De Tussenstand: dit zijn de beste voorstellingen van 2019 tot nu toe
Met de helft van het culturele jaar achter de kiezen maakt Knack Focus de voorlopige balans op. Vandaag: de beste theaterstukken van 2019 tot nu toe.
10. Wat is de wat – HETPALEIS
Neen, dit was niet de meest perfecte creatie. De regie van Simon De Vos was weinigzeggend, de muziek van Mauro Pawlowski was nietszeggend. Maar daar gaf geen toeschouwer een moer om, want Gorges Ocloo vertolkte De Vos’ bewerking van Dave Eggers’ bestseller What is the what, over een Soedanese vluchteling, met zoveel charisma en urgentie dat we dik anderhalf uur aan zijn lippen hingen.
9. De vallei (Een Apocalyps) – Muziektheater Transparant
‘Sluit je ogen.’ Dat was zowat de enige regieaanwijzing die Hans Op de Beeck – beeldend kunstenaar die zich steeds vaker in de regiestoel nestelt – aan Dirk Roofthooft gaf. Roofthooft vertelt een bevreemdend verhaal over een man die in een vallei verzeild raakt en er de liefde van zijn leven ontmoet en verliest. Die vertelling – in zinnen die Op de Beeck met evenveel zorg en zin voor detail beitelde als zijn sculpturen – is soms pure horror, soms bezwerend en sensueel. Het levert een haast bedwelmende trip op. Een luisterspel, schreven we bijna, want de rijke vertelling en het dito klankendecor maken dat je dit stuk zelfs met gesloten ogen kan beleven.
8. Les Bienveillantes – Opera Vlaanderen
Regisseur Calixto Bieito vertimmerde de vuistdikke roman De welwillenden van Jonathan Littell – waarin een ex-SS-officier zijn levensverhaal vertelt – tot een woeste opera. Zowel de muziek, het decor (een witte kamer die met steeds meer modder wordt beklad) als het spel zijn woest. Maar het is niet de woestheid die deze opera zo bijzonder maakt, welde uitgebalanceerde acteerprestatie van Peter Tantsits. Dat hij zingen en spreken afwisselt alsof dat de normaalste zaak ter wereld is, maakt zijn vertolking helemaal uitzonderlijk.
7. 8.2 – Fabuleus / HETPALEIS / Moussem
De jonge choreograaf Radouan Mriziga joeg zeven jongeren de scène op die, net als hij, tuk zijn op hiphop en Kendrick Lamar zowat aanbidden als een god, maar de verwachtingen van het jonge publiek – een chill uurtje loeren naar coole hiphopmoves – meteen tijdens de eerste seconden kelderden. In pure stilte danste een van de zeven jongeren een solo, je voelde de hele zaal zenuwachtig schuifelen. Maar Mriziga weet met zijn intelligente mix van stilte en flarden muziek het verraste publiek te overtuigen. Het maakte van 8.2 een bijzonder originele én verleidelijke hiphopcreatie. ‘You gotta see this, way, yeah!‘, zou godheid Lamar rappen.
6. Tristan und Isolde – De Munt
Vijf uur duurt deze iconische opera van Richard Wagner en toch verveelde de verbluffende trip ons geen seconde. Dat heeft niet alleen te maken met de dramatische manier te maken waarop Tristan en Isolde hun onmogelijke liefde bezingen, maar ook met het decor, dat transformeert van een kluwen krioelende danserslichamen in witte ‘catsuits’ tot een vreemsoortige ‘sterrenhemel’ waaraan Tristan en Isolde eeuwig kunnen schitteren.
5. Wa make – Erhan Demirci
Met blitse Nikes stuitert Demirci het podium op, peilt hij naar de stemming in de zaal en serveert hij enkele snedige grappen die meteen het thema van zijn show lanceren: hoe gaat het met ons in deze drukke tijden waarin onverdraagzaamheid lijkt te pieken? ‘Bon, gewoon een goede comedyshow’, horen we u denken, maar Wa make is meer dan dat: alleen al met het tedere slot speelt Demirci zich naar de cabarettop.
4. Millennialism – Wandaat
‘Verwacht er alstublieft niet veel van! Ik heb nog maar net mijn gezelschap opgericht. En dit is de allereerste voorstelling die ik zelf maak’, zei Anne-Laure Vandeputte aan Knack, begin januari, over haar debuutvoorstelling. Dat bleek nergens voor nodig. De baseline – een zus en broer ontmoeten elkaar in het huis waar hun moeder stierf – geeft aanleiding tot een soort verkennings- en verwerkingsdans in een verrassend ‘cakewalk’-decor. De voorstelling – waarin ze de scène deelde met Kenneth Cardon – is in elk opzicht fris, grappig, ontwrichtend en teder.
3. Doe de groeten aan de ganzen – DeNweTijd
‘Laten we eens een voorstelling over de dood maken, voor iedereen vanaf zes jaar’, moet de vrolijke basisgedachte van regisseur Freek Vielen geweest zijn. Dat uit die gedachte effectief een zeldzaam vrolijk stuk over de dood ontstond, heeft alles te maken met circuskunstenaar Danny Ronaldo. Hij vertolkt de dood – wit gezicht, melancholische blik waarin deugnieterij vonkt, licht gebogen rug – op een geniale manier. Zijn aanblik is doods, maar de acrobatische fratsen die hij samen met zijn duifje uithaalt, maken hem ‘sympathiek’ en daardoor een aanvaardbaar deel van het leven van de andere personages.
2. Black / The Sorrows of Belgium I: Congo – NTGent
Het water gutst over de scène terwijl de acteurs samentroepen op een stevige houten tafel. In dat beeld moffelt regisseur Luk Perceval zijn suggestie aan de wereld: ‘Iedereen is gelijk voor de regen. Laten we daar een voorbeeld aan nemen.’ Het dagboek waarin de Afro-Amerikaan William Henry Sheppard zijn twintigjarig verblijf in Congo beschrijft, lag aan de basis van dit vreemd gefragmenteerde stuk. Net zo slaagt Perceval erin om België’s geklungel in en gestotter over de koloniale periode tot rauw, beklijvend theater te maken.
1. The Six Brandenburger Concertos – Rosas
‘Woohooow!’, met die kreet drukt een van Anne Teresa De Keersmaekers dansers uit hoe het voelt om haar choreografie op Bachs De Zes Brandenburgse Concerto’s te dansen. Dat hij daarmee ook het kijkplezier krachtig verwoordt, beseft hij niet. De voorstelling begint verstild – met dansers die rustig van achteraan naar de rand van het podium wandelen – maar versnelt, samen met de muziek, en mondt uit in een hartveroverende, vinnig gedanste ode aan het leven én aan een van de mooiste muziekstukken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier