‘Dezelfde Zee’ ruist je oren in en bouwt vervolgens een klein feestje in je hoofd

Lucas Vandervost en Mieke De Groote © Lex de Meester
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Rosa Vandervost treedt met haar enscenering van Amos Oz’ Dezelfde Zee meer dan ooit in de voetsporen van haar vader Lucas Vandervost. Ze bouwt theater met woorden en klanken die fel oplichten tegen een sober maar prachtig decor.

The Play = Dezelfde Zee

Gezelschap = Zeeland Nazomerfestival

In een zin = Een aangename, ontroerende avondvertelling bij zonsondergang in een loods waar zeilschepen overwinteren.

Hoogtepunt = De momenten waarop je de acteurs, de scène, het festival vergeet en je overgeeft aan de film in je hoofd die de vertellende acteurs – Vandervost op kop – secuur regisseren en monteren. Feestje in het hoofd!

Quote = ‘Ook jij. En iedereen. Heel Bat Jam raakt vol nieuwe mensen en ook zij zijn op hun beurt alleen ’s nachts zullen soms verwonderd proberen te begrijpen wat de maan doet met de zee en wat de bedoeling is van de stilte. Een antwoord zullen ook zij niet krijgen. Dit alles hangt min of meer aan het niet. De bedoeling van de stilte is de stilte.’

Meer info: www.theaterzeelandia.nl en www.detijd.be, speelt nog tot 3 september 2016 in een havenloods in Scharendijke

Terwijl Lucas Vandervost gisteravond in première ging met Dezelfde Zee in een havenloods in Scharendijke kreeg hij in Vlaanderen lof toegezwaaid van Wouter Hillaert die met een onwaarschijnlijk straffe State of the Union Het Theaterfestival opende en daarin stelde dat hij ‘hét gebaar van de jongste jaren de stap terug van Lucas Vandervost bij De Tijd’ vond. Vandervost maakte er plaats voor het jong geweld van De Nwe Tijd. Want, aldus Hillaert, ‘plaats maken is misschien wel het summum van radicalisering.’

Hillaert pleitte meesterlijk tegen wat hij de ‘deradicalisering van de sector’ noemde die zich te gelaten gedraagt tegenover alles en iedereen. Een hondertal kilometers verder kroop Vandervost in de huid van Albert Danon, een man die het leven na de dood van zijn vrouw en het vertrek van zijn zoon Rico (‘Naar Tibet! Om er mezelf te vinden’) te gelaten ondergaat. Tot de vriendin van zijn zoon Rico bij hem intrekt.

Vandervost wordt omringd door Mieke De Groote (als de minzame, eenzame collega), Jonas De Vuyst (als de zoon) en Evgenia Brendes (als de vriendin van de zoon). En het was voor die drie waarlijk geen cadeau om naast de virtuoos spelende Vandervost te staan. Neen, die man staat niet op de scène als een aandachtsgeile, springerige circusaap die al veel te lang in zijn kooi zit opgesloten. Integendeel. Hij weet te dansen met een wenkbrauw, een oogopslag, een half opgeheven voet, een kwartslag van zijn lichaam. Het is machtig om te zien.

Minder machtig is dat regisseur en dochter Rosa Vandervost amper een antwoord vindt op die vaderlijke virtuositeit. Op de scène – niets meer dan een plankenvloer waarin de planken evenwijdig met de lengte van de loods gelegd zijn – staan de vier acteurs verspreid. Ze spreken richting publiek. Achter hen hangt een prachtig kunstwerk van kostuumontwerper Sabine Kumeling. Het is een groot schilderij van de zee te midden de bergen, verdeeld over verschillende vierkante canvassen, net een strakke mozaiëk van schilderijen. Rosa Vandervost maakte een zeer puike theatertekst van de roman. Maar zo secuur ze de tekst bijschaafde en inkortte, zo haast onopvallend regisseert ze haar acteurs. Lucas Vandervost voelt zich daarbij als een vis in het water en ook Mieke De Groote weet van wanten. Maar de twee jongere acteurs staan er toch wat verloren bij en missen de ervaring, de zuivere dictie en de perfecte afstemming tussen stem en lichaam.

Desondanks blijft de voorstelling pront overeind staan en voelt aan als een aangename, ontroerende avondvertelling bij zonsondergang in een loods waar zeilschepen overwinteren. Eens de zon in Zeeland is ondergegaan, treedt het donker er echt in. Men is er zuinig met straatverlichting. Je baant je, al turend in de duisternis, een weg door die uitgestrekte vlaktes. Turen tot je de juiste wegwijzers ziet. Exact wat ook Albert Danon doet tijdens de voorstelling. Hij tuurt tot hij dé wegwijzer in zijn leven vindt. De manier waarop Vandervost zijn personage laat turen, doet je afvragen waarom die meester van het radicale verteltheater zo zelden nog de Belgische planken bespeelt.

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content