Michael Van Peel: hoe ‘retekwader’ en rebelser, hoe beter

In Welcome to the rebellion predikt Van Peel de kracht van de mop. Dat doet hij schrander en met verve, ná wat overtollige geestigheden over de pandemie en prille veertiger zijn.

Michael Van Peel heeft zijn stoere, diepbruine motorjasje nog aan – alsof hij vers van de Vespa komt – wanneer hij tijdens de premièrereeks zichtbaar opgelucht het podium van de Arenbergschouwburg in Antwerpen op stormt. Hij opent de show met het woord waar de laatste tijd al te veel shows mee openen: ‘Eindelijk!’

In een magnifiek decor – de achtergrond lijkt een luchtfoto van de Kalmthoutse heide onder een magisch mooie sterrenhemel – en op een flitsend TL-lichtenpodium dat de guitige versie van een raketlanceerbasis lijkt, stel Van Peel tijdens de eerste dertig minuten van zijn show wat teleur.

Hij speelt met de energie van een jonkie die na de show met zijn Vespa naar een fuif zal racen maar hij tapt moppen die al te zeer gedrenkt zijn in een ‘coronamarinade’. Je zit erbij, je luistert, je glimlacht en je hoopt dat de pandemiemoppen gauw voorbij zijn… Van Peel werd veertig tijdens de pandemie. Dat doet wat met een mens. Dus volgt er een wisselvallig lading moppen over en van de prille veertiger.

Net wanneer je vreest dat Van Peel zichzelf niet meer zal gelanceerd krijgen, lanceert hij het woord ‘Rebel!’. Wat dan volgt, is de schrandere Van Peel op zijn paasbest. Hij screende het nieuws van de afgelopen jaren en bewerkt de opmerkelijkse voorvallen, trends en dingen die hem ‘retekwaad’ maken tot moppen waaruit zowel verontwaardiging als een wereldverbeterende goesting spreekt. Wanneer hij – voorzichtig, op zachte sneakerschoenen – de wokewereld betreedt en hij onder meer vertelt hoe Studio Orka in 2019 gedwongen werd om de verhaallijn van de voorstelling Craquelé te herschrijven om toestemming te krijgen op te treden tijdens het Manchester International Festival. Dan blijkt de geniale en grappige Van Peel terug die voor elk probleem een ogenschijnlijk logische (schater)oplossing heeft. Als hij vervolgens onze absurde afhankelijkheid van sociale media en technologie – robots! – aankaart, staat de op actuabenzine brandende Van Peel in vuur en vlam. En de zaal ook. Gieren met de spiegel die hij ons met rebelse flair voorhoudt. Eindelijk!

Doet Van Peel wat met het decor aka de raketlanceerbasis? Neen. Hij is al een smartphonejunkie, hij probeert minder afhankelijk van zijn decor te zijn. Hij snauwt slechts even naar het oplichtende ‘lanceertoestel’ – een gepimpte pupiter waarop de tekstbrochure en een glas water staat. Het decor lijkt Van Peels tegenspeler en ondersteunt hem met prachtig licht. Toch kan gerust nog meer gesnauw en spelplezier uitlokken.

Is er veel te lachen? Absoluut. Van Peel kent het klappen van de comedyzweep. Dat wat wakke eerste deel vol pandemie- en veertigermoppen vormt een solide bodem waarop hij zijn rebelse statement bouwt. Grappen over de oudere hond van vrienden, de tachtigers in de zaal, wakker worden met een kater, woke invaliden,… lokken terecht grote lachgolven uit. Maar een onafgebroken lachstorm wordt het (nog) niet. Tijd om de mouwen van dat motorjasje op te stropen, speelkilometers te maken en met nog meer actuabenzine vurige moppen te branden. Om het met Van Peels woorden te zeggen: ‘Force to the Farce!’