#TAZ2025 – Wunderbaum excelleert én irriteert met ‘Bulk’

Het Belgisch-Nederlandse gezelschap Wunderbaum maakt met ‘Bulk’ een voorstelling over de stortvloed aan goederen die via de havens geïmporteerd worden. Leest saai maar zo klinkt het niet dankzij fel spel én twee rockartiesten op de scène.

‘Allez, ’t is goed, g’hebt uw punt gemaakt’, mompelt de toeschouwer naast me wanneer de acteurs aan een zoveelste opsomming beginnen. Enkele rijen voor ons geven drie theatermakers intussen ongevraagd livecommentaar bij Bulk. Ook zij lijken niet helemaal fan te zijn van de resem opsommingen die Wunderbaum op het publiek loslaat.

Ze doen dat trouwens in een betoverend schone setting. Bulk gaat over alle goederen die via de havens worden geïmporteerd. Dus speelt Bulk aan de haven. Tijdens Theater Aan Zee speelt Bulk op misschien wel de meest perfecte setting: op een stukje land geprangd tussen de haven dn nieuwe woonwijken – bewoond door mensen die behoefte hebben aan spullen die via de haven worden aangevoerd.

Welke spullen? Denk aan bouwmaterialen, meubels, keukenapparaten, voeding, brandstof, exotisch fruit, drugs (natuurlijk!), auto’s, airbags, mobiele telefoons,…. Over alles wat we in de vorige zin opsomden, plus véél meer, brengen acteurs Walter Bart, Wine Dierickx, Matijs Jansen, Maartje Remmers en Marleen Scholten een song. Ze doen dat samen met muzikanten Moritz Bossmann en Wilhelm Hinkel die de spelers vanuit een met lichtjes versierde container live begeleiden. Bossmann componeerde ook de muziek.

Dat lukt nét. Ondanks morrende toeschouwers – het exemplaar naast me begint notabene in de scène waarin de smartphones bezongen worden, druk begint te sms’en – maakt Wunderbaum absoluut een , weliswaar deprimerend, punt.

De vijf starten in stijlvolle stadskledij om vervolgens te evolueren naar kitscherige sportoutfits en, tot slot, zwarte kostuums. Alsof ze in de rouw zijn. Dat zijn ze misschien ook wel. De vijf vormen al sinds 2001 – toen ze samen afstudeerden aan de Toneelacademie Maastricht – een theatercollectief. Ze hebben een voorliefde voor eigenzinnige theaterteksten, ongewone speellocaties én ze ze zijn geboren met een frons in het voorhoofd, en een weke plek in hun hart. Die frons en die weke plek maken hen alert voor buitenstaanders of maatschappelijke fenomenen. Voorbeeldje? In 2010 schreef Annelies Verbeke voor hen de tekst Rail Gourmet over enkele personages die in een grootstad trachten te overleven ondanks kwakkelend liefdesleven en wraakroepend uitbuitende jobs. Ze speelden de voorstelling onder meer in een leegstaand gebouw vlakbij het station van Rotterdam Centraal.

In Bulk schreven ze zelf hun tekst – lees: opsommingen – na research in de haven en interviews met havenmedewerkers. Ze spelen geen personages. Ze maken de problematisch grote en onafgebroken toestroom aan spullen zicht- en hoorbaar door ze in songs te gieten. Songs die overigens variëren van samenzang tot voorzichtige hiphop. Het spelen met kostuums en de lichten plus een uitgekiende choreografie van rennen, ‘kom maar door’-bewegingen tot simpelweg uitbeelden van de huisraad moet de voorstelling redden van de eentonigheid.

‘Misschien moeten we even herbeginnen?’, is een zinnetje dat een van de acteurs af en toe dropt. Naarmate de avond vordert, veroorzaakt dat zinnetje steeds meer reactie. Sommige toeschouwers zuchten geïrriteerd, anderen knikken instemmend en kijken almaar bedrukter naar de speelvloer.

Dat lukt nét. Ondanks morrende toeschouwers – de toeschouwer naast me begint notabene in de scène waarin de smartphones bezongen worden, druk te sms’en – maakt Wunderbaum absoluut een, weliswaar deprimerend, punt. ‘Misschien moeten we even herbeginnen?’, is een zinnetje dat een van de acteurs af en toe dropt. Als een bommetje, wanneer net een verse ’tot song opgesmukte opsomming’ in het publiek is gekeild. Naarmate de avond vordert, veroorzaakt dat zinnetje steeds meer reactie. Sommige toeschouwers zuchten geïrriteerd, anderen knikken instemmend en kijken almaar bedrukter naar de speelvloer.

Bulk waarschuwt door vorm en inhoud voor de hallucinante hoeveelheden bulk die via de havens onze levens in varen, en de gigantische hoeveelheden vuilnis die via dezelfde havens ons levens uitvaren. Dat is niet nieuws. Maar Bulk toont hoe we tegelijk machteloos én medeverantwoordelijk zijn. Wunderbaum maakt inderdaad een punt en doet er ietsje aan door met zo min mogelijk spullen Bulk te spelen. Maar hun begrijpelijke keuze om die toestroom aan spullen te vertalen naar een toestroom van opsommingssongs, zorgt bij een deel van het publiek voor irritatie. Missie geslaagd?