in een lange nacht, tussen twee eeuwigheden niets. Een streepje op een zerk.’ Schopenhauer (1788 – 1860) werd 71 en daar is hij, naar eigen zeggen, blij mee.

De setting is net als bij de vorige filosofenmonologen sober. Staand tussen de kristallen luchter op een karretje – alsof hij zich zo overal van hetzelfde, geruststellend warm licht wil voorzien – en een tafeltje met drank steekt De Schrijver aka Schopenhauer van wal. Hij licht toe waarom hij zo blij is dat hij zijn filosofie eindelijk mag doceren. Vervolgens vertelt hij zijn levensverhaal. Van de moeilijke relatie met zijn ouders tot zijn haat voor de vooruitgangsdenker Georg Hegel en zijn bewondering voor verlichtingsfilosoof Immanuel Kant. De vertelling is doorspekt met scherpe stellingen die anno 2025 nog steeds pijnlijk prikkelend en zinvol blijken: ‘Het leven is een grote vergissing.’ Of: ‘Wij worden geleid door idioten’. En ook: ‘Wie wreed is tegen dieren, kan geen goed mens zijn’. Wees gerust, De Schrijver dreunt die wijsheden niet droog af. Hij serveert ze op een bedje van stevig spel, rijk gekruid met humor.

Damiaan De Schrijver dreunt Schopenhauers wijsheden niet droog af. Hij serveert ze op een bedje van stevig spel, rijk gekruid met humor.

De Schrijver speelt aanvankelijk wat rusteloos en gebruikt het podium amper. Op een klein stukje podium ijsbeert hij iets te vaak. Van zodra hij meer interactie met het publiek zoekt – ‘Aaah, heb ik iemand wakker gemaakt?’ –, speelt hij vrijer en inventiever. Zo zet hij een innemende vertolking neer die doet nadenken over het leven maar evengoed goesting geeft om vol overgave en genot te leven. Schopenhauer vulde zijn leven met denken, schrijven, wandelen in het gezelschap van zijn geliefde hond, dineren in een goed restaurant en dan naar theater of een concert gaan. Hij probeerde zo weinig mogelijk te verlangen van het leven of zijn medemens – ‘geen vrouw, geen man, geen mens deugt’ – en zo weinig mogelijk te pijn te veroorzaken bij anderen. Het maakte hem tot een onvergetelijke filosoof die vandaag aan de bak zou kunnen als influencer. Een norse met een te koesteren gouden hart, verdomme.