‘Genesis’ smaakt als popcorn. Iets te zacht gekruid, weliswaar.

Stef Lernous – opperhoofd van Abattoir Fermé – en zijn vijftienkoppige spelersbende bouwen een XL-feestje vol ‘wavelz’, ‘zipz’, ‘appelsaus’ en ander lekkers. ‘Genesis’ smaakt als popcorn. Maar het mocht pittiger.

‘Is dat Tom Vermeir??’, vraag je je af bij het binnenkomen door de veiligheidspoort (en een korte douche met zogeheten ‘radioactief werend’ product).

Op de scène zie je een grijnzend dikkertje zitten in een zetel die – aan de doorzakkingsgraad te zien – wellicht al twee eeuwen dienstdoet. Dat dikkertje heeft oranje haar. Uiteraard mag je daar een verwijzing naar de ex-president van Amerika in zien. Het dikkertje waggelt vretend én televisiekijkend door het leven. Terwijl hij staart naar het flikkerende scherm van het rode televisietoestelletje – vervaarlijk balancerend op de rand van het podium –, grabbelt hij gretig in een XL-verpakking popcorn. Hij gooit een handvol richting zijn mond en kauwt dan tevreden. Ondertussen viseert hij het publiek. Hij deelt duimpjes en knipoogjes uit. Of mikt een stukje popcorn naar een gelukkige. En hij belt geregeld fluisterend met zijn bodyguard (met onderkoelde schwung gespeeld door Steve Geerts).

Al de kleurrijpe personages leveren plaatjes van scènebeelden op. Maar de naar iets meer verhaal en diepgang snakkende toeschouwer blijft wat op zijn honger zitten. Tot er kindjes gemaakt worden!

Het dikkertje ís inderdaad Tom Vermeir. Dat hele tafereel voor de eigenlijke aanvang zet de toon: Genesis draait om visueel plezier, spelplezier en offreert bovenal een deugddoend luchtig perspectief op alle rampen waar de wereld mee moet afrekenen. Genesis speelt zich af in een kale loods. De reden? Het is een knipoog naar ‘den blok’ waar Lernous opgroeide. En in het stuk zelf belanden we in een petieterige gemeenschap – de enige overlevenden –, geleid door Beire Pap (Vermeir) en zijn eega Meire Pap (een o zo geweldig geestig spelende Tine Van den Wyngaert). Zij houden zich al jaren schuil in een bunker tot ‘sasdag’. Sasdag is de dag waarop het misschien weer veilig is om de bunker te verlaten. Tania Van der Sanden speelt als tedere ‘waiter’ het ‘wachten’. En ze doet dat ontroerend goed en sereen te midden al het speelse geweld van haar collega’s.

Wat gebeurt er intussen? Moeder Meire Pap smeekt vader Beire Pap om een verzetje. ‘Steekt em erin!’ Geregeld brengt de pers (een flamboyant spelende Lucie Plasschaert) – altijd ladderzat, compleet geschift, met de broek op de enkels en ijzig kalm – een korte nieuwsflash. Af en toe komt de extreem lenige dokter (Titus Devoogdt in uitmuntende doen) en de psychiater (een droogkomische Bart Hollanders) op bezoek. Ook een geweten in een koffertje (Loena Ottou) komt langs. Net als een bende sluwe immobiliënmakelaars (Kirsten Pieters en Dominique Van Malder) die hun slinkse bouwplannen voorstellen. En de ministers die smeken om beslissingen over arbeid en loon, trampelen ook geregeld rond de zetel van Beire Pap. Dat levert plaatjes van scènebeelden op. Maar de naar iets meer verhaal, stevige teksten en diepgang snakkende toeschouwer blijft wat op zijn honger zitten.

Genesis is een ludiek beeld van een post-apocalyptische samenleving in ‘den blok’. Het is heerlijk om te zien. Je vermaakt je drie uren. De spelers ook.

Tot er kindjes moeten gemaakt worden! Ineens schieten de muzikanten – Dijf Sanders en Linde Carrijn – wakker uit hun piëta-houding (de man rust op de borst van de vrouw). Ze vullen de zaal met een hypnotiserende sound terwijl zich op de scène een ‘bezwangeringsritueel’ voltrekt waaraan geen personage ontsnapt. Ineens oogt de scène even duister, mysterieus, onheilspellend en intrigerend als tijdens de ritualistische voorstellingen waarmee Abattoir Fermé enkele decennia geleden debuteerde als theatergezelschap.

Dit gaspedaal had Lernous gerust iets steviger mogen indrukken. Genesis is nu een ludiek beeld van een post-apocalyptische samenleving in ‘den blok’. Het is heerlijk om te zien. Je vermaakt je drie uren. De spelers ook. Maar zulke duistere scènes zorgen voor pit, spanning en extra narratieve lagen. ‘Genesis’ smaakt als een XL-portie iets te zacht gekruide popcorn. Het hapt lekker weg. Maar popcorn met chili – verbaal en/of in de beeldregie – had het tot nog méér dan lekker toneel gemaakt.