In Il Trittico haalt regisseur Tobias Kratzer alles uit de kast om zijn publiek vier uur lang te behagen met drie muzikale machtig mooie eenakters van Puccini. Daar slaagt hij feilloos in. Al worden de oren méér verwend dan de ogen.
Snikkend van het huilen groet sopraan Lianna Haroutounian het publiek nadat ze op een innemende manier Suor Angelica vertolkte in de gelijknamig eenakter, het tweede luik van Giovanni Puccini’s Il Trittico. Zo diep hakt de rol én het zingen van de machtig mooie aria erin…
De trilogie speelt momenteel in De Munt en is een indrukwekkende prestatie die zeker op muzikaal vlak hoge ogen gooit, met dank aan dirigent Alain Altinoglu die het orkest en de (koor)zangers op een voortreffelijke wijze door Puccini’s weelderige partituur loodst.
Puccini vatte in 1918 de idee op om een driedelige opera te componeren waarin alle emoties zitten die, volgens hem, in een opera moeten zitten: tragiek, humor en reflectie. Daarenboven verpakte hij die emoties naar goede gewoonte in verfijnde aria’s die het uiterste van zangers vergen. Het resultaat is ‘oorstrelend’.
Regisseur Tobias Kratzer nam de uitdaging aan om deze uit de kluiten gewassen trilogie te ensceneren. De man heeft al een waslijstje ‘Wagner-ensceneringen’ op zijn CV staan maar toch blijkt deze trilogie een uitdaging die hij tot een goed, onderhoudend en coherent maar niet tot een steengoed einde brengt.
Het eerste luik, Il Tabarro, positioneert hij op een schip. Scenograaf Rainer Sellmaier vertimmert het toneel letterlijk tot een strippagina. Je kijkt naar drie ‘vakjes’. Links zie je de boeg van het schip. Rechtsboven is er een kajuit te zien. Linksonder is de kade te zien vanwaar er zicht is op het schip. In dit indrukwekkende decor ontvouwt zich een klassiek verhaal over een koppel wiens liefde is uitgedoofd na een persoonlijke tragedie. De man, tevens kapitein, is gefrustreerd en kijkt nachtenlang televisie. Hij is onder meer fan van de verfilming van het derde luik van de trilogie… Zijn vrouw gaat vreemd met een jonge matroos. Het acteerwerk is, helaas, belabberd. Peter Kálmán als kapitein Michele en Adam Smith als matroos Luigi houden waardig stand. Sopraan Lianna Haroutounian stelt teleur door te grotesk te spelen. Hetzelfde geldt voor het koor aka ‘de straatmadeliefjes’ die te gekunsteld over de scène trippelen. Gelukkig is de muziek weergaloos mooi.
Regisseur Tobias Kratzer weet perfect hoe een publiek ruim vier uur te vermaken met spannende, grappige en ontroerende opera in een prikkelend decor en omgeven door verbluffend mooie muziek.
Het tweede luik, Suor Angelica, is in élk opzicht weergaloos mooi. Regisseur Kratzer trekt hier de filmische kaart en zet een prachtige, louter zwart-witomgeving op de scène. Of beter: op het doek. Hij trok met alle zangeressen naar de Abdij ter Kameren en de Abdij van Vorst om er stille taferelen te spelen. Dat leverde een parel van een film op. Die film wordt geprojecteerd op het achterdoek. Verder is de scène is kaal. In dat decor ensceneert Kratzer het verhaal van een zustergemeenschap waarin de jonge nonnetjes stripverhalen lezen – over een koppel op een schip, bijvoorbeeld, zo haken de drie verhalen netjes in elkaar -, zalig zingen over snoepen zoals Suor Dolcina dat doet (een guitige rol voor de mezzosopraan Raphaële Green) en vezelen over die ene zuster Angelica – vertolkt door Lianna Haroutounian – die nooit bezoek krijgt. Tot er wél bezoek arriveert en Haroutounian voor het emotionele en muzikale hoogtepunt van de avond zorgt en zo diep gaat dat ze tijdens het ontvangen van het applaus nog steeds huilt…
Het derde deel, Gianni Schicchi, is een slim geënsceneerd ‘stuk in een stuk’ waarbij scenograaf Sellmaier opnieuw een fors maar accuraat en speels decor op de scène zet. Zowel op dat podium als in de zaal zit publiek. Samen kijken ze naar ‘het stuk’ op het voortoneel over de oude rijkaard Buoso Donati de sterft en wiens erfenis voor wrevel onder de familie zorgt. Ook hier is de muzikale interpretatie verbluffend – met een glansrol voor de jonge Benedetta Torre als Lauretta – maar ook hier toont regisseur Kratzer dat hij zijn acteurs / zangers iets te weinig tools heeft om uit de categorie ‘ik zing formidabel maar acteer houterig’ te klauteren.
Desalniettemin toont Kratzer dat hij perfect weet hoe een publiek meer dan vier uur te vermaken met spannende, grappige en ontroerende opera in een prikkelend decor en omgeven door verbluffend mooie muziek. Dan knijp je al eens een oogje dicht als er weer even aan overacting wordt gedaan…
Il Trittico speelt in De Munt tot 9 april 2022. Alle info: lamonnaiedemunt.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
