Louise Van den Eede over ‘Mantike’, een antidoemdenkstuk vol robotkatten

Schrijfster en filosofe Louise Van den Eede schrijft voor Benjamin Abel Meirhaeghe een toneelstuk vol hoop, getiteld Mantike.

Louise Van den Eede is de stille kracht achter regisseur en performer Benjamin Abel Meirhaeghe. De twee ontmoetten elkaar in 2018, net nadat Meirhaeghe was afgestudeerd aan de Toneelacademie Maastricht. Van den Eede werkte toen bij Hof van Eede, het collectief dat ze met haar zus Ans – hun vader is acteur Peter Van den Eede – had opgericht. Nu is ze verbonden aan Conservatorium Antwerpen en freelance dramaturge. Met Meirhaeghe – die sinds 2022 een van de huisartiesten en artistiek leiders van Toneelhuis is – werkte ze onder meer aan A Revue (2020), Madrigals (2021) en Ode to a Love Lost (2023).

Schreef je Mantike met de stokbroodpen die ik op je Instagram zag?

Louise Van den Eede: (lacht) Deels! Benjamin bracht de pen voor me mee uit Parijs. Ik schrijf er vaak mee, want ik schrijf meestal eerst op papier. Benjamin maakte de afgelopen jaren vooral grootschalige voorstellingen. Nu wilde hij iets intiems maken. Een poëtische solo over hoopvol blijven, ondanks alle onheilsvoorspellingen. Marjan De Schutter speelt ook mee.

Heet haar personage Mantike?

Van den Eede: Nee, de titel verwijst naar ‘mantikê tékhnê’, Grieks voor ‘de kunst van het voorspellen’. De Grieken zagen voortekens in de stand van de bomen of een zwem zwaluwen. Marjans personage piekert over haar toekomst en is geïntrigeerd door Calypso, de eenzame Griekse godin die haar ex Odysseus liefdevol hielp om haar te verlaten. Vandaag is alleen-zijn verdacht. Denk aan wat de Amerikaanse vicepresident J.D. Vance zei over kinderloze kattenvrouwtjes. Dat raakte me, want ik ben ook alleen.

Wat vertelt ze ons?

Van den Eede: Ze probeert haar lot af te lezen van de staat van de wereld en beslist haar toekomst zelf vorm te geven. Ze vraagt zich bijvoorbeeld af waarom er eiken moesten sneuvelen – de kathedralen van het bos – om de afgebrande Notre-Dame herop te bouwen. Waarom konden we dat verleden niet loslaten? Waarom kon er niet gebouwd worden met uit de oceaan gerecupereerd materiaal? We zitten zo gevangen in nostalgie en angst voor de toekomst! Met dit stuk neem ik de afslag, weg van het doemdenken. Tijdens het schrijven dacht ik aan wat zangeres Anohni zei op Gent Jazz in 2024: ‘We are less and less alive.’ Dit stuk is een sprankelende uitnodiging om op te leven, en elkaar aan te voelen in de plaats van aan te vallen.