Verdorie, ‘In the Middle of Nowhere’ doet wat het belooft: een gemiddelde voorstelling zijn

Kristien De Proost en Frederico Ajauro maken een lijstje van alle middens en gemiddeldes en gieten dit in een schrandere en speelse voorstelling die prikkelt, soms bekoort en soms kabbelt.

Eerst moet het midden bepaald worden van de scène. Daar neemt De Proost netjes plaats. Ze doet dat al balancerend op een been, om toch maar netjes in het midden te blijven. In middelmatig Engels, later schakelt ze over op uitmuntend Nederlands, start ze een hele opsomming van middens en gemiddeldes. De Proost begint bij zichzelf: ze bevindt zich ongeveer in het midden van haar leven met vijftig lentes op de teller en ze is afkomstig uit een gemiddeld gezin. Ze zoomt vervolgens in op het midden van België en Europa – als kartonnetje bengelend op een stokje – en denkt na over de gedragingen van de gemiddelde mens jegens, bijvoorbeeld, vluchtelingen.

Uiteraard praat De Proost aan een gemiddelde snelheid en spreekt ze in volzinnen van gemiddelde lengte. Ze doet dat in een plunje dat de gemiddelde mens aangenaam vindt: een T-shirt en een bermuda van zacht katoen. In een héél gemiddelde kleur: vaalgrijs.

MACHTIGE MISSIE, MATIG RESULTAAT

Gaandeweg worden de vaststellingen filosofischer, schrijnender én minder verstaanbaar. Want de soundscape blijkt live te zijn en almaar luider te tieren, te miauwen als een kat, te roepen als een aap of te grommen als een hond.

Terwijl De Proost er alles aan doet om het midden te staan en zich in gemiddelden verdiept, duikt ineens – toch iets voorbij het midden van de voorstelling – Frederico Ajauro op en duwt De Proost uit haar gekoesterde centrum. Verre van middelmatig is hij: hij spreekt Portugees, heeft Braziliaanse roots, staat als 29-jarige aan het begin van zijn leven en carrière en hij voegt op alle mogelijke manieren allesbehalve middelmatige kleur, gekte, muziek, circussfeer toe aan de voorstelling. Het breekt de voorstelling open maar vanaf dan verliest de voorstelling ook focus en ritme. Ook de zaal wordt betrokken en, uiteraard, het midden van die zaal.

Er wordt weinig meer gedaan dan het aanwijzen van en vragen stellen bij gemiddeldes en middens. Is dat niet genoeg? Neen.

De research die aan de basis ligt van deze voorstelling is indrukwekkend, de secure uitwerking is doordacht. Het spelplezier is duidelijk. En de ‘boodschap’ glashelder: wij, westerse lieden, mogen ons niet het centrum van de wereld wanen, we mogen ons niet zomaar tevreden stellen met middelmatigheid en met het staren naar de navel in het midden van ons lijf.

Maar… Er wordt weinig meer gedaan dan het schrander aanwijzen van en vragen stellen bij gemiddeldes en middens. Is dat niet genoeg? Neen. Want Ajauro belichaamt het uitstijgen boven alle middelmatigheid en het westerse navelgestaar. Helaas doet hij daar weinig meer mee dan halfslachtige dans- en circustrucs in de voorstelling moffelen. En zelfs al wil hij daarmee de positie van de niet-westerling in de wereld verbeelden, dan hoort daar op een podium minstens een kritische noot bij. In the Middle of Nowhere heeft een machtige missie, maar het resultaat is matig.