Wunderbaum clownt erop los in ‘The Clowns Convention’ op Theater aan Zee

Wunderbaum trekt, samen met Theaterhaus Jena, voluit voor de spelplezierkaart in The Clowns Convention. Dat levert een kleurrijke circusachtige voorstelling op, maar niet alle clowns overtuigen even hard.

Een roodfluwelen gordijn en, naast dat gordijn, en als clown geschminkte dj verraden meteen dat Wunderbaum en Theaterhaus Jena in The Clowns Convention de bont geschminkte kaart van de traditie trekken. Of toch bijna.

Een wit weggetrokken, verkreukeld clowntje – met tederheid gespeeld door Marleen Scholten – komt op en vertelt een treurige levensgeschiedenis over de neergang van haar clownsfamilie en smeekt het publiek om de negenkoppige clownsbende nog een keer alle kansen te geven. Mathijs Jansen draaft vervolgens groen gepruikt de halvemaanvormige piste op. Met een vervormde, grafdiepe stem neemt hij de presentatie van de avond op zich en ‘knalt’ er met een welgemikt vingertje en een ploffende microfoon naar hartenlust op los als zijn collega’s – dierlijk of menselijk – zich aan buitenissigheden wagen.

Onder die collega’s bevindt zich een warrige versie van Sus Antigoon, vertolkt door Walter Bart, en een zeurclown met een penisneus, gespeeld door Maartje Remmers. Het is Remmers op haar allerbest. Al mopperend analyseert en fileert ze de samenleving tegenover een toeschouwer die veel meer moet doen dan naast Remmers in de piste staan. ‘Humor gaat de wereld niet redden.’ Ook Wine Dierickx zet een formidabele rol neer als de dame in de rode tule, met hamsterwangen en een schoenmaat ver boven de middelmaat. Net als de acts van hun collega’s zoals Leon Pfannenmüller als Pepito en Hanneke van der Paardt als Harlekijn zijn hun acts – ladder-met-stropacrobatiek, spijkerbedsprongen, je eigen hart breken door je geliefde-in-een-luciferdoosje dood te meppen – pogingen tot sterven. Gelukkig mislukken al die pogingen waarna de clowns alsnog verrast worden door het leven. Meer verklappen zou zonde zijn.

Je zit erbij en kijkt er ontzettend geamuseerd naar. Toch misten we wat. Verrassing, omdat zowel clowns als muziek binnen de voorspelbare circusachtige lijntjes kleuren. We misten stevig uitgediepte karakters. Dierickx, Bart en vooral Remmers tonen een clown met een gemoed en pompen zo diepgang en inhoudelijke finesse in de show. Scholten opent de show met een prachtig verhaal, maar verdwijnt nadien op de achtergrond. De anderen – fluks falend in hun pogingen tot levensbeëindigende acrobatie – laten nauwelijks tot niet in hun ziel kijken. ‘Een clownsbeeld, een rode neus en tranen. (Is het gewoon dit kutbeeld? Zullen we het hiermee moeten doen?)’ schrijft Peter Verhelst in zijn recentste dichtbundel 2050. Die gedachte sloop heel even voorbij tijdens het beleven van deze gloedvolle voorstelling.

Je ogen worden getrakteerd op prachtige, bonte scènebeelden, je lachspieren krijgen een work-out – ook al is het doel van de acrobatische toeren om te sterven, er wordt telkens herrezen – en het eindbeeld is prachtig. Maar tegenover die visuele pracht plaatsen Wunderbaum en Theaterhuis Jena een tikkeltje te weinig inhoud. The Clowns Convention toont dat de clowns er godzijdank niet in slagen om zichzelf te doden, wél om zichzelf heruit te vinden. Maar in hun met vrolijkheid versierde, verwoede pogingen te sterven tonen de spelers in een losjes aan elkaar gemonteerde stoet scènes vooral de façade van de clown en te weinig het hart, het leven wat die mens achter de grime tot een clown maakt.